Mala Vita trapte hun tour door Nederland zaterdagavond af in een uitverkocht Paard van Troje. In thuisstad Delft ontbreekt een groot podium, dus de band heeft deze avond voor Den Haag gekozen. “We’re going strong, into a new beginning”, luidde de tekst van set-opener ‘Il Tramonto’. Een nieuw begin was het zeker, want het vorige album van Mala Vita kwam zeven jaar geleden uit en sommige fans waren al bang dat de band uit elkaar was. Dit weekend was de band officieel terug, met de albumpresentatie van het nieuwe album ‘So Far So Good’ in een uitverkochte kleine zaal in het Paard van Troje, Den Haag. Het was de eerste van een reeks van clubshows door heel Nederland, en ook meteen de persoonlijkste. Het publiek bestond veelal uit trouwe Delftse fans die duidelijk aanwezig waren vanuit nostalgische beweegredenen, in de hoop de feestjes van tien jaar terug te herbeleven.
Het duurde echter even voordat dat feestje op gang kwam. Het nieuwe werk heeft duidelijk (en bewust) een andere energie dan het oude, en het verschil was te merken aan zowel de band als het publiek. De band opende de avond met zes tracks van het nieuwe album achter elkaar: ‘Il Tramonto’, ‘Top of the World’, ‘Viva El Commandante’, ‘Repite’, ‘El Camino’ en ‘New World Order’.
Pas tijdens ‘El Camino’, het meest up-tempo en meest punk-achtige nummer, leek het publiek een beetje wakker te worden en begonnen ze langzaam van rechts naar links te wiegen. Die energie verdween echter vrijwel direct weer bij ‘New World Order’ wat met haar sensuele spanning eerder deed denken aan Caro Emerald dan Queens of the Stone Age. Die Mediterriaanse sensualiteit en spanning was vaker terug te horen in het nieuwe werk van de band waardoor het vrij gemakkelijk was het nieuwe werk van het oude te onderscheiden zonder de platen te hebben gehoord.
Die duidelijke splitsing werd vanaf het eerst volgende nummer op de setlist ook bevestigd door het publiek, die als een soort Jeckyll en Hyde door de avond bewogen. Toen de band na New World Order het oude bekende nummer ‘God is a Gypsy’ inzette werd direct de hele zaal wakker en ontstond er een waar feestje. Ook Mickael ontwaakte tijdens dit nummer, voor het eerst die avond zonder zijn akoestische gitaar, en bespeelde het publiek als een leider van een ware punk movement. Hoewel de band in de eerste helft van de set meer dan duidelijk maakte dat zij een volwassen band zijn met dynamische en diepgaande nummers, leek het publiek hier alleen interesse te hebben een in ongenuanceerd punk feest uit een vorig decennium.
Want, ook tijdens ‘Heartbreak Island’, een persoonlijk én actueel nummer (‘Heartbreak Island’ is een verwijzing naar Ellis Island, de toegangspoort van Amerika waar Europeanen honderd jaar geleden massaal naartoe vluchtten) over migratie, begon het publiek massaal bier te halen en bij te kletsen. Zelfs voorin de zaal keerden de hoofden zich naar elkaar toe in conversatie. Zo ging het de hele avond heen en weer, de sfeer steeg in secondes naar epische hoogtes, en zakte net zo snel weer bijna helemaal in. In het publiek een herhaalde transformatie van nostalgische herkenning naar nonchalante desinteresse, bij de band een eb en vloed van intieme muzikale blootlegging naar ongegeneerd raggen. Ondanks de wisselende sfeer deze avond weet Mala Vita er absoluut een feestje van te maken. Tijdens ‘Ritmo Di Protesta’ kwam de jonge punker in Mickael helemaal los en ontstond eindelijk de pit waar het publiek zo lang op had gewacht.
Met deze plaat Mala Vita heeft zichzelf herontdekt, nu moeten de fans Mala Vita nog herontdekken. Dat heeft waarschijnlijk alleen tijd nodig, want, hoewel de euforische ontlading in het publiek nog even op zich laat wachten, waardering voor het nieuwe werk was er vanavond zeker. Dit werd steeds duidelijker naar mate de set vorderde, want tegen het einde van de avond kregen ook de nieuwe nummers ‘Ubriacatevi’ en titelsong ‘So Far So Good’ een enthousiast applaus. Langzaam maar zeker leek het publiek de bijzondere samenkomst van rauwe punk en sensuele folk beter te begrijpen en kunnen waarderen. De afgelopen zeven jaar hebben blijkbaar meer gedaan met de band dan met haar fans. Dat Mala Vita nog altijd een feestband is, maar absoluut ook meer dan dat heeft de band deze avond meer dan bewezen.
En, hoewel de aanwezigen vanavond de nieuwe richting van de band nog niet helemaal leken te begrijpen, zal Mala Vita ongetwijfeld veel nieuwe fans voor zich gaan winnen in de aankomende weken. Vooral zij die de band nog niet kennen van hun voorgaande werk zullen smullen van de bijzondere mix van Balkan, Ska, Punk, en Latin. Mala Vita bracht vanavond Frank Turner samen met Caro Emerald, en voegden hier en daar een vleugje La Sra Tomassa toe. Dat was oprecht een waanzinnig maar, blijkbaar ingewikkeld feestje. Mala Vita: so far go good, albeit misunderstood.
Er zijn nog genoeg mogelijkheden om de unieke mix van genre’s van Mala Vita live te ervaren, en zelf te ervaren wat een geweldige, veelzijdige band dit is!
Foto’s (c) Dexter Reijsmeijer
