Blueslegende Walter Trout mocht vrijdagavond de SENA Award voor Beste gitarist ontvangen. Zaterdag stond de meestergitarist in een uitverkocht Carré. De avond werd geopend door het onbekende SIMO uit Nashville – Tennessee. Het powertrio met J.D. Simo (zang en gitaar), Elad Shapiro (bas) en Adam Abrashoff (drums) speelde stevige bluesrock waarbij J.D. Simo continue gierende solo’s uit zijn gitaar toverde. Met een powertrio denk je al gauw aan Cream en ZZ-Top. Het zal leuk en terecht zijn als deze band ook zo door zou breken. Aan de liedjes en de muzikale kwaliteit zal het niet liggen. Mascot – Provoque records heeft de band getekend, zodat ze nu labelgenoot van Walter Trout zijn. In januari komt hun nieuwe album uit en rond maart/april hopen ze weer in Nederland te spelen. Aanrader.
Sena European Guitar Award
Om 21.00 uur stapte Marie Trout het podium op. Met een korte terugblik op de afgelopen jaren kondigde zij haar man aan. Walter Trout werd ontvangen met een staande ovatie. De emoties laggen bij hem nog zeer aan het oppervlak. Net als de dag ervoor, toen hij de Sena European Guitar Award in ontvangst mocht nemen, was hij zeer emotioneel en dankbaar. Daarna plugde hij zijn Fender in en begon het concert met ‘Help me’ en ‘I’m back’. Het volgende ‘Say goodbye to the blues’ werd opgedragen aan de grote B.B. King.
In een uitverkocht Carre vierde Walter Trout (64 jaar) zijn terugkeer op de Nederlandse podia na zijn herstel van een lever-transplantatie. Hij werd begeleid door oudgedienden Michael Leasure (drums), Sammy Avila (hammond) en de nieuwe bassist Johnny Griparic. Zoon John Trout speelde een aantal nummers zeer verdienstelijk op gitaar mee, net als tourmanager Andrew Elt op acoustische gitaar en uiteraard zang.
Walter Trout herboren
Walter was eigenlijk als vanouds. Ok, hij is 57 kilo kwijt en een gezonde lever rijker, maar toen hij zijn rechterbeen optrok begon hij aan een solo waarvan hij geen noot miste. Er werden veel nummers van het laatste album ‘Battle Scars’ gespeeld. Bij elk nummer vertelde Walter hoe hij er toe kwam om dit nummer te schrijven. Het gaf de avond een boeiende intimiteit. Je werd meegetrokken, de nummers in, waardoor uiteindelijk artiest en publiek samen tot grote hoogten kwamen. Dit was een andere Walter; De Walter na zijn ziekte. Het was mooi om te zien hoe hij zijn publiek meenam in zijn levens-rollercoaster van de laatste jaren.
Het hele concert liet een dankbare man zien, die weer kan en mag doen wat hij het liefst doet: De blues spelen. En dat zag er lange niet goed uit. Velen vreesden net als hijzelf dat hij het niet zou overleven. De blijdschap hierover is slecht voor de blues, maar als hij terugdenkt aan de periode daarvoor kan hij echte levensblues oproepen.
In het laatste nummer van de set ‘Rock me baby’ vocht John Trout een mooi vader-zoon gitaarduel uit. Alvorens aan de toegift te beginnen wilde Walter het publiek zien en riep ze op naar voren te komen en te gaan staan. Zo eindigde het concert rockend en met een swingend publiek in het statige Carré. Voor wie het gemist heeft is er redding. Het concert is opgenomen, en volgend jaar komt er een cd/dvd van uit.
Foto’s (c) Dirk van den Heuvel
