In het licht van de gebeurtenissen in Parijs voelt het bijna als misplaatst om een juichend verslag over een rock concert te schrijven. Aan de andere kant: rock ’n roll was direct doelwit van de terroristen en dan is de rock ’n roll van Therapy?, de koningen van het feesten op inktzwarte teksten, waarschijnlijk de beste remedie. De avond in de Mezz vond plaats in onwetendheid van het drama dat zich op dat moment in Parijs ontvouwde. De Mezz was gezellig vol met een mix van oudere rockers, maar ook verrassend veel jongeren. De sfeer was goed, iedereen was duidelijk gekomen om er een mooi feestje van te maken.
Sparrow Falls
Sparrow Falls is in 2005 in Maastricht opgericht als een postpunk rock ’n roll band. De band omschrijft zichzelf als: “Steered by ambition and power, sounding honest, passionate and committing. A unique blend of folk, punk, working class rock and a pinch of 80ties hard rock.” En dat is exact wat je krijgt bij een show van dit zestal: powerrock in de traditie van de Foo Fighters. Frontman Merijn was het energieke middelpunt van de band. Hij stuiterde over het podium, zong en spuwde afwisselend de teksten de zaal in en had tussendoor nog tijd om contact te zoeken met het publiek. Hij was daarbij ook behoorlijk grappig als in de aankondiging van ‘Calm’: “Het volgende nummer is ‘Calm’, daar hebben we zojuist een videoclip van op Youtube gezet, die zou je als je van de week tijd hebt op kantoor eens kunnen kijken. Of niet, wij gaan hem in ieder geval spelen”. De enthousiaste en goudeerlijke rock ’n roll van Sparrow Falls bleek een ideale opwarmer voor Therapy?
Therapy?
Therapy werd in 1989 in Noord-Ierland opgericht door Fyfe Ewing en Andy Cairns nadat ze elkaar bij een concert van lokale bands ontmoetten. Andy deed de vocalen en gitaar en Fyfe speelde de drums. Op hun eerste demo speelde Andy ook nog de baspartijen in. Maar toen ze gingen optreden hadden ze behoefte aan een echte bassist. Dat werd Michael McKeegan een schoolgenoot van Fyfe. Vanaf toen ging het snel: John Peel, het Britse radiofenomeen, pikt hun eerste single ‘Meat Abstract’op waarna de band uitgebreid in de UK gaat toeren. De grote doorbraak van de band volgt in 1994 na het uitbrengen van het album ‘Troublegum’ met daarop hits als ‘Screamager’, ‘Die Laughing’ en punk anthem ‘Going Nowhere’. Therapy?’s Allergrootste hit, de beklemmende cover van het Hüsker Dü nummer ‘Diane’ volgde in 1995. Daarna volgde een periode waarin Fyfe opzegde en waarin platenmaatschappij Universal de band dumpte. Het kenmerkt Andy en Michael dat ze toen niet het bijltje erbij neergooiden maar doorgingen voor hun roadcrew en de fans. Anno 2015 bestaat Therapy? nog steeds; Sterker nog: de band heeft recentelijk nog het nieuwe album ‘Disquiet’ uitgebracht.
De verwachtingen in de uitverkochte Mezz waren hooggespannen na het prachtige optreden van de band op Breda Barst in 2014 met de legendarische uitvoering van ‘Diane’ met 15 lokale cellisten. Kon Therapy? aan deze verwachtingen voldoen? Het antwoord was volmondig “Ja!” Vanaf de knallende opener ‘Still Hurts’ wond de band de Mezz om haar vinger. De duistere Joy Division cover ‘Isolation’ werd uit volle borst meegezongen. ‘Die Laughing’ werd opgedragen aan de recent overleden Phil “Philthy” Taylor, voormalig drummer van Motörhead. Bassist Michael bestreek het hele podium en zocht doorlopend contact met het publiek. Andy nam tussen de nummers door de tijd om uit te leggen waar de nummers over gaan en daagde uit tot meebrullen van de bekende hits. Wat het publiek dan ook in groten getale deed.
De show van Therapy werd een groot feest van de band samen met het publiek. Voorzichtig ontstond er een moshpit die gedurende de show aleen maar uitdijde. Halverwege de show beklom de eerste crowdsurfer het podium. De bekende hits als ‘Turn’, ‘Die Laughing’, ‘Stories’, ‘Insecurity’, ‘Screamager’ en ‘Teethgrinder’ werden afgewisseld met nummers van het nieuwe album. Er moet gezegd worden, die nieuwe nummers misstonden niet. Met name ‘Torment Sorrow Misery Strive’ over opgroeien in Ierland en het beklemmende ingehouden ‘Deathstimate’ behoorden tot de hoogtepunten van de show.
In de toegift kwam Andy solo het podium op om met cello op de backing tape de Mezz stil te krijgen met een prachtig breekbare uitvoering van ‘Diane’. Daarna barstte het feest pas echt los met een furieuze uitvoering van hun allereerste single ‘Meat Abstract’. Het publiek werd gek tijdens ‘Knives’ en live favoriet ‘Potato Junkie’ met het massaal meegebrulde ‘James Joyce is fucking my sister! Na uitgebreid het publiek te hebben bedankt als “The most important people in any rock ’n roll show are you! Without you we wouldn’t be here!’ gingen band en publiek nog een keer helemaal los op ‘Nowhere’. In de Mezz betrok de band het publiek vanaf de eerste noot bij de show zodat er een prachig feest ontstond van publiek en band samen.
Therapy? bestaat al ruim 25 jaar en in deze vorm kan de band nog gemakkelijk 25 jaar mee. De band heeft een uitgebreid arsenaal aan catchy punk rock songs en Andy Cairns beheerst als geen ander de kunst om de meest duistere teksten op een lichte, ironische manier voor het voetlicht te brengen. Wanneer rock ’n roll onder vuur ligt zoals afgelopen vrijdag in Parijs is meer Therapy? waarschijnlijk het medicijn.
Fotografie: Ariane van Ginneke – Maxazine