In Eindhoven werden dit jaar weer de grenzen opgezocht tussen jazz en andere muzikale stromingen tijdens de derde editie van So What’s Next? In het Muziekgebouw knetterde een voortreffelijk programma van 17 acts waarvan nieuwkomer Kamasi Washington het onbetwiste hoogtepunt vormde.
De Californische saxofonist Washington bracht eerder dit jaar het driedubbele The Epic uit, dat werd overladen met superlatieven. De verwachtingen van zijn eerste live concerten in Nederland waren dan ook hooggespannen. Die loste de 34-jarige muzikant in ruime mate in. Tijdens een explosie van soul, funk, bebop en free jazz leverde Washington met zijn 8-koppige band in 75 minuten tijd een optreden af waarbij menigeen na afloop lang bleef doorstuiteren. Vanaf opener Change Of The Guard werd de vloer meteen opengegooid voor spetterende solo’s. Fraai was de krachtpatserij van drummers Tony Austin en Ronald Bruner Jr., maar ook bassist Miles Mosley die los ging met een gestoorde solo waarin techniek en effecten voor een schurende exercitie zorgden.
Openrijten
Washington zelf was de grootste held die imponeerde met alles openrijtende free jazz solo’s, maar net zo makkelijk overschakelde naar bedeesde, soulvolle partijen – zoals het prachtige Henrietta Our Hero – waarin de muziek ruimte kreeg om te ademen. Het is niet overdreven om Washington te vergelijken met legendes als John Coltrane en Pharoah Sanders. Een minpunt, voor zover dat als minpunt kan worden aangemerkt, was de bescheiden bijdrage van zangeres Patrice Quinn die sporadisch haar indrukwekkende vocale capaciteiten liet horen, terwijl zij het spirituele en soulvolle aspect in de muziek extra cachet gaf. Maar afgezien daarvan was Kamasi Washingtons concert een verbluffend staaltje muzikaal meesterschap.
Zwoel en loom
Na Washington was het in dezelfde zaal de beurt aan Jamie Woon. De Britse zanger presenteerde songs van zijn zojuist verschenen album Making Time, de opvolger van zijn succesvolle debuut. Maar hoewel Woon’s zwoele stem en lome grooves de moeite waard waren, was het onmogelijk voor menig bezoeker om na het denderende spektakel van Washington de aandacht erbij te houden. Een plek vroeger in de programmering had beter gewerkt. Die plaats werd ingenomen door Joshua Redmans project James Farm. Het Amerikaanse kwartet speelde veel werk van hun laatste cd City Folk. En hoewel de naam van Redman voor velen de publiekstrekker is, zijn ook de overige 3 leden niet mals. Vooral toetsentalent Aaron Parks – die tijdens de eerste editie van So What’s Next? met een solo-optreden van de partij was – maakte opnieuw indruk met emotie en finesse. Tel daarbij op de superieure klasse van bassist Matt Penmen en drummer Eric Harland, en James Farm bewees opnieuw een jazzgroep van formaat met verleidelijke knipoogjes naar rock en pop.
Puntig
In de Kleine Zaal van het Muziekgebouw was het genieten bij tenorsaxofonist Mark Turner. Voor veel aanwezigen een van de belangrijkste acts op het programma, omdat Turner al ruim een decennium niet meer als bandleider actief was. Met zijn kwartet speelde hij composities van zijn veelgeprezen nieuwe album Lathe Of Heaven. Stukken die zich kenmerkten door een rustige opbouw en daarmee de ruimte gaven aan Turner en rising star trompettist Avishai Cohen elkaar uit te dagen het beste te geven. Ook de ongelofelijk puntige ritmesectie bestaande uit bassist Martin en drummer Obed Calaire dwong groot respect af. Een briljante performance waarbij Turners geïmproviseerde harmonische en ritmische complexe lijnen opnieuw indruk maakten. Een terugkeer van grote klasse.
Complex
Elders in het gebouw trok het Australische Hiatus Kaiyote hordes bezoekers met hun bijzondere mix van soul, funk en genuanceerde laagjes hiphop. Mede ook door de boeiende zang van boegbeeld Nai Palm riep de muziek iets op van Erykah Badu en flarden van Flying Lotus. Van een ander kaliber was het optreden van Jan Bang & Zapp4. Complexe maar uitdagende partijen van het Nederlandse strijkerskwartet werden voorzien van effecten van de Noorse elektronica specialist Bang. Dat leverde een bijzonder klankkleurenpalet van ambient met jazzinvloeden op.
Waardig
Wonderkind Jett Rebel kreeg de eer om So What’s Next? af te sluiten. Net als op andere grote festivals als North Sea Jazz, Pinkpop en Lowlands waar hij dit jaar stond, ging de beuk er volledig in. Jelte Tuinstra – zoals de zijn echte naam luidt – stond nog niet koud op het podium of zijn energie was al voelbaar in de zaal. Springend, zingend, gillend, dansend en gierend op zijn gitaar bevestigde de muzikant hoe je popmuziek interessanter kunt maken met flinke grooves en een scheut soul waar zelfs Prince jaloers op zou worden. Een waardige afsluiter.
Op het uitstekende programma stonden dit jaar ook trompettist Christian Scott (die velen moest teleurstellen, omdat de zaal tot aan het einde tot de nok toe gevuld was), topbassisten Derrick Hodge & Alan Hampton, het Amsterdamse blazersgezelschap Gallowstreet en het multiculturele akoestische jazztrio Dawn Of Midi.
Foto’s (c) Eric van Nieuwland, Maxazine.nl
Foto’s (c) Eric van Nieuwland