Alle berichten over de tegenvallende kaartverkoop en line-up ten spijt heeft de eerste dag van Lowlands nu al veel hoogtepunten op geleverd. De ideale weersomstandigheden hebben een steentje bijgedragen aan de perfecte festivalsfeer en uiteindelijk was de vrijdag er een om niet snel te vergeten.
Years & Years, Chef’Special en James Bay
De druk op de bandleden van Years & Years was al behoorlijk nadat de BBC hen vorig jaar uitriep tot “The Sound Of 2015”. Dat de Britten deze titel niet als een juk ervaren bleek wel uit het optreden in de Heinekentent. Vrijdagmiddag 13.30 uur beginnen is niet de meest ideale tijd na een goed bezochte donderdagnacht op het festivalterrein. Terwijl het gros van de bezoekers hun roes lag uit te slapen of juist bezig was een plekje te vinden was de tent goed gevuld. Years & Years bewees dat ze met recht een festivalband genoemd kunnen worden met hun vrolijke aanstekelijke muziek.
In 2011 stond Chef’Special al op Lowlands in de kleine Lima maar gisteren mochten ze hun populariteit bewijzen in een afgeladen Alpha. Het was de eerste twintig minuten vooral afwachten maar met de komst van The Indien op het podium kwam er al snel sfeer in de grote tent. Vanaf het moment dat de vrienden van De Staat het podium mochten delen ging het publiek eindelijk los. Met de toevoeging van een compleet blazersensemble ging Chef’Special helemaal los en veranderde de Alpha in een groot dansfestijn. Van salsa en hiphop naar een grote “sitdown”, alles werd uit de kast gehaald om te bewijzen dat ze tot de beste livebands van Nederland behoren. De confettikanonnen en vlammenwerpers waren daardoor niet eens nodig geweest. Door tijdsgebrek werd het gezelschap tijdens de intro van ‘In Your Arms’ schaamteloos van het podium gehaald wat resulteerde in een striemend fluitconcert naar de organisatie toe.
Dat de carrière van James Bay een droomvlucht maakt zal voor de meeste bezoekers geen verrassing zijn. Na als voorprogramma van Taylor Swift te hebben geacteerd was het gisteren eindelijk tijd voor de singer-songwriter om zijn geniale kunsten te vertonen in de Heinekentent. Deze bloedhete omgeving werd vele bezoekers teveel maar toch wilde niemand dit optreden missen. Met zijn uitstraling, fijne stem en prima gitaarwerk deed James Bay precies wat de fans verwachtten: Een weergaloos optreden geven.
Ontdekkingen en tegenvallers
Het programmaboekje deed ons vermoeden dat we het optreden van Roots Manuva niet mochten missen dus was de Bravo goed gevuld. De Britse rapper met Jamaicaanse roots maakte al de fout om tien minuten te laat te beginnen, wat bij festivalgangers al snel tot irritatie leidt gezien het krappe schema. Dat de hoofdrolspeler de eerste tien minuten van het optreden meer interesse had voor zijn zonnebril en geluidsapparatuur maakte al snel dat de tent eerder leegliep dan vol. Als er iemand een compliment verdient is het de schrijver van het programmaboekje.
Shamir werd al eerder getipt als een smaakmaker in de dop en ook in een matig gevulde India liet hij zien waarom dat was. Met slechts 1 album op zak was het een gokje om hem in de relatief grote tent zijn kunsten te vertonen. De androgyne looks en nichterige voorkomen werken absoluut in zijn voordeel met de aanstekelijke mix van jaren negentig pop, disco en dance. Vooral de nummers ‘On The Regular’ en ‘Head In The Clouds’ zorgen voor een uitgelaten danssfeer. Als na het optreden Shamir dan ook in het publiek gaat staan om selfies met de fans te maken, maakt het voor de aanwezigen een onvergetelijk optreden.
Limp Bizkit en Underworld
Vorig jaar stonden de muziekgekken van Limp Bizkit al op Pinkpop maar waren de recensies niet al te overtuigend. Er was zelfs een artikel met maar liefst 10 redenen om niet naar Limp Bizkit te gaan kijken. Het optreden van de Amerikanen in de Alpha bewees het ongelijk. Zelden zal de grootste tent zo op haar grondvesten getrild hebben als gisteren. Frontman Fred Durst was in een absolute topvorm en was zichtbaar onder de indruk van het Lowlandspubliek. Natuurlijk de kwamen de kaskrakers ‘Nookie’ en ‘My Generation’ langs maar was het een cover die voor de explosie zorgde. De intro van ‘Sweet Child O’Mine’ werd hilarisch gestopt met de vraag “Really?, Fuck Off!” De volgende vraag was niet aan dovemans oren gericht: “You Guys Like Nirvana?” en vervolgens werd ‘Smells Like Teen Spirit’ gespeeld wat tot aan Almere gehoord moet zijn. Fred Durst Is de coolheid zelve en dat bleek ook na het optreden. Na het laatste nummer werd meteen ‘Staying Alive’ van de Bee Gees ingezet met Fred Durst als dansende John Travolta. Natuurlijk leunt Limp Bizkit op het succes van de jaren negentig en zijn de toeters en bellen niet echt nodig, maar om met de woorden van Durst te eindigen: “Who Gives A Fuck, Motherfuckers!”
Afgelopen maart stond Underworld in de Paradiso en dat was een historisch goed concert. Dat het drietal in de kleine Heinekentent stonden was bij voorbaat al een mislukking te noemen. Naar schatting 10.000 man stonden vooral om de tent die natuurlijk uitpuilde. Wat de reden was om Underworld niet in de Alpha te programmeren zal wel een vraag blijven, maar handig was het niet. Ook vanavond bewezen de heren dat nummers als ‘Skyscraper, ‘Cowgirl’ maar ook ‘King Of Snake’ tijdloze tracks blijken te zijn. De jonkies in het publiek hebben waarschijnlijk niet eens door dat de muziek vaak ouder is dan zijzelf, maar nog steeds is het techno van een uiterst hoog niveau. Doordat de grootste hit ‘Born Slippy’ niet op de vertrouwde manier begon kwam voor de meeste bezoekers pas na 1 minuut de realisatie om snel hun telefoon te pakken om dit epische moment vast te leggen.
Paulo Nutini en Ben Howard
De eerste dag bleek een aaneenschakeling te zijn van muzikale hoogte punten waarbij Paulo Nutini ook zeker onderdeel van was. Slechts 28 is de Italiaanse Schot maar met een stem alsof hij al 40 jaar de blues heeft gezongen, doordrenkt met hartzeer en emotie. Met enorme band naast zich weet Nutini de Alpha in no time om zijn vingers te winden. Ook zijn eerste echte doorbraak ‘New Shoes’ komt in een verfriste uitvoering langs maar natuurlijk is ‘Iron Sky’ een hoogtepunt. Met de videobeelden van Charlie Chaplin’s ‘The Great Dictator’ op de achtergrond speelt de band alsof het hun laatste nummer is, vol overgave en passie.
Ongetwijfeld is de zelfde passie en overgave ook aanwezig in de tere ziel van Ben Howard maar hij heeft zelden zo hard moeten knokken om een tent vol te houden. Vooral na het explosieve optreden van Underworld in het achterhoofd was de het optreden van Howard een beetje een dooddoener. De echte fans die vooraan stonden waren vast in de zevende hemel door de gevoelige muziek maar werd er achterin de tent vooral veel gewandeld en drankjes gehaald. Ook het ontbreken van zijn hits en stug spelen van zijn nieuwe album ‘Forget Where We Were’ doet de sfeer niet ten goede komen. Voor velen was het ook een moment om even de rust te pakken om vervolgens het nachtleven in te duiken.
Foto’s (c) Kim balster / Maxazine
