Op een driedaags festival als Down the Rabbit Hole zijn de camping, de randactiviteiten en vooral de voorziening van drank en spijs minstens zo belangrijk als de muziek line-up. Dat is in de Groene Heuvels dit jaar prima voor elkaar. De camping is verdeeld over verschillende velden en biedt een gezellig beeld. Met strandkuilen graven, vlotten bouwen en een toren bouwen zit het met de randactiviteiten ook wel snor. Ook de voedselvoorziening is prima geregeld, naast de onmisbare frietwagens kun je genieten van allerlei vers bereide culinaire hoogstandjes, variërend van pizaa’s uit een houtgestookte oven tot versbereid “grootmoeder’s stoofvlees”. Wel zijn de meeste specialiteiten behoorlijk aan de prijs.
Het festivalterrein is ruim opgezet waardoor het uitnodigt (geholpen door het heerlijke zonnetje) om lekker in het gras te chillen. Er is altijd wel ergens een plekje vrij om even rustig te zitten.
Op zondagmiddag wordt op de camping al druk gewerkt om de tenten weer terug in de verpakking te wurmen zodat de eigenaren ’s avonds moe maar voldaan huiswaarts kunnen reizen. Drie dagen festival eisen hun tol. Het aantal mensen dat het muziekprogramma laat voor wat het is en dat een dutje in het gras gaat doen is duidelijk groter dan op eerdere dagen. Terwijl de zondag toch het meest interessante programma kent van deze editie van Down the Rabbit Hole.
Beat is all you need – Young Fathers
Het Schotse hiphoptrio the Young Fathers is naar Beuningen gekomen om met hun duistere beats, en schurende synthesizerklanken de Teddy Widder eens even flink op te schudden.
De 3 zangers/rappers worden vanmiddag bijgestaan door een percussionist met showmanskwaliteiten waardoor de nadruk tijdens de show nog meer op de beats komt te liggen. De beats donderen, de bassen grommen en de woorden worden bijna uitgespuwd. Het geluid van the Young Fathers is overdonderend. Het publiek in de Fuzzy Lop reageert in eerste instantie behoorlijk mat. Tot het moment dat het geluid wat lichter wordt, nu slaat de energie van het podium over op het publiek en wordt er druk gedanst.
Veni Vidi Vici – Birth of Joy
Bij de meeste bands is de zanger of de gitarist van de band het meest in het oog springende bandlid. Niet bij Birth of Joy, drummer Bob Hogenelst is de onbetwiste leider van de band. Alles begint en eindigt bij de machtige klappen van Bob, hij bepaalt het tempo en de momenten waarop er gejamd gaat worden, en vooral ook wanneer naar het nummer moet worden teruggekeerd. De mannen hebben in de afgelopen jaren talloze podia geteisterd en er staat dan ook een ijzersterk rockmonster op het podium van de Teddy Widder.
Vanaf het eerste ronkende hammondakkoord geeft Birth of Joy vol gas. Pas bij ‘het intro van Devil’s Paradise’ krijgt het even publiek tijd om adem te halen, waarna de dreunende bassen en knallende drums het weer overnemen. Het publiek lijkt in eerste instantie overdonderd door het gitaar- en orgelgeweld dat het over zich krijgt uitgestort en reageert nogal passief. Pas als zanger Kevin in zijn blote buik over het podium springt gaat het publiek volledig overstag en wordt er tot ver voorbij de geluidstoren gesprongen en gedanst. De band gooit er hierdoor nog een paar scheppen bovenop. ‘Rock ’n roll show’ groeit uit tot het hoogtepunt van de show met een psychedelische gitaarsolo van Kevin, maar bovenal met een onnavolgbaar inventieve drumsolo van Bob.
Birth of Joy moet keihard werken om Down the Rabbit Hole in beweging te krijgen, maar als het eenmaal gelukt is gaat het dak er ook helemaal vanaf en groeit hun show uit tot een van de hoogtepunten van het festival.
King Gizzard & the Lizard Wizzard
King Gizzard & the Lizard Wizzard is een eigenzinnig gezelschap uit Australië waar muzikaal geen stempel op te plakken is. Wat je van hun muziek kunt zeggen is dat het rauw, ongepolijst en psychedelisch is. Precies wat een mellow festival als Down the Rabbit Hole op haar laatste dag kan gebruiken.
Het eerste wat opvalt op het podium van de de Fuzzy Lop is de onconventionele opstelling. Maar liefst 2 drumkits pontificaal vooraan op het podium, daarachter de zanger en daar weer achter op een verhoging de bassist, twee gitaristen en een mondharmonica speler.
Met twee drummers is het geen verrassing dat het ritme centraal staat in de nummers van King Gizzard. Op sommige momenten doen de hoekige ritmes in combinatie met de inventieve melodieën op gitaar en mondharmonica denken aan De Staat. Maar het volgende moment geeft de band er een psychedelische draai aan en gaat iedere vergelijking mank. De jonge gasten van King Gizzard geven alles en het publiek in de opvallend volle Fuzzy Lop is enthousiast.
King Gizzard & the Lizard Wizzard heeft sowieso de beste bandnaam van het festival. Het is vooral een bandje om in de gaten te houden, hun liveshow is een ervaring.
Seasick Steve
Het verhaal van Seasick Steve is bekend. Al vanaf zijn veertiende speelt hij de blues op straat. Hoewel hij eerder met grote blueshelden als John Lee Hooker optrad maakt hij pas op zijn 66e zijn debuutalbum en breekt hij in 2006 op pensioengerechtigde leeftijd door. Seasick Steve staat bekend om zijn inventieve instrumenten, wasborden, carterpannen of wieldoppen, op alles kun je een element monteren en 1 of meer snaren spannen.
Seasick Steve is vanaf zaterdag op Down the Rabbit Hole aanwezig. Het tekent de man dat hij lekker op het festival rondhangt, bandjes kijkt en niet te beroerd is om met mensen uit het publiek op de foto te gaan. Steve is altijd volledig zichzelf, gehuld in een aftandse spijkerbroek, wit hemd, houthakkersoverhemd en zijn onafscheidelijke John Deere petje met altijd een fles rode wijn bij de hand, of hij nu op het festival rondloopt of op het podium zit en de blues speelt.
Het blijft mooi om te zien hoe Seasick Steve met slechts een drummer en zijn vreemde arsenaal aan snaarinstrumenten een gigantisch publiek als dat van de Hotot om zijn vinger weet te winden. Gewoon door zichzelf te blijven en hartverscheurende blues te spelen. Ook als een van zijn aftandse versterkers het begeeft raakt hij niet van slag en zegt berustend “I broke my amp, they are working to replace it and the new one looks even prettier” als er weer een aftandse gitaarversterker wordt aangesloten.
Seasick Steve verstaat de kunst om ook in grootste tent een intieme sfeer te creëren alsof we in een dampende, zwetende club of op zijn veranda in Tennessee zijn.
Massief en psychedelisch – MotorPsycho
Het Noorse Motorpsycho bestaat al sinds 1989 en heeft zichzelf in die tijd talloze malen opnieuw uitgevonden. De invloeden die in de muziek van de band te herkennen zijn variëren van jazz tot heavy metal. Experiment en improvisatie vormen de basis van de muziek van deze Vikingen, waardoor men de band vaak het etiket psychedelische rock opplakt.
Motorpsycho moet het niet van haar visuele show hebben, het trio maakt muziek. Dat doen ze zo briljant dat je nauwelijks in de gaten hebt dat je al bijna een kwartier onderweg bent als je uit de trance van het eerste nummer van de show bijkomt. De kracht van Motorpsycho is de opbouw van hun nummers, ongemerkt buigen de heren een melodieuze jam om in een muur van distortion om met soepel gemak weer terug te keren naar de melodie, maar dan net in een ander tempo. Een nummer van Motorpsycho is niet zozeer een verhaal als wel een reis. Een show voor de fijnproever, als je je mee kunt laten voeren is het geweldig, doe je dat niet dan kan het behoorlijk saai zijn.
The War on Drugs -de perfecte soundtrack voor Down the Rabbit Hole
The War on Drugs draait inmiddels alweer 10 jaar mee in het indie rock circuit. Hun eerste twee platen gingen relatief onopgemerkt voorbij. Het laatste album ‘Lost in the Dream’ brengt daar verandering in. Het album werd een wereldwijde hit en the War on Drugs wordt in 2014 gevraagd op grote festivals als Pukkelpop, Rock Werchter en Roskilde.
In 2015 staat the War on Drugs als hoofdact op Down the Rabbit Hole. Met hun gepassioneerde indierock leveren ze de perfecte soundtrack voor het relaxte festival.
zanger/gitarist Adam Granduciel is het stralend middelpunt van de band. Zijn zang houdt het midden tussen Bob Dylan en Mike Scott van the Waterboys. De nummers van the War on Drugs zijn zorgvuldig opgebouwd uit lagen keyboards en blaasinstrumenten, maar pas als Adam aanzet met een schreeuw of het volume van zijn gitaar opschroeft wordt het spannend en barst het echt los. Een prachtig voorbeeld is ‘Comin’ Through’ wat prettig voortkabbelt, maar ontploft als Adam Granduciel zijn effectpedalen tot de bodem intrapt en losgaat in een psychedelische gitaarsolo.
Met een heel arsenaal aan briljant opgebouwde liedjes is the War on Drugs de ideale headliner voor Down the Rabbit Hole. De Hotot is tot de nok gevuld en het enthousiaste publiek zingt de nummers woord voor woord mee.
Down the Rabbit Hole tot besluit
Down the Rabbit Hole is met ruim 15000 bezoekers zeker geen kleine jongen; Toch weet het festival een intieme, relaxte sfeer vast te houden en heb je geen moment last van de drukte of lange wachtrijen. Het festival kent een interessante muzikale line-up waar iconen als Iggy Pop het podium delen met jonge honden als King Gizzard & Lizard Wizzard. Naast de muziek vinden er ludieke en interessante randactiviteiten plaats. Dit randprogramma biedt ruimte voor uitbreiding, nu nodigt het gras sterk uit tot chillen aan de vijver, ook lekker. Ook zou het festival wat meer harde gitaren kunnen programmeren om het vuurtje wat meer op te stoken, maar dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak.
Down the Rabbit Hole is zeker een aanrader voor de volgende edities.
