Dauwpop wordt al sinds 1995 in het bosgebied bij Hellendoorn georganiseerd. Waren er bij de eerste editie ruim 1000 bezoekers op het festival, de editie van 2015 is volledig uitverkocht en kent 10.000 bezoekers.
Wel heeft de organisatie te maken met een paar last-minute afzeggingen, en zeker niet de minste. Kensington, voor velen de hoofdact van Dauwpop, moest op het allerlaatste moment afzeggen vanwege stemproblemen van zanger Eloi. De organisatie heeft Douwe Bob bereid gevonden om op het allerlaatste moment in te vallen. Ook de Belgische elektrorockers van Magnus moeten afzeggen vanwege een gebroken been van Tim. Zij worden vervangen door Nobody Beats the Drum.
Dauwpop wordt al die tijd georganiseerd in het sfeervolle bosgebied aan de Luttenbergerweg in Hellendoorn, midden in het prachtige Sallandse heuvellandschap. De organisatie treft het met het weer dit jaar. De voorspelde regen blijft uit en de zon laat zich regelmatig zien, zodat je veel bezoekers tegenkomt die met een biertje in de zon zitten te genieten.
Dauwpop streeft naar een breed programma, waarin zowel dance als rock, mainstream als alternatief en modern en retro vertegenwoordigd zijn. Dit vertaalt zich naar de bezoekers, gebroederlijk lopen stoere rockers, gezinnen met kinderen, hipsters en jongeren door elkaar. De sfeer is gemoedelijk. Met 10.000 bezoekers is het druk, maar nergens is het afgeladen vol of staan er lange rijen.
C.W. Stone King in the Barn
Het blijft een vreemde gewaarwording, traditionele blues, country en gospel met een “Aussie” accent gezongen te horen worden. Maar dat is toch echt wat je te wachten staat bij C.W. Stone King, een blues zanger uit Australië. Zijn band bestaat uit een drummer en een bassist én natuurlijk twee prachtige achtergrondzangeressen.
Mede door het vroege tijdstip komt het optreden van C.W. een beetje langzaam op gang. Als na een aantal nummers de achtergrondzangeressen met een vrolijk dansje het vuurtje opstoken reageert het publiek en wordt het toch nog een feestje.
C.W. Stone King is van alle markten thuis in de traditionele Amerikaanse muziek, het ene moment waan je je in een rokerige nachtclub met een jazzy soulband, het volgende moment klinkt een swamp blues of een gospel compleet met vraag en antwoord tussen voorzanger en koor. Het (wat oudere) publiek geniet.
John Coffey in the Barn
Inmiddels is de zon doorgebroken en wordt de sfeer op Dauwpop nog feestelijker. Wie is er dan beter in staat om dat feest tot grote hoogte op te voeren dan John Coffey?
John Coffey is sinds haar vorige album ‘Bright Companions’ en de talloze liveshows die daarop volgden zo’n beetje de vaandeldrager van de harde muziek in Nederland geworden. De band draagt deze naam met trots en nog steeds gaat de band voor het volledig afbreken van iedere zaal waar ze optreedt.
Al ruim voor het begin van de show is the Barn afgeladen vol met feestgangers. Als de mannen van John Coffey opkomen onder hoornmuziek voel je de spanning in de zaal. Gelijk met de eerste oerschreeuw van zanger David verandert the Barn in één grote moshpit. De heren van John Coffey zijn niet te beroerd het vuurtje nog een beetje verder op te stoken. Zo roept Daan: “Hier staan barriers, daar kun je opklimmen en afspringen! Dit is een John Coffey show, voel je vrij!” Hij geeft zelf het goede voorbeeld en wordt al zingend over het publiek heengedragen. Bassist Richard brengt het er minder goed vanaf, als hij op de barrier geklommen is valt hij er achterwaarts vanaf en niet als crowdsurfer in het publiek. Gelukkig is er weinig ernstigs aan de hand en kan hij gewoon verder spelen. Het publiek vindt het prachtig en steeds opnieuw klauteren mensen de barrier op en worden ze de moshpit rondgedragen.
Als de band nog een keer extra aanzet met ‘Romans’ zet het publiek in de moshpit ook nog een tandje bij en het dak wordt spreekwoordelijk van the Barn afgeblazen als de hele Barn samen “Miles ‘till the end of the road we walk” werkelijk uitschreeuwt. Wat een energie, zowel op als voor het podium!
dEUS op de Jupiler Mainstage
Het Belgische dEUS is in 1989 opgericht en alleen zanger/gitarist Tom Barman en violist en toetsenist Klaas Janszoons zijn sinds het begin bij de band. De band vaart een eclectische, eigenzinnige koers en combineert rock met electronica en jazz en blues. Het resultaat is intelligente grote-stads rock.
In België staat dEUS garant voor uitverkochte zalen, maar in Nederland is de band minder bekend en de tent voor het hoofdpodium is dan ook niet volledig gevuld. Vooral wat oudere toeschouwers reageren enthousiast en zij zingen de teksten dan ook bijna woordelijk mee.
De show van dEUS is net zo gevarieerd als het rijke oeuvre van de band. Het zwaar op beats en processed bass leunende ‘Architect’ wordt afgewisseld met het sfeervolle ‘Hotel Lounge’ en het dreigende ‘Roses’ om maar een paar hoogtepunten te noemen.
Het absolute hoogtepunt van de show wordt door frontman Tom Barman aangekondigd als: “Zoals het goede Belgen betaamt zingen wij ook in het Frans”. Wat volgt is het prachtige ‘Quatre Mains’ waarin dansbare beats worden gecombineerd met een elektrische viool en gitaren en de dreigende stem van Barman.
Masters of Reality in the Barn
Masters of Reality is de band van Chris Goss, de godfather van de Stoner rock. Al sinds de oprichting van de band is Goss de enige constante factor in de band. Goss is bekender door zijn werk als producer van sleutelalbums van Kyuss en Queens of the Stone Age, wat hem het middelpunt maakt van de Palm Desert scene. Toch heeft Masters of Reality sinds de oprichting van de band in 1988 de nodige opmerkelijke platen gemaakt.
Al in het openingsnummer waarin Chris Goss op een twaalfsnarige akoestische gitaar speelt is duidelijk waar Josh Homme met zijn Queens of the Stone Age haar mosterd vandaan haalt. Goss ademt het geluid van de Californische woestijn uit. Als de band het loodzware ‘Domino’ van haar eerste album inzet reageert het publiek enthousiast.
Het hoogtepunt van de show is het knetterharde maar bloedmooie ‘The Blue Garden’ dat eindigt in een loodzware basgedreven jam.
Logischerwijs is het merendeel van de fans van de generatie die Kyuss nog heeft meegemaakt, maar ook jongere stonerfans die opgegroeid zijn met Queens of the Stone Age en Truckfighters staan instemmend mee te headbangen. Goss heeft er duidelijk lol in en als de presentator van Pinguin Radio na afloop in een melige bui vraagt of hij nog meer wil spelen en in dezelfde zin zegt “But you can’t” reageert Goss teleurgesteld met twee opgestoken middelvingers richting de presentator. Het publiek en de band hadden nog wel even door willen gaan.
Pace Shifters in the King King
Van een heel andere generatie zijn de Pace Shifters, opgericht in 2008 is dit trio met inmiddels 3 albums achter haar naam weliswaar toegetreden tot de eredivisie van de Nederlandse rock maar pas vorig jaar werd de band uitgeroepen tot ‘Serious Talent’ door 3FM. Het powertrio maakt energieke alternatieve rock die het midden houdt tussen het alternatieve van Dinosaur Jr. en de grunge van Foo Fighters.
De King King is afgeladen vol met een nieuwe generatie rockers en lijkt naarmate de show vordert alleen maar drukker te worden. De aanstelijke energie van de band op het podium steekt het publiek aan. Hard en energiek gaan de mannen op het podium tekeer. Broertjes Seb en Paul Dokman springen rond over het podium zonder te vergeten retestrak te spelen. Terwijl drummer Jesper Albers zijn drumkit zo geselt dat de microfoon in de bassdrum er steeds uitspringt.
Hard, strak en energiek, de show van de Pace Shifters is absoluut één van de hoogtepunten van deze editie van Dauwpop.
Dead Moon in the Barn
Helaas was er bij Anouk geen pers toegestaan in de fotopit. Anouk bewees nog wel een dijk van een stem te hebben, en rockte on stage waarmee ze de hele Jupiter tent mee kreeg. Al haar hits werden stuk voor stuk meegezongen. Zelfs buiten de tent stonden mensen voor Anouk. Daarna begeven we ons richting the Barn om de legendarische punk-garageband Dead Moon te gaan zien.
Dead Moon is in 1987 opgericht door zanger/gitarist Fred Cole, samen met zijn vrouw, bassiste Toody Cole en drummer Andrew Loomis. De band was eerder bekend in Europa dan in haar thuisland USA. In 2006 heft Dead Moon zichzelf op, haar laatste show is in Vera in Groningen.
In 2015 doet de band een reünie tour en haar enige optreden in Nederland is op Dauwpop. Al ver voor de show staat een grote schare fans in Dead Moon t-shirts gehuld voor het podium van the Barn als ware het een bedevaart. De voorbereidingen voor de show zijn bijna aandoenlijk, als low-budget punk band doen de leden alles zelf, tot het branden van een kaarsje op een omgekeerde Jack Daniels fles op de bassdrum toe.
Als de band het podium betreedt is al snel duidelijk dat de houdbaarheidsdatum van Dead Moon verstreken is. Dapper proberen Toody en Fred het vuur van de band uit de jaren negentig terug te halen, maar het is het steeds net niet. Drummer Adrew kan het allemaal niet meer bijbenen, en mist regelmatig het ritme. Dit alles kan de fans voor het podium niet deren en zij brullen de teksten uit volle borst mee en pogoën alsof de jaren negentig herleven.
Tenslotte
Dit was niet de beste line-up van Dauwpop, maar met John Coffey, Pace Shifters en niet te vergeten Typhoon op de mainstage kende Dauwpop 2015 wel een aantal bands die samen met het publiek er een geweldig feest van weten te maken. Feestelijk, gezellig en gemoedelijk zijn dan ook de woorden die wat mij betreft Dauwpop 2015 samenvatten.
Foto’s (c) Bianca Kiel en Ariane van Ginneke
