Het is lang geleden dat ik over een rode loper een klein theater binnenliep en om de tien meter persoonlijk welkom werd geheten door een van de vele gastvrouwen. Wat een gemoedelijkheid en welgemeende vriendelijkheid! Hier geen zilveren V-tjes maar rose sjaaltjes en een charmante houding – het kan dus toch!
Zoals een single malt whisky beter wordt met de jaren, geldt dat ook voor Frank Boeijen. De singer / songwriter / dichter treedt al 35 jaar op en zijn stemgeluid wordt alleen maar warmer, voller en beter. Maar ook breekbaarder, zoals we vanavond horen, op een hele mooie manier.
Boeijen en zijn band nemen het publiek mee op een reis door de tijd. De band, bestaande uit Charles Nagtzaam (basgitaar en contra-bas), Ton Snijders (toetsen en harmonium), de Belgische Martin de Wagter (drums en percussie) en multi-instrumentalist Rens van der Zalm is volledig ingespeeld op Boeijen, maar ook op elkaar. Het is duidelijk dat de mannen geroutineerde muzikanten zijn. Het is echter ook duidelijk dat ze met veel plezier staan te musiceren, wat af te lezen is aan de non-verbale complimenten die ze elkaar geven en het vele glimlachen naar elkaar op het podium.
Het is gedurende de hele show een genot om te zien en horen hoe De Wagter aan het werk is achter zijn vele cymbalen en drums. Soms met pauken-stokken, dan weer met licht hout of brushes. Zijn houding en spel, met zijn mouwen opgestroopt, rechtop zittend en een deken van fills draperend over de nummers doet mij denken aan Rob Kloet van The Nits. Hetzelfde geldt voor het spel van Ton Snijders die slechts stiltes laat vallen als dat écht moet. Stille passages worden gevuld door een fluweelzacht toetsenspel afgewisseld met mooie harmonieën tussen hem en Rens van der Zalm.
Boeijen is de rust zelve en vertelt veel tussen de nummers door over zijn geboortestad Nijmegen, zijn ouders, zijn reizen. Met verschillende anekdotes praat hij de show aan elkaar. Hij heeft het over zijn vriend Stef Bos waar hij ‘2 Mannen zo stil’ mee schreef, over zijn moederland waar ‘Vaderland’ over gaat, over zijn geliefde Nijmegen, ‘Domenica’, maar ook over de keren dat hij op een veranda zat aan de andere kant van de wereld en dat hij het boek ‘Women in Love’ van D.H. Lawrence leest en daar het nummer ‘Verboden dichters’ over schrijft. Bij dit laatste nummer tovert Rens van der Zalm een tinwhistle tevoorschijn tevoorschijn en zijn spel krijgt de zaal muisstil, daarbij geholpen door de werkelijk prachtige akoestiek van het Schaffelaartheater. “Alsof je naar een goed opgenomen live CD luistert door een paar hele goede speakers”, aldus onze fotograaf Arjan Aelmans.
Ook vertelt Boeijen over het boek dat hij uitgebracht heeft, waarin bevriende kunstenaars zoals Hugo Camps (columnist), Henk Hofstede (muzikant en visueel kunstenaar) en Corbino (fotograaf) teksten van Boeijen voorzien van hun eigen artistieke beleving. Het nummer ‘Vermoeden van licht’ is ook de titel van dit boek. Charles Nagtzaam mag helpen bij het opsommen van de lange lijst met kunstenaars. Gedurende de hele show vervult de sympathieke bassist zijn rol als geheugensteun voor de zanger met verve. Je zou haast vergeten te genieten van zijn zorgvuldige spel en tweede stem. Maar dat doe ik niet, want het is onmogelijk te missen hoe hij op momenten als een balletdanser zijn contrabas omarmt en zichtbaar geniet van het spelen in dit gezelschap.
Uiteraard komen ook de bij het grote publiek bekende nummers aan bod. Met ‘Zeg met dat het niet zo is’ en ‘Zwart Wit’ wordt Boeijen begeleidt door alleen Ton Snijders achter de vleugel. Met name het protestlied wordt daardoor kleiner en indringender, en komt nog meer binnen bij het publiek.
Dat Boeijen en zijn band het naar hun zin hebben in Barneveld blijkt wel als ze drie (!) toegiften spelen. “Omdat jullie zo lief zijn.”, zegt Frank. ‘Zonder woorden’, dat hij geschreven heeft voor Liesbeth List en zeer gevoelig in zijn eentje brengt op gitaar, ‘Koud in mijn hart’ en als laatste ‘Kronenburg Park’.
Het dak gaat eraf en het publiek staat te dansen en klapt mee, voorgegaan door Boeijen. Een grappig detail, gezien de lokatie van het theater: toen iedereen ‘Iedereen is de weg kwijt’ meezong hoorde ik in de zaal iemand roepen: “Maar de dominee zegt dat niemand hier de weg kwijt is!”, daarop snel tot stilte gemaand door zijn partner.De minutenlange staande ovatie die volgt hebben de 5 mannen zeker verdiend. Grote nummers van de Frank Boeijen Groep opnieuw arrangeren en naar het theater brengen deden Boeijen en consorten al eerder. Maar breekbare liedjes nóg kleiner brengen, totdat ze haast persoonlijk worden en je vergeet dat er nog mensen om je heen zitten, dat is écht knap! De bevlogenheid en het plezier waarmee alles gebracht werd liet een tevreden gevoel achter dat een dag later nog steeds aanwezig is.
Foto’s Arjan Aelmans, Maxazine.nl
