Nadat gisteren namen als Limp Bizkit en FFS waren toegevoegd, heeft de organisatie vandaag wederom 14 nieuwe namen bekend gemaakt met onder meer Paulo Nutini en Tove Lo als blikvangers.
De veertien namen zijn:
Paolo Nutini: Paolo Nutini heeft alles mee: de looks van een filmster, de stem van iemand die grind eet als ontbijt en gouden songschrijfhandjes. In Groot-Brittannië is de Schotse singer/songwriter van Italiaanse origine er een ster mee geworden, en ook in Nederland lusten we wel pap van zijn funky soul-pop-rock-mashup.
Tove Lo: ‘Queen Of The Clouds’, heet haar eind vorig jaar verschenen debuutalbum. Maar zangeres en songschrijfster Tove Lo is bepaald geen zweverig type. Haar ludduvuduteksten zijn hard en brutaal, haar muziek is gemaakt om armzwaaiend op te springen: een combi van 80’s pop en danceproducties van nu.
Patrick Watson: Als Patrick Watson en zijn band op het podium staan, kunnen feestgangers beter doorlopen en hebben de dansbenen even rust. Muziek van ongenaakbare schoonheid en intimiteit, die met de jaren steeds eleganter wordt, zoals Watsons zang ook steeds sierlijker klinkt. Ga er maar weer eens lekker voor staan. Of zitten, dat mag natuurlijk ook.
Shamir: Goede herinneringen aan jong zijn in de jaren negentig? Ga terug met Shamir! De voormalige indiepopper uit Las Vegas gooit met hulp van producer Nick Sylvester partjes 90’s house, pop, hiphop en R&B in de blender en serveert de resulterende smoothie met een big smile en een zangstem zo hoog dat je je even afvraagt of Shamir wel in het juiste lichaam geboren is.
Howling (live): Men neme 1/3 van de Californische elektronische groep The Acid, voegt daar de helft van het Berlijnse deephouseduo Âme aan toe, even pureren en wat krijg je dan? Exquise dansmuziek, fragiel als origami, gevleid over haast verstilde minimal beats en voorzien van toefjes intieme zang, warm en vloeibaar.
The Antlers: De dromerig vormgegeven indiepop van The Antlers zorgt ervoor dat je gedachten wat in je eigen gemoed rond gaan dwalen, op zoek naar een troostende herinnering. Dan komt die hoge, droeve stem van zanger/gitarist Peter Silberman het hardst bij je binnen, of anders wel die eenzaam en verloren roepende trompet van Darby Cicci. Al vijf machtig mooie platen maakten ze, maar live verdrink je pas echt in hun muziek.
Låpsley: Wie denkt dat Låpsley Scandinavisch is, is niet alleen. Het is daarom goed om te weten dat deze pas 18-jarige singer/songwriter eigenlijk Holly Fletcher heet en uit Liverpool komt. Wat je trouwens ook meteen door hebt als je haar hoort zingen. Voor zover je tenminste niet wordt afgeleid door de pracht van haar veterdunne maar spazuivere stem en de betovering van haar minimaal vormgegeven elektronische songs.
Thomston: Wie Lowlands beleeft als een ontdekfestival, komt ogen en oren tekort. Neem nu deze Thomston, zanger en songschrijver met meer talent dan levensjaren. Drie EP’s binnen één jaar heeft hij uit, de een nog mooier dan de andere, vol fraaie staaltjes elektronische indiepop, waarbij zijn soepele stem laveert tussen R&B-buigingen, indiezang en crooneruithalen.
Eaves: Denk Neil Young, Jackson Browne, Joni Mitchell, Tim Buckley, Nick Drake. Get the picture? Joseph Lyons uit Leeds wel. Hij noemt zich Eaves en beantwoordt aan alle aspecten van de klassieke singer/songwriter, inclusief het lange haar, fingerpickinggitaarstijl en intieme zang. En hij is belachelijk goed. Slechts een handvol demo’s bracht hij tot nu uit, maar wij dromen nu al van hem.
DakhaBrakha: En dan nu even iets compleet anders: DakhaBrakha. Een naam om over te struikelen? Wacht tot je de muziek hoort. Niet voor niets noemt dit Oekraïense kwartet zijn muziek ‘etno-chaos’, zeg maar een soort experimentele folkpunk, maar dan anders, met behulp van basdrums en uitheemse percussie, maar ook cello, accordeon en piano, en vooral ook voor driekwart vrouwelijke samenzang die dringende herinneringen oproept aan het staalharde geluid van Le Mystère Des Voix Bulgares.
Dollkraut (live): Een analoge geluidstovenaar die zijn liefde voor 70’s space age synthesizers en lo-fi-filmsoundtracks van oude helden als John Barry en Ennio Morricone combineert met een hang naar glitter en glamour en intussen zijn ogen op de dansvloer gericht houdt. Niks cleane, steriele techno dus, maar een warm bad van ter plekke handgeknoopte beats onder glinsterende discobollen en een gouden sterrenhemel.
Ho99o9: Gezellige jongens, die Eaddy en The O.G.M., aka Ho99o9 (geen abracadabra maar gewoon uit te spreken als ‘horror’). Hun cv’s verhalen louter van ruige seks, harde drugs en naargeestig geweld, van het opschepperige soort welteverstaan. Een soort kruising tussen Bad Brains en Insane Clown Posse, from hell. Bel 112 of doe lekker mee.
Herman Brock Jr.: Nederland muziekland: wat Herman Brood was voor de rock, is Herman Brock Jr. voor de bluegrass. En net als bij Brood is ook de muziek van Brock Jr. geworteld in de blues. De 45-jarige Zeeuw is bovendien een knappe snarenvreter, die op banjo of mandoline net zo handig uit de voeten kan als op dulcimer of contrabas.
iLLBiLLY HiTEC: Nee, ze zijn bij iLLBiLLY HiTEC niet de H vergeten. De Berlijners zijn niet van de country maar van de reggae. Daar zijn Duitsers goed in – denk Gentleman, denk Seeed. En iLLBiLLY HiTEC dus. Toch doen die meer dan in een rijtje passen. Door reggae met elektronica te combineren, tillen ze het genre naar een volgend level, met invloeden uit dub, breakbeat, hiphop en drum ’n’ bass.