Jim Alfredson komt uit een muzikale familie en begon op zijn vierde met orgel spelen. Op acht jarige leeftijd schreef hij al zijn eerste muziek. Niet verwonderlijk dus dat Jim al op jonge leeftijd de muziek in ging. Tien jaar was hij organist in de succes volle rhythm & blues band Root Doctor (1999 – 2009). Op 1 januari 2013 richtte Jim zijn prog.rock band THEO op. Natuurlijk speelt Jim de keyboards. Ook de leadzang neemt hij voor zijn rekening. Jake Reichbart, gitaar. Gary Davenport, bas en backing vocals. Kevin Depree , drums en backing vocals.
Er staan zes nummers op deze cd. Totale speelduur bijna één uur. ‘The Game Of Ouroboros’ is het eerste nummer. Het eerste geluid is het rinkelen van een oude telefoon. Een computerstem leidt je door een keuze menu. Ook deze lap tekst staat in het tekstboekje vermeld. De muziek komt er bij en is meteen boeiend. De computerstem praat nog even door. Tempo en volume gaan omhoog in het instrumentale stuk dat volgt. De zang is vrij staccato, maar dat komt mooi uit met de muziek. Na een verrassend decrescendo komt een minimalistisch gedeelte. De tekst wordt nu bijna gesproken. Na een wisseling in tempo en volume klinkt de computerstem weer. Dit is mooi samengesmolten met de muziek.
Het einde van het eerste nummer is meteen het intro van ‘The Blood That Floats My Throne’. De nummers lopen in elkaar over, zonder ook maar één seconde stilte, mooi! De tekst is wat merkwaardig. Daar wil ik zeker even over nadenken. Maar ik vergeet dat. Want ik word mee genomen door de muziek o.a door mooie keyboardlijnen. Niet alleen in de bombastische stukken, maar ook in de rustigere gedeelten. Weer de computerstem er bij. Er zijn kleine details verweven in de muziek. Deze komen vooral mooi uit als je met koptelefoon op luistert. Ook nu loopt het ene nummer naadloos over in het andere.
‘Creatures Of Our Comfort‘ begint met de details waar ‘The Blood That Floats My Throne’ mee eindigt. De lichte poppy sound die zo af ten toe te horen is, past prima in het geheel. Ook nu zijn er kleine details toegevoegd die je oren op scherp zetten en vooral met koptelefoon erg mooi uitkomen. De computerstem is weer te horen, en nee, dat is niet saai, alles is in balans.
Voor het eerst is er een kleine stilte tussen de nummers te horen. Zang het piano hebben de hoofdrol in het intro van ‘These Are The Simple Days‘. Jim zingt met heldere stem een mooie en goed verstaanbare tekst. Hierna volgt een heerlijk lang instrumentaal gedeelte. Dit nummer lijkt te eindigen met een minimalistisch gedeelte. Maar het blijkt een wending te zijn. Het pianospel en de zang komt heel even terug zoals aan het begin van dit nummer.
‘Idle Worship’ begint met pit. Prima lang instrumentaal gedeelte met mooie dynamiek op de drums, goede gitaar-rif en meeslepende melodie. Na een onverwachte wending wordt de percussie langzaam gespeeld. Alle tempo en volume wisselingen zijn mooi verweven in het geheel. Met een speelduur van 13,27 minuten het langste nummer.
In ‘Exile’ is de emotie op de stem van Jim te horen. De muziek klinkt vrij zwaar, beetje droevig. Maar dat is mooi in balans met de tekst. Een crescendo haalt voor mij de emotionele beleving even onder uit. Al snel word ik weer mee genomen door de muziek. De bombastische en zware klanken zijn dus toch een mooie toevoeging. Het decrescendo wat volgt is mooi verweven in het geheel. Weer de heldere kleur van de stem.. met de emotie die in de stem te horen is. Het minimalistisch gedeelte is een kippenvel moment.. dat maar heel even duurt. Want een flinke volume boast volgt..de lage tonen vormen een mooi contrast met de hoge tonen.
Deze cd is anders dan zijn andere. Jim laat met THEO horen hoe veelzijdig hij is als muzikant. Deze cd behoort tot één van mijn favorieten. (8,5/10) (eigen beheer)