Met de naam Sheila Escovedo zul je in Nederland waarschijnlijk geen volle zalen trekken, laat staan een theater. Hoe anders is dat bij de naam Sheila E. Zij die de eighties intensief beleefd hebben leggen meteen de link met Prince, die met haar in zijn band, de hoogtij dagen van zijn carrière beleefde.
Dat Sheila E nog steeds immens populair is bleek vrijdagavond 3 april in het Parkstad Limburg Theater te Heerlen. Terwijl in de grote zaal ‘War Horse’ over de planken galoppeerde, stond in de volle Limburgzaal (1300 staanplaatsen) een vrouw van inmiddels 58, te trappelen van ongeduld om op het podium los gelaten te worden.
Na de aankondiging door de visueel gehandicapte Roger Schepers, van het Radio Parkstad programma ‘Roger ziet sterren’, is het dan zover en wordt voortvarend gestart met ‘Samba Funk’. Het is het begin van een avond die gedomineerd wordt door opzwepende dansbare muziek, waarin-hoe kan het ook anders- de percussie een groot aandeel heeft.
De nog steeds fit ogende zangeres/percussioniste laat zich voor haar “Icon Live 2015 Euro Tour” begeleiden door een onwaarschijnlijke strakke band. Saxofonist Eddie M is al sinds ‘Purple Rain’ bij haar in dienst, terwijl het voor gitarist en petekind Michael Gabriel pas de derde show is. Zij weten zich in hun fantastische solo’s gesteund door de retestrakke ritmesectie met Chris Coleman op drums en Raymond ‘Deacon’ McKinley op bas. De backing vocals zijn aan de stembanden van de charmante Lynn Mabry toevertrouwd.
Voordat Candy Dulfer, die vanavond special guest is, haar opwachting maakt is de zaal ook al opgewarmd met ‘Leader of the Band’ en voel je de vloer al onder je voeten bewegen. Het is feest in de zaal en al helemaal als na ‘Lovely Day’, waarop Sheila basgitaar speelt, ‘A Love Bizarre’ ingezet wordt.
Na het voorstellen van de band laat ze iemand uit het publiek het podium op komen die een T-shirt draagt met sluikreclame voor haar nieuwe cd “Icon”. Dit is een voorbeeld van de aangename manier waarmee zij het publiek bij haar show betrekt en daarmee weet zij ook enkele rustpuntjes in te lassen.
Zo beweegt ze ook het publiek tot meezingen op ‘Oakland N Da House’ dat voor Heerlen verandert wordt in ‘Heerlen N Da House’. Hierna gooit ze haar blingbling pumps uit en worden die vervangen voor iets comfortabeler schoeisel, want dat loopt wat makkelijker voor het uitstapje in de zaal.
Terwijl ze een gitaar omhangt voor ‘Rockstar’ vertelt ze dat ze er als kind altijd van gedroomd had om astronaut, sportkampioene of rockstar te worden. ,,Astronaut werd een utopie en ik heb ook met sporten nooit een gouden medaille gewonnen, maar…… ik heb wél gouden platen verworven”! Verder in de show komen o.a. ‘Fiësta’, ‘Sax-A-Go-Go’, waarop Candy zich als vanouds lekker uitleeft en een medley met ‘Erotic City’, ‘Hollyrock’ en ‘The Belle of St. Mark’ voorbij, waarmee de set wordt afgesloten
Opvallend is dat Candy Dulfer niet enkel een paar nummertjes meespeelt, maar vrijwel de hele set op het podium aanwezig is en dat met veel plezier. Na ‘Sax-A-Go-Go’ mogen 2 jonge muzikantjes het podium opklimmen en meespelen. Een meisje wordt achter een drumstel gezet. Het andere, dat volgens Candy al heel goed saxofoon speelt, mag de knoppen van haar sax bedienen. Candy blijkt licht verkouden te zijn en om besmetting te voorkomen geeft ze haar instrument niet uit handen en blaast daarom zelf.
Na terugkomst voor de toegift(en) geeft Sheila het publiek instructies om mee te klappen en neemt daarna plaats achter een drumstel. Het publiek herkent al gauw de beat van ‘When Doves Cry’ en zingt luidkeels mee. Daarna is het Salsa time en wordt ‘Mona Lisa’ ingezet, met als hoogtepunt een percussie / drums duel tussen Sheila en Chris.
Absolute uitsmijter is ‘The Glamorous Life’ en daar blijkt een groot gedeelte van het publiek op gewacht te hebben, want de zaal gaat uit zijn dak. Na ruim anderhalf uur kon men terugkijken op een goed opgebouwde, wervelende show met veel percussie waarbij de drumsticks je letterlijk en figuurlijk om de oren vlogen (daar kan ondergetekende over meepraten), alle bandleden hun ‘minutes of fame’ kregen en vooral de oudere nummers heerlijke herinneringen opriepen.
Ook een show die door het prima licht goed in beeld gebracht werd en waarbij de fotografen de hele show mochten fotograferen. Vooral dat laatste komt jammer genoeg bijna nooit meer voor.
