Wat een raar begin bij het schrijven van deze CD recensie. Je luistert het album diverse keren. Verzamelt info over de band en in dit geval over zanger Scott Weiland, enfant terrible van voorheen Stone Temple Pilots en Velvet Revolver. Er waren uiteraard weer incidentjes zoals oa zijn (dronken!) arrogante gedrag bij een meet & greet in Boston, de lopende rechtzaak tegen Stone Temple Pilots en zit hij nou wel of niet in de band Art of Anarchy met oa leden van Disturbed en Guns n’Roses. Tot dat op 30 maart (op 31 maart komt het album uit), de dag van de album release show in Hollywood gitarist Jeremy Brown overlijdt. Holy Fuck! Ongelofelijk. Je kan veel verwachten, maar dit niet. Dan zoek je verder en heb je plaatsvervangende schaamte. De Facebook beheerder voor Scott Weiland schrijft dat Scott in shock is van de dood van zijn vriend en beste gitarist waar hij mee gewerkt heeft. Zeven uur daarna wordt er al weer reclame voor het album gepost. Is er dan #*%@ helemaal geen respect voor je vriend, bandmaat en ‘beste’ gitarist? Ook gaat volgens de website de tour gewoon door. Is dit junkie gedrag of wordt de band verplicht?
Goed. Los hiervan is er nog een album. Het debutalbum van wat Scott Weiland een band noemt en geen soloproject. Op ‘Blaster’ staan 12 songs. Opener ‘Modzilla’ is een stevig en sterke rocksong met een heerlijke gitaarrif en een typisch Weiland refrein. Dit belooft wat als je meer van Velvet Revolver houdt dan van Stone Temple Pilots. Het volgende ‘Way she moves’ is een rock/pop liedje in vintage stijl. Hiervan zullen er nog meer volgen. Steeds denk je, lekker liedje maar waar ken ik het van. Net zoals ‘ Hold Rio’ dat op het eind langdradig wordt.
Bij het vierde nummer ‘Amethyst’ lijkt de prozac uitgewerkt en kregen we een garage-punky rocksong die ik graag door Velvet Revolver had horen spelen. ‘White Lightning’ is een lekker stampend rocknummer waarbij ik in de verte wat Beatles hoor. Na ‘Blue Eyes’ en ‘Bleed Out’ met een STP sausje krijgen we het new wave-achtige ‘Youth Quake’ dat enigzins fantasieloos is. Wel hoor ik hier Scott zijn goede stem die het nummer naar een voldoende trekt. Het kinderachtige met Beachboys invloeden pop/rockliedje ‘Beach Pop’ had niet op het album gehoeven. Toen je nog 7” vinyl singletjes had was dit een geinig obscuur b-kantje geweest. Nu stort het op dit rockalbum. ‘Parachute’ is een lekker rocknummer met een poprefrein. Invloeden van The Beatles en Kiss klinken hier in door. De cover ‘20th Century Boy’ van T-rex is een nummer dat af is en dan wordt het op safe gespeeld. Jammer. Het akoestische ‘Circles’ sluit het album af. Het klinkt op zich niet verkeert maar als Pearl Jam zoiets speelt dan is het opeens een klasse beter.
Het album ‘Blaster’ van Scott Weiland and the Wildabouts is geen slecht maar ook geen goed album. Het hangt er tussen in. Het is niet hard genoeg om de Velvet Revolver fans te behagen en het mist de klasse van Stone Temple Pilots alhoewel die de laatste jaren ook niet meer zijn wat het is geweest. Ook heb ik het gevoel dat het album ondanks de goede moderne mix iets te vroeg is opgenomen. Als de liedjes langer hadden kunnen rijpen hadden ze wellicht meer overtuigd en had er meer diepgang in gezeten. (7/10) (Softdrive Records)
Ps: ik ben benieuwd hoe dit verder gaat. Never a dull moment with Scott Weiland!