De laatste tijd komt hij vooral in de belangstelling vanwege zijn uitspraken over Ed Sheeran, Kanye West en het uitsluiten van een Qasis reünie. Terwijl hij onlangs ook zijn tweede soloalbum uitbracht. En ‘Chasing Yesterday’ is opnieuw een sterke verzameling nummers van Noel Gallagher waarmee hij nog eens onderstreept dat hij de belangrijke kracht van Oasis was. Ter promotie van het album toert hij momenteel door Europa, en stond hij deze avond in een uitverkochte Ronda zaal in TivoliVredenburg.
Voor Noel Gallagher werd het voorprogramma gedaan door de Britse singer/songwriter Paul Newsome. Ooit de frontman van de Britse band Proud Mary en hij was ook te zien in de laatste twee videoclips van Noel (die overigens een hekel heeft aan het maken van clips, maar dat terijze). Met een andere gitarist en een percussionist zit hij met akoestische gitaar op een stoel vooraan op het podium. De nummers die hij speelt neigt af en toe richting folk. Maar zijn optreden is (zoals vaker met een voorprogramma) voor het publiek achtergrondmuziek en gaat ten onder door geroezemoes in de zaal.
Hoe anders is dat wanneer Noel Gallagher met z’n High Flying Birds het podium op komt lopen tijdens een intro van ‘If I Had A Gun’. Al vanaf de eerste tonen van ‘Do The Damage (een b-kantje zelfs) is de aandacht van de volledige zaal erbij. Wanneer het in een sneltreinvaart gaat met ‘(Stranded On) The Wrong Beach’ en ‘Everybody’s On The Run’. Wat het eerste nummer was waarbij het grote scherm boven het podium goed tot z’n recht kwam.
De eerste van 5 Oasis nummers komt vervolgens voorbij met ‘Fade Away’. Maar dat het voor het publiek niet uitmaakt of hij solomateriaal of Oasis nummers speelt blijkt wel als alles woord voor woord wordt meegezongen. Ook als daarna 3 nieuwe nummers van het laatste album worden gespeeld. Bij ‘The Death of You and Me’, waarbij de blazerssectie voor het eerst naar voren komt, verschijnt er op het grote scherm een carrousel. Om daarna weer een uptempo nummer te doen met ‘You Know We Can’t Go Back’. Met daarna een hoogtepunt van de avond: ‘Champagne Supernova’ dat luidkeels door de Ronda wordt meegezongen.
Het duurde even voordat Noel spraakzaam was richting het publiek dat gedeeltelijk uit Britten bestaat. Hij merkt aan het begint, als het zaallicht na ‘Fade Away’ even aangaat, op dat de Ronda zaal erg veel weg heeft van ‘a little nightclub’. Tegenover iemand die vraagt over wie ‘The Mexican’ gaat zegt hij heel droog dat hij het ook ‘The Chinese’ had kunnen noemen. Als dezelfde man vaag antwoord geeft op de vraag of hij zelf een Mexicaan is vraagt Noel of hij nu al zo stoned is dat hij niet meer weet waar hij vandaan komt. Het publiek vooraan was af en toe zo wild met moshpits dat er af en toe werd ingegrepen door security. Dat ontging Noel ook niet, maar hij bleef stoïcijns doorspelen. Zelfs toen er een beker biet tegen zijn benen werd gegooid.
Na een uur gespeeld te hebben, en van het podium af te zijn gelopen, kwamen de toegiften. Op een vanuit het publiek gezongen ‘Wonderwall’ gaf hij geen gehoor. Wel volgde er een sobere versie van ‘Don’t Look Back In Anger’. Om daarna nog eenmaal een uptempo nummer als ‘AKA… What a Life!’ te doen. Maar de afsluiter had niet beter gekozen kunnen worden: ‘The Masterplan’. Waarmee er een einde kwam aan een energiek optreden van iemand die verder gewoon zichzelf blijft op het podium en ook zichzelf niet anders voordoet dan de man die in interviews graag uithaalt. Vind daarvan wat je vind, maar muzikaal weer Noel Gallagher nog altijd te boeien. En optredens met zijn High Flying Birds zijn een perfect alternatief zolang er geen Oasis reünie zal komen.
Foto’s (c) Stephanie Free
