Het winterfestival Grasnapolsky vind dit jaar voor de tweede keer plaats in en rondom Radio Kootwijk. Dat is een voormalige zendmast die ervoor zorgde dat er gebeld kon worden met Nederlands Indië, gelegen midden op de Veluwe, onder de rook van Apeldoorn. Grasnapolsky is een combinatie van natuur, historie, een huisje op Landal Rabbit Hill en MUZIEK!
De muziek in de middag begint rustig en zorgt voor dromerige momenten: Okke Punt neemt ons met zijn gitaar mee naar mooie luisterliedjes met zijn wat hese stem, waar de traan dichterbij is dan de lach. Love like Birds is de Belgische zangeres en gitariste Elke de Mey. Zij komt alleen op maar na een nummer komen maar liefst twee bandleden van het eveneens Belgische Balthazar bij, namelijk zanger/gitarist Jinte Deprez en bassist Simon Casier. Later mag ik nog aanwezig zijn in de watertoren bij een akoestische sessie. Door de geweldige akoestiek in de watertoren komt de zang van Elke nog meer tot zijn recht dan in de Zenderzaal. Nu zingt zij dan ook het liedje wat zij daar al wilde zingen: ‘I am John’ van het Zweedse Loney, Dear. Ook zingt zij nog een andere cover, ditmaal van Feist, samen met Jinte als tweede stem. Terug in de Zenderzaal neemt Das Pop-zanger en drummer van Soulwax Bent van Looy plaats achter de piano en laat breekbare liedjes horen. Het publiek gaat gezellig op de grond zitten en luistert met een big smile: de charme van Bent en zijn liedjes verovert menig hart.
In de loop van de avond gaat de rustige muziek over in zeer dansbare muziek, en is het gedaan met op de grond zitten en luisteren: het Deense October Dance zorgt in de Annex B, een van de twee bijgebouwen, voor een ware disco die je terug brengt naar de jaren ’80. De puntsnor van zanger Tobias draagt hier nog eens extra aan bij. Janne Schra presenteert ons vanavond haar nieuwste album genaamd Ponzo, waarvan de invloed van producer Torre Florim (De Staat) goed hoorbaar is. Aanstekelijke songs met klinkende titels als ‘Everthing I Do Ooh Ooh’, ‘100 Pictures’ en ‘Carry on’ maken stilstaan onmogelijk. Beatboxer Maask laat even later de zaal compleet uit zijn dak gaan met zijn live gesampelde songs. Geen literaire hoogstandjes, maar entertainend is het zeker. Nuno dos Santos en Falco Benz toveren de zenderzaal om tot een danceparty, onafhankelijk van en na elkaar, maar ook samen kunnen ze de zaal in beweging krijgen, het plezier straalt er vanaf.
Fresku is een wat vreemde eend in de bijt, en dat vind hij zelf ook wel. Dit maakt echter zijn performance er niet minder goed om: hij oogt relaxed, ook al wordt hij aangekondigd met de woorden: ‘Fresku is wel een beetje zenuwachtig, want hij heeft al een tijdje niet meer opgetreden’. Het liedje over zijn dochtertje Alisha, ‘Mijn dochter’ geeft een vader weer, die niet zenuwachtig overkomt, eerder kwetsbaar.
Voor bezoekers die minder enthousiast worden van hiphop of dance gaan in de Paardenschuur een aantal rockbands stevig tekeer: Roy Santiago, Robbing Banks en zZz. Het album Devotion van Roy Santiago komt bijna uit en samen met zijn band, waar onder andere Pien Feith deel van uit maakt, laat hij hiervan een aantal songs horen, zoals de song ‘Jiffy Jaffy’. Robin van Saaze kennen we als gitarist van Drive like Maria, en nu als me-myself-and-I man aka Robbing Banks alleen op het podium, met een gitaar, drums en een stem die rauw en geweldig klinkt. Een man op het podium, en het gevoel alsof er een hele band staat te rammen op instrumenten, gaaf! Als laatste act in de Paardenschuur twee woeste mannen, een drumstel en een orgel, dat is zZz, en dat zullen we weten ook: de mannen halen alles uit een orgel en drumstel wat mogelijk is, en dat is veel, en hard, en rauw en….
Een zeer diverse dag en avond dus, waarbij de programmering divers, de locatie niet te evenaren en de sfeer relaxed is, een festival om minimaal één keer meegemaakt te hebben, maar meer dan eens is ook geen straf!
Foto’s (c) Armelle van Helden / Maxazine
