Ik denk dat ik mij door deze recensie niet populair bij de fans van Glossy Jesus zal maken, daar zij nog tot 30 januari moeten wachten tot ‘The Hunt’ op de markt gebracht wordt. Het komt bij hen misschien over alsof ik nog wat zout in de wonden strooi door te vertellen dat het een geweldig goed album geworden is, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Deze fans wachten namelijk al héél lang op de release van het album dat al enkele keren uitgesteld werd. Onder andere een verkeersongeluk van zanger/gitarist Maarten van den Hoonaard lag hier ten grondslag aan. Dat is gelukkig goed afgelopen en het kwam uiteindelijk de CD ten goede.
Soms is het goed met iets te stoppen op het moment dat je er tevreden over bent. In dit geval werd de Leidense band er toe gedwongen, maar dat wierp wel zijn vruchten af. Sommige nummers – waar men bij nader inzien toch niet zó tevreden over was – werden opnieuw opgenomen hetgeen tot een verbluffend resultaat leidde.’The Hunt’ is typisch zo’n CD waarbij je bij de eerste tonen hoort dat het goed zit. Dat is ook zo met ‘The Heat And The Cold War’, het nummer waarmee geopend wordt. Het komt binnen als een koel briesje op een zwoele avond en meteen zijn daar ook de verrassende – maar niet storende – tempo wisselingen die op ‘The Hunt’ veelvuldig aanwezig zijn. De band maakt er een sport van om je op het verkeerde been te zetten, maar dat pakt wel altijd goed uit.
Om nog even bij ‘The Heat And The Cold War’ te blijven, dit nummer werd al eerder uitgebracht en de videoclip hiervan werd zelfs bekroond en was o.a. op filmfestivals van Parijs en Toronto te zien.
Het luisteren van dit album voelt als een ontdekkingsreis, want bij iedere draaibeurt komen nieuwe, geraffineerde instrumentaties aan het licht wat de genialiteit van deze productie doet toenemen. Een kunstje waarin o.a. The Beatles ook zeer bedreven waren.
Laat ik er dan ook maar meteen de onvermijdelijke vergelijkingen bij halen. Vergelijkingen in recensies zijn als de bijsluiter van medicijnen. Als je ze goed leest weet je of het medicijn voor jou geschikt is en worden vervelende bijwerkingen voorkomen. Ik ben geen dokter, maar in mijn beleving worden liefhebbers van de Talking Heads goed bedient met ‘Art Student’ en ‘Spent’, terwijl ik ‘Like Chamberlain’ aan de Depeche Mode fans zou voorschrijven.
Voor dit album hadden Maarten van den Hoonaard, Maarten Stuifbergen, Xavier Baudet en Tiuri van der Drift ook enkele gast muzikanten uitgenodigd, waaronder Nico Dijkshoorn. Met een vlijmscherpe solo gaat hij lekker los op het funky ‘A Hello To Arms’ en is er voor Tessa Douwstra (Orlando) een hoofdrol weggelegd in ‘September’. Haar fraaie stem geeft dit nummer net dat stukje extra cachet.
‘Paralyzed’ is wel de meest opvallendste track van dit album, waarvoor de twee Maartens alle 11 nummers schreven. Op dit nummer is de reclameleus van een frisdrank fabrikant (Een beetje vreemd, maar wel lekker!) ideaal van toepassing. Bij het trage ‘Stay In Pitch’ en de afsluiter ‘Old Friends In New Situations’ blijven de tempo wisselingen uit. Ondanks dat of juist doordat de muziek soms alle kanten uit schiet , blijft ‘The Hunt’ de volledige 52 minuten lang boeien.
Voor mij is het nieuwe jaar met deze CD alvast goed begonnen, al zal dat voor de fans pas na de 30ste januari zijn. (9/10) (Moeflon Sound)
