De broers Alan en Steve Nimmo staan sinds 1995 samen op het podium, maar ook solo hebben ze ieder een goede carrière opgebouwd. Bijna een jaar geleden stonden de Nimmo Brothers ook in De Bosuil. Toen was het al een geweldig optreden en daarom ligt het verwachtingspatroon vanavond hoog.
Het is vanaf de eerste paar seconden overtuigend, de energie spat van het openingnummer ‘Bad Luck’ af. Het is goed te zien dat Alan en Steve graag op het podium staan, het plezier dat ze hebben stralen ze uit. Dat geldt tevens voor drummer Wayne Proctor en bassist Mat Beable. Ook ‘Shape I’m in’ is volle bak energie. De fans zingen dit nummer mee, en Alan betrekt het publiek er bij door na afloop van dit nummer een gezellig kort praatje te houden. Met zijn heerlijke accent vraagt hij “How are ya?” Omdat dit volgens Alan niet al te overtuigend klinkt volgt een : “Ya can do better than that”. En het publiek reageert vol overgave.
‘Long way from everything’ heeft een mooi ingetogen intro en het is jammer dat sommige mensen blijven kletsen. Het pianissimo gespeelde gedeelte is geweldig en doordat het licht gedimd is, wordt er een mooie sfeer gecreëerd . Het publiek is nu gelukkig wel muisstil. Bij een ballad als deze kruipen Alan en Steve helemaal in de muziek, de passie en de emotie zijn overduidelijk zichtbaar. Ze raken hiermee een gevoelige snaar.
Hier na is het tijd voor wat meer tempo en volume met ‘Slow down’ en ‘Still here are strumming’. Beide nummers worden met enthousiasme ontvangen door de fans.
‘All I want’ heeft een prachtig rustig intro. Ook nu praten er sommige mensen door heen, jammer. Dit is zo mooi .. daar hoor je in stilte van te genieten. Weer de mooie wisselingen in tempo en volume. En een schitterend pianissimo gespeeld en gezongen gedeelte. Daarmee krijgen ze het publiek stil. Wow wat is dit goed! Voordat ‘Nothing in Chicago for free’ klinkt, is er even een leuke uitleg van Steve over het ontstaan van het nummer en ook Alan maakt een klein praatje wat eindigt met: ”Stop f*cking talking in the back.” Duidelijke taal, dat met applaus wordt ontvangen. Aansluitend wordt ‘Reason to believe’ gespeeld.
Het is heerlijk om te zien hoe de broers elkaar muzikaal tot het uiterste drijven en uitdagen. Maar ze gunnen elkaar de solo’s, overal en in ieder nummer. Aan alles is te zien dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn. Ook in ‘Waiting for your heart to fall’ wisselen ze de gitaarsolo’s af en ook hier weer mooie wisselingen in tempo en volume. Bij ‘Black Cat Bone’ gebeurt waar mening een op heeft gewacht. Zoals wel vaker lopen de broers naar elkaar toe. Maar in plaats van tegen over elkaar te staan, gaan ze achter elkaar staan. Ze blijven ieder op hun eigen slagplaat spelen, maar ze spelen ieder op de gitaarhals van de ander. En zo spelen ze een gedeelte van dit nummer. Je kan dit bijna het handelsmerk noemen van deze broers. Met dit geweldige nummer komt er helaas een einde aan hun optreden. The Nimmo’s bedanken het publiek en verlaten het podium.
Natuurlijk blijven de fans klappen, ze willen meer. En dat krijgen ze ook. Ze geven met ‘Aint no love (in the heart of the city)’ een mooie toegift. Ook nu betrekken ze het publiek, het wordt uitgenodigd om mee te zingen. Wat een super afsluiter van deze geweldige avond.
Foto’s (c) Jack Kok, BluesZine.nl
