Het was vroeger zo gemakkelijk: Je wilde graag naar een concert gaan en je ging de avond voor de voorverkoop van start ging bij de zaal of voor het postkantoor voor de deur liggen. Je zag meteen of het druk was, of je de eerste was, en bij grote concerten lag je met een man of twintig de avond voor aanvang van de voorverkoop al voor de deur. Gezellig, met een paar kaarsjes, koekjes en een thermosfles koffie en iedereen zong gezellig liedjes. Het is nog niet eens zo lang geleden, maar toch lijkt het al een eeuwigheid geleden. Tegenwoordig gaat het inderdaad allemaal via internet. De romantiek is verdwenen.
Het nadeel van internet is ook nog eens dat de echte fans vaak achter het net vissen, want met een miljoen geïnteresseerden voor tickets voor AC/DC bijvoorbeeld, staan er op zaterdagmorgen een miljoen mensen op om om 5 voor 10 de laptop aan te zetten en met z’n allen in te loggen op de kaartverkoopsites. En om 1 minuut over 10 ligt heel de website plat, om om 10 over 10 weer online te komen. Met de melding dat inmiddels alles is uitverkocht.
De echte fans vissen vaak achter het net en moeten het doen met de DVD achteraf. Of bij de inmiddels bekende doorverkoopadressen, want je hebt er altijd professionele handelaars tussen zitten die de kaarten opkopen voor de doorverkoop. Maar ja, wat nu als je zelf wel kaarten hebt en je vrienden er ook toevallig doorheen kwamen? Dan heb je er te veel. Terugkopen doen de ticketburo’s niet, dus gelukkig zijn er enkele tussenhandels op gang gekomen die je de mogelijkheid geven om te veel gekochte kaarten nog voor het concert van start gaat van de hand te doen. En wees nu eerlijk: je koopt je kaarten uiteindelijk toch ook liever voor een normaal bedrag van een medefan?