Wat is het toch heerlijk om na de Kerst-terreur, die als een vloedgolf door allerlei 2e helft van het alfabet-artiesten over ons heen gestort werd, weer eens te kunnen genieten van het betere werk. Waarom die gasten denken dat hun versie van uitgekauwde Kerst-liederen iets aan de Kerstsfeer toevoegt zal mij altijd een raadsel blijven. Maar goed, ieder nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen. In dit perspectief gezien, was het zaterdagavond 27-12-’14 in het Parkstad Limburg Theater te Heerlen extra genieten van een concert van Stevie Ann.
De kleine zangeres uit Roggel is bezig aan haar California Sounds theater tour en wist ruim anderhalf uur het publiek in de intieme ING-zaal te boeien. Afgaande op de Noord Limburgse dialecten, die ik om mij heen hoorde, kreeg ik de indruk dat Roggel onbewaakt was achtergebleven. Ergens begrijpelijk, want Stevie verblijft de grootste tijd van het jaar in Los Angeles en is nog maar zelden in het zuiden te zien. Amerika doet haar goed, zoals deze avond zou blijken want vele songs ontstonden door de inspiratie die ze daar op deed.
Naast enkele oudere en gloednieuwe nummers staan er voornamelijk liedjes van haar laatste album California Sounds op het menu. Hierop worden country en folk in een niet te versmaden westcoast rock-sausje gedompeld. Enkele liedjes, zoals ‘Breaking On You’, schreef ze samen met collega singer-songwriter/producer en actrice Susan Sandberg. Een prima samenwerking, want de liedjes (‘House Of Cards’, ‘Every Highway’, ‘Here In California’) staan ook vanavond met alleen gitaar of piano begeleiding (‘Easy’) als een huis.
Stevie maakt een sterke indruk, niet alleen door haar stembeheersing maar weet ook in haar performance de liedjes op de juiste momenten met haar gitaarspel kracht bij te zetten daar waar het nodig is. Dit is niet meer het (ietwat schuchtere) meisje dat ik in 2008 op Bospop heb gezien, nee hier staat een ervaren jonge vrouw die een voortreffelijke show neer zet die geen moment verveelt.
Hoewel California Sounds nog maar net uit is kijk ik al uit naar het volgende album omdat ik denk dat de nieuwe nummers als ‘Longing Too Long For You’ (dat ze samen met Daniël Lohues schreef) en ‘I Don’t Know What You Got Into’ hierop zeker te vinden zullen zijn.
Met het vrolijke, uptempo ‘That Neighbour’ sluit ze de eerste set af om na een break van 20 minuten weer terug te keren.
De tweede set wordt subtiel met ‘Poetry Man’ ingezet waarna het temperamentvolle ‘I Don’t Know What You Get Into’ volgt. Het nieuwe nummer gaat over vrouwen die niet met zich laten sollen en zij weet dit erg overtuigend en ruig te brengen.
Ook in deze set wisselen ingetogen luisterliedjes als ‘Light Up’ en een prachtige vertolking van Bob Dylan’s ‘Simple Twist Of Fate’, elkaar af met uptempo nummers als ‘Every Highway’, waarbij het publiek verzocht wordt om mee te klappen. Met het rauwe ‘I Believe In love’-een geweldige uitsmijter-komt er helaas al een einde aan de officiële set, maar het publiek wil en krijgt meer.
De eerste toegift is het zonder microfoon gezongen ‘One Year Of Love’. Met dit prachtige nummer van Queen krijgt ze de zaal volledig stil, terwijl ze met de afsluiter (waarvan me de titel ontgaan is) het publiek laat meezingen.
Wat kan ont-Kerst-en toch fijn zijn als je zo’n geweldige zangeres als Stevie Ann in de buurt hebt.
