Het zal toch al gauw een jaar of acht geleden zijn dat ik Popa Chubby, één van ‘s werelds meest markante blues gitaristen, heb gezien. Dat is niet omdat hij zolang niet in Nederland heeft opgetreden. Regelmatig doet hij ons land aan, maar tijd en gelegenheid ontbrak me gewoon. Voor een concert van Popa Chubby moet je namelijk wel wat tijd uittrekken. Standaard speelt hij twee en een half uur, hij geeft zijn publiek veel en graag, en als hij echt goed op dreef is dan speelt hij vrolijk door. Dat heb ik ooit met hem meegemaakt bij een concert in Eindhoven waar de zaaleigenaar gedwongen werd om de stoppen er uit te draaien. (Dat wij de band tussendoor regelmatig van een shotje Jägermeister bedienden zal daar wellicht debet aan geweest zijn).
Ik keek dan ook erg uit naar het optreden van deze avond en had er veel zin in. Het was de laatste van deze Europese tour en dat is bij Popa Chubby veelal het recept voor wat extra vuur in de performance. Nu is geen één optreden van deze man hetzelfde. Hij bespeelt zijn publiek net zo makkelijk als zijn tot op het hout versleten Fender. De laatste keer dat ik deze gitaar zag had hij hem nog opgeleukt met een “in flames” sticker maar deze is er op een klein stukje na ook alweer vanaf gesleten. Popa, geboren als Theodore Joseph Horowitz in New York op, 31 maart 1960 kijkt, luistert, voelt en laat zich leiden door de vibe van het moment. Zo speelt deze Bluesrock muzikant het liefst.
Om dit tot een succes te kunnen brengen weet hij zich deze tour gesteund door de twee getalenteerde en zeer muzikale Italiaanse broers Andrea Beccaro op drums en Francesco Beccaro op de basgitaar. Deze twee voelen elkaar bijzonder goed aan, wat geen verrassing is natuurlijk, en Popa weet ze met liefde maar ook zachte dwang te dirigeren tot een vloeiend muzikaal samenspel. Popa belooft het publiek aan het begin van de avond dat hij stevig zal gaan “jammen”, gewoon omdat hij daar zin in heeft en maakt dit ook waar. Naast de nummers die hij speelt van zijn in oktober uitgebrachte album ‘I’m Feelin`Lucky’ brengt hij genoeg ander gewaagd werk. Deze man moet ook wel gelukkig zijn, als je zo met je passie kunt bezig zijn elke dag. Hij doet dit inmiddels al 25 jaar en lijkt nog lang niet te stoppen. Volgens eigen zeggen is dat zooo simpel, gewoon eerst je ene en daarna pas je andere been in je broekspijpen steken. En vervolgens schrijf je hier dan gewoon weer een liedje over.
Zoals ik al had verwacht speelt hij ‘Hey Joe’ van Jimmy Hendrix op zijn geheel eigen wijze met een paar rappe en razendsnelle solo’s her en der toegevoegd, wat door het publiek met enthousiasme ontvangen wordt. Maar hij zet een klassiek muziekstuk ook naar zijn hand door er een funky en swingend geheel van te maken met zelfs een paar country riffs er doorheen. Heel knap! Van zijn album `Universal Breakdown Blues` speelt hij ‘Somewhere Over The Rainbow’ (ja juist, dat stokoude nummer gezongen door Judy Garland) wat zowaar een betoverend effect op het publiek heeft. Tussendoor pakt hij nog even zijn oude liefde voor het drumstel op, waar het allemaal mee begon voor deze Master of Disaster, The Beast From The East uit The Bronx. Hij roffelt een lekker stukje weg op zijn eigen drumstel en doet dat niet onaardig. Natuurlijk zingt hij ook speciaal voor “zijn”Hollandse publiek ‘Goin`Back To Amsterdam’.
Wat een heerlijke show van deze zwaarlijvige man. Chubby verwijst overigens niet alleen naar zijn postuur zo maakt Wikipedia mij wijs. Popa Chubby schijnt een verbastering te zijn van “pop a chubby”, dat “een erectie krijgen” betekent. Nou die zullen de aanwezige heren in het publiek misschien hebben gekregen van zijn gitaarspel. Voor de rest heeft Popa “a face only a mother can love” zoals een inmiddels overleden Amerikaanse vriend van me ooit zei. Maar, who cares, wanneer je zo’n muzikaal cadeau krijgt voorgeschoteld?!
© Foto’s Rob Sneltjes / Maxazine.nl
