De Pul in Uden introduceert een nieuw terugkerend evenement waarin alternatieve rock centraal staat. Op 7 november is de eerste editie van dit concept, ‘Welcome to Pul Fiction’ genoemd. Deze keer staan Stoner- en Psychedelische rock centraal. En zullen maar liefst 4 getalenteerde Nederlandse bands het podium van de Pul betreden. De bands vormen een mix van ervaren en jong, catchy en instrumentaal, maar wat alle bands bindt is de intensiteit waarmee ze op het podium staan.
Orange Maplewood bijt het spits af tijdens deze editie van ‘Welcome to Pul Fiction’. Recensisten zeggen over Maplewood: “De perfecte soundtrack voor een keihard woestijnritje in een oude Camaro, achtervolgd door een stel boze oliesjeiks” Oftewel Straightforward rock met grunge en stoner invloeden. Ze klinken alsof ze uit een Amerikaans woestijndorp komen, maar eigenlijk komen ze uit Lochem, waar ze in de oefenruimte genaamd “The Pighole” hun debuutalbum ‘Just Another Fairtytale’ hebben opgenomen De mannen vanOrange Maplewood zijn bezige baasjes, na de show in de Pul moeten ze snel verder omdat ze later op de avond in Eindhoven café Altstadt nog onveilig moeten maken. Daarom maken ze noodgedwongen gebruik van de backline van General Midnight.
De band laat zich hier echter niet door van de wijs brengen en vol passie en branie brengt het viertal hun liedjes, veelal afkomstig van hun in mei verschenen album ´Just another Fairytale´. Het meest in het oog springt zanger/gitarist Jordy die gezegend is met zowel een gezonde hoeveelheid branie en een mooie zangstem. De bandleden zoeken regelmatig onderling contact op het podium. Het hoogtepunt van de show is voor mij de geweldige afsluiter: ‘Through The Mountain’, waarin de knallende drums, grommende bas en schurende en scheurende gitaarrifs prachtig samenvallen met de loepzuivere samenzang. Orange Maplewood, een band om in de gaten te houden wat mij betreft; enthousiast, getalenteerd en met de juiste podium attitude.
Het Eindhovense gezelschap Radar Men From The Moon tapt uit een heel ander vaatje. Radar Men From The Moon, oftewel RMFTM zijn een instrumentale rockband die psychedelische rock spelen. Volgens hun bio verenigen ze genres als shoegaze, neo-psych-, kraut-, space- and noise rock, die ze verenigen in een interstellaire zoektocht naar een nieuwe geluidservaring. Eerder dit jaar bracht de band haar tweede album uit: ‘Strange Wave Galore’.
De band kruipt op het podium van de Pul dichtbij elkaar, en wordt slechts verlicht door een enkel podiumlicht en een abstracte zwart-wit animatie op het scherm achter het podium. Vastbesloten de muziek voor zichzelf te laten spreken vergast RMFTM het publiek op een stevig portie psychedelica zonder veel interactie met het publiek. Aangevoerd door een geweldige drummer die de meest complexe ritmes en onverwachte breaks speelt meandert de band tussen lieflijk hypnotiserend en snoeiharde noise. Wijds uitwaaierende of juist schurende gitaren, een pulserende bas en spacy synthesiserklanken nemen het publiek mee op een “trip far away into the unknown boundries of space and time” zoals de band zelf aangeeft in haar bio.
Het probleem bij instrumentale bands voor uw recensent is dat het benoemen van nummers van de show bijzonder lastig wordt, helemaal als de band ook al geen setlist op het podium geplakt heeft waar uw scribent stiekem op kan spieken. Op het gevaar af er naast te zitten benoem ik toch het derde nummer van de show, waar ik ‘Atomic Mother’ in meen te herkennen als hoogtepunt van het optreden, dit nummer combineert hypnotiserende ritmes door drum en bas met een muur van fuzzy gitaren waarin je je helemaal kunt laten meeglijden. RMFTM is een grootheid op het gebied van de instrumentale rock en dat laten ze zien tijdens hun show in de pul, de band speelt hard, hypnotiserend en overtuigend. Het is echter wel “moeilijke” muziek die een inspanning en overgave van de luisteraar vraagt.
De derde band tijdens de eerste editie van ‘Welcome To Pul Fiction’ is General Midnight uit Nijmegen. De anekdote van deze band is dat Nick van der Aa (gitaar) en Kneel van den Boom (zang, bas) na oprichting van de band besluiten om onder het huis van Nick een kelder te graven en die om te bouwen tot studio. Diezelfde winter gaan de schoppen de grond in en na vele meters de diepte in gegraven te hebben, stuiten ze op een mensenschedel. Die bleek van een man te zijn geweest die enkele honderden jaren geleden geleefd moet hebben. Die schedel vormt een belangrijke inspiratiebron voor de nummers op het debuut album van de band: ‘General Midnight’.
“Het resultaat is een ijzersterke plaat met veel afwisseling waarin het gonst van zowel originaliteit als herkenbaarheid. Een mix van donkere grunge en melodieuze desert-rock, met beukende riffs en fuzzy gitaarsolo’s. (…) Gevarieerd, geraffineerd, en geïnspireerd door de wolken boven Seattle en de woestijn van Californië.” General Midnight opent haar show furieus met ‘Passport With A Moonstamp’ met een muur van gitaren en de prettig rauwe zang van zanger Kneel. Tijdens het tweede nummer ontstaan er problemen met het geluid van de bas en het concert wordt enige tijd onderbroken door zenuwachtig op- en neer rennende geluidstechnici. De band improviseert ondertussen een sfeerrijke melodie. Als de problemen opgelost lijken grijpt bassist Kneel de kans aan om een grommende bassolo weg te geven. De show wordt hervat met het loodzware ‘Radar Iv’.
De show van General Midnight is stevig met hoofdrollen voor leadgitarist Nick, het hammondorgel van Martijn en de prettig rauwe stem van Kleen. General Midnight speelt bijna een thuiswedstrijd, de band heeft een enthousiaste groep fans meegebracht die de band opzwepen. Hoogtepunten van de show zijn wat mij betreft ‘The God Demand’ dat de dreiging prachtig opbouwt zonder daadwerkelijk te exploderen en het knetterharde lang uitgerekte ‘Canon Fodder’ met een melodieus intermezzo in aanloop naar het grimmige einde van het nummer met een zinderende gitaarsolo van Nick.
Afsluiter van deze hoogmis van de alternatieve rock is het Eindhovense Candybar Planet. De mannen van Candybar Planet zijn oude rotten in het vak, de band werd in 1994 opgericht in Eindhoven en was een van de grondleggers van de Eindhoven Rockcity scene, samen met 35007 en niet veel later ook 7Zuma7, Peter Pan Speedrock en The Spades. Met hun nietsontziende grooves en catchy zanglijnen had de band jarenlang groot succes op de Nederlandse podia. Tot verdriet van vele fans legde de band in 2002 het bijltje erbij neer, uitgezonderd het eenmalige optreden bij de officiële opening van de nieuwe Effenaar, in 2005. Gelukkig kruipt het bloed waar het niet gaan kan: In 2011 maakt de band een doorstart. Tijdens de eerste shows in de Effenaar, op Paaspop en Speedfest toonde Candybar Planet zich als vanouds. Nog steeds dé internationale stonertop.
In september verschijnt het eerste nieuwe album sinds 2000: ‘Timelapse’. Vanaf de allereerste loodzware riff maken de Candybars duidelijk dat zij van een compleet andere orde van grootte zijn dan de bands die voor hen hebben gespeeld. Snoeihard, retestrak, loodzwaar en toch sensueel speelt het trio diep in de Udense nacht één van de allerbeste concerten van 2014, dat jammer genoeg vanwege de vergunning van de Pul ingekort moet worden. De soulvolle stem van zanger Richard Plukker geeft de loodzware, gruizige riffs van de band een sensualiteit die duidelijk tot uiting komt in heftige nummers als ‘Monkey See’. Hoogtepunten van de show zijn ‘Red River’ met zijn onweerstaanbaar hypnotiserende riffs en tempowisselingen; en de afsluiter ‘Dirttrack’ die een lange en heftige uitvoering krijgt. Wat een band! Candybar Planet is helemaal terug waar ze thuishoren: in de absolute wereldtop van de Stoner rock. Ik heb bijna ademloos staan genieten van een band in absolute topvorm: intens, knetterhard en toch sensueel.
Een prima initiatief van de Pul om regelmatig een avond te wijden aan de alternatieve rock en daarmee getalenteerde bands uit eigen land aan het publiek voor te stellen. De kwaliteit van de eerste editie van ‘Welcome To Pul Fiction’ doet mij uitkijken naar de volgende.
Foto’s (c) Ariane van Ginneke/Maxazine
