Op 7 november verschijnt ‘Something For The Pain’, het negentiende album van bluesman/singer-songwriter Michael de Jong. Een mooie gelegenheid om eens te zien hoe het met hem gaat en hem te bevragen over songs, zijn drive, zijn inzichten. Michael stond mij op te wachten op het station van zijn woonplaats Dordrecht en het leek hem een leuk idee om het gesprek te houden bij Visser’s Poffertjessalon, waar we begonnen met….. juist, een Broodje Bal.
Ik had enkele dagen voor het gesprek de CD al toegestuurd gekregen en deze uitgebreid beluisterd. Twee dingen die mij meteen opvielen is dat het muzikaal gevarieerder is dan zijn laatste studio-CD’s en dat zijn teksten grotendeels gaan over afscheid nemen en terugkijken op het leven.
Michael, toen ik jouw teksten goed ging beluisteren schrok ik toch wel. Er klinkt door dat je meent aan het eind van je leven te zijn aangekomen. Ik hoor twijfel, waarbij je jezelf afvraagt of je het allemaal wel goed hebt gedaan. Is dat zo? O ja, schrok je ervan? Ja, ik word over een paar maanden 70 jaar oud en met mijn gezondheid gaat het niet al te best. Dus wat dat betreft sta ik ben ik wel aan het eind van de rit. Ooit had ik nooit gedacht dat ik de veertig zou halen, zoals ik er toen op los leefde. Maar ik ben blij en gelukkig dat ik in dit land heb mogen wonen. Dat heeft mij de kans gegeven te overleven, zelfs met al met aandoeningen. En ik heb ook de gelegenheid gekregen mijn muziek te maken en 19 CD’s uit te brengen. Zoiets had ik nergens anders kunnen doen. Ook nu heb ik alweer acht nieuwe songs klaar liggen voor een volgende CD.
De eerste song is er zo een. De stijl is à la Son House of Skip James, een begeleiding die doorstampt als een diesellocomotief. Met teksten als “last stop on the line” en “can’t go back, can’t change a thing” lijkt mij haast een haast een afscheid en een soort terugblik op jouw leven. Eigenlijk is deze song, net als de hele CD, opgedragen aan een goede vriendin, die twee jaar geleden is overleden. Als ik met de trein naar haar toe ging viel mij op dat dingen veranderden. Maar toch blijft alles hetzelfde. Het gaat ook over kansen die voorbij zijn, die niet meer terug komen. En verder kan iedereen eruit halen wat voor hem of haar van toepassing is.
Een song als ‘I Stand Accused’ gaat dan over het nemen van je eigen verantwoordelijkheden. Dat klopt, neem het leven in jouw eigen handen. Blijf niet bij de pakken neer zitten als het tegen zit. “Get up off your knees, walk out that door”. En dat leidt dan automatisch tot de derde song……
‘
Count My Blessings’. Dit nummer doet vrolijk aan, hoewel je er toch zingt over de fouten die je hebt gemaakt. Zeker, ik heb fouten gemaakt in mijn leven. En die fouten hebben mij heel wat gekost, maar ik ben blij dat ik nog leef en ik ben dankbaar voor wat ik heb. Ik zing dit ook voor de mensen met wie het om welke reden dan ook niet goed gaat. Omdat zij denken dat zij het zelf hebben veroorzaakt blijven zij in die illusie gevangen.
Het volgende nummer ‘Isolation’ vind ik vrij deprimerend. De eerste versie hiervan schreef ik al in 1993., maar het was te heftig om het te spelen. Ik heb het over de jaren een aantal keren herschreven en nu is het klaar voor mij. Ik zing over het feit dat ik een nooit met één vrouw een stabiele relatie ben aangegaan. “Sorry baby…. Guess I’m a selfish man”. Weer een kans die ik voorbij heb laten gaan. Ook daar was ik te laat mee. Maar ook deze song kan voor ieder een andere betekenis hebben. Ook mensen die een relatie hebben en niet naar elkaar luisteren bevinden zich in een soort isolatie.
En ‘Mystery To Me’….? (Lachend) Die vind ik leuk. Deze moet ieder maar beluisteren en dan zelf uitmaken of deze voor hem van toepassing is. Kijk maar eens wat er mis is met de maatschappij. De kosten voor de Fyra, de aangeschafte bommenwerpers, maar ook korting op de zorg en kinderbijslag. En waarom? “It’s a mystery to me”. Kijk eens hoeveel mensen van de voedselbank moeten leven. Ik zou graag nog eens wat benefietoptredens willen doen, waarvan de opbrengst naar de voedselbank gaat. Dan zouden mijn verdiensten daar aan geschonken worden, maar vind maar iemand die de andere kosten, zoals de zaalhuur op zich wil nemen.
Met ‘Lone Wolf Howling’ zijn we dan weer terug bij isolatie en eenzaamheid? Een goede song, vind ik zelf. Pure blues. Het gaat niet zo zeer eenzaamheid, maar ook over armoede of hoe wij onze rijkdom meten aan onze bezittingen. Wist je dat meer dan de helft van de wereldbevolking kan leven van wat wij weggooien. In India wonen mensen op vuilnisbelten en overleven van wat ze daar vinden. Er zit ook hoop in. Luister maar naar de laatste zin: “Everyday you’re alive….. oh that’s such a precious gift”.
‘Something For The Pain’ is een opnieuw een schildering van de huidige samenleving? Ik denk dat een ieder zich ergens in deze song herkent. Deze heb ik dan ook voor iedereen geschreven. “Inside this zoo you call society, which side of this cage do you hang on?” Ga maar eens op een station zitten en kijken wat er gebeurt. Mensen stromen de trein uit, mensen stromen de trein in. Van links naar rechts, dan weer van rechts naar links. Dat ritme komt in de song terug. Kijk eens naar de jongelui met hun smartphones. Ze hebben geen interesse meer in hun omgeving. Laatst zat ik in de trein en ik keek naar buiten naar een prachtige, haast Vermeer-achtige blauwe lucht. Maar denk je dat het een ander is opgevallen? Niets daarvan. Al die apps en overvloed aan informatie, daar schuilt ook nog een gevaar in. Want een overheid die controle heeft over de berichten, heeft controle over de mensen.
En ‘Dazlious’ heeft dan weer iets vrolijks. Hoe heb je dat woord verzonnen? (Lacht) Dat is niet door mij verzonnen. Dat woord komt uit de film ‘Snow Cake’ met Sigourney Weaver, die het op een gegeven ogenblik zegt als ze iets moois ziet. In de song zeg ik dat jij een uniek persoon bent, een “original one of a kind” mooi mens.
In ‘The Man From Galilee’ laat je naar mijn mening horen dat er in 2.000 jaar niets is veranderd. Dat klopt. Kijk maar naar de bankmanagers die de boel nog steeds belazeren. Is het je overigens opgevallen dat het geen religieus lied is. Ik noem nergens de naam van de man uit Galilea; dat kan iedereen geweest zijn. Het gaat over iemand die niet alleen waarschuwt, maar praat over alledaagse dingen en hoop geeft en vertelt dat je een altijd een tweede kans hebt.
En de laatste song “One Last Hurrah”, waar gaat die over? (Lacht) Luister naar de eerste regels ‘I know a place where the sea ends, And the sky begins, Where time is an illusion’. De laatste reis? Wie weet. Zoek dat verder zelf maar uit.
En bij deze woorden wil ik het verder maar laten. Michael de Jong gunt op ‘Something For The Pain’ enerzijds een kijkje in zijn gevoelsleven en zijn kijk op de wereld. Tevens kan de luisteraar er iets voor zichzelf uithalen. Een boodschap, een moment van reflectie. Weet je, luister er zelf maar naar. Dan weet je wat ik bedoel.
De CD is uitsluitend verkrijgbaar bij optredens, via iTunes en op www.michaeldejong.com