Vrijdagavond konden wij ons opmaken voor een avondje Old School Hard Rock van ‘gitaarschoffie’ Michael Schenker en consorten. Ik keek erg uit naar dit concert en had er zin in, en dat is altijd wel een beetje eng wanneer je met hoge verwachtingen naar een concert gaat. Maar de files trotserend togen we in opperbeste stemming richting Zoetermeer waar we gelukkig toch nog ruim op tijd arriveerden om ons een plekje te kunnen veroveren vooraan bij het podium.
Het voorprogramma deze avond was het pittige Motorjesus. Een Duitse Heavy Metal/Stoner/Hard Rock band die begin jaren negentig begonnen is onder de naam The Shitheadz en onder die naam in 2004 hun eerste album ‘Dirty Pounding Gasoline’ uit bracht. Daarna volgden ‘Deathrider’ (2006) ‘Wheels of Purgatory’ (2010) en ‘Electric Revelation’ (2014)als Motorjesus. In de huidige bezetting van Chris “Howling” Birx (zang), Andy Peters (gitaar), Guido Reuss (gitaar) ,Roman Jasiczak (bas) en Oliver Beck (drums), is alleen Guido Reuss nog origineel bandlid van het eerste uur. Zanger Chris vertelt het publiek in gebroken Engels met een woordje Nederlands er doorheen dat zij het een eer vinden om in het voorprogramma te staan maar hierdoor ook wel erg zenuwachtig zijn. Wellicht is dat de reden geweest dat het optreden hier en daar wat schoonheidsfoutjes had, maar dat maakte het enthousiasme van de band er niet minder om. De band had maar een klein stukje van het podium tot zijn beschikking met als gevolg dat ik regelmatig recht in het kruis van de zanger stond te kijken die grote gaten in zijn spijkerbroek had waar doorheen duidelijk zijn geruite! boxershort te zien was. Een wel heel aparte extra beleving moet ik zeggen. De drummer was een beer van een vent met in verhouding een klein drumstel wat bij hem bijna in het niet viel, maar waar hij voldoende power uit wist te halen met strak drumwerk. De ervaring die deze formatie ongetwijfeld zal hebben kon je ook opmaken uit de enorme krom gespeelde duimen van de bassist. Die krijg je pas als je echt een flink aantal jaren speelt volgens mij. In ieder geval was het optreden vermakelijk en een leuke opwarmer.
Heel vlotjes hierna werd het podium vrijgemaakt voor de hoofdact van deze avond. Michael Schenker’s Temple of Rock met hun ‘Bridge The Gap’ tour, de titel van het album wat eind 2013 uit kwam. Michael Schenker kennen we natuurlijk vooral van zijn hoofdrol opeisende gitaarspel in de band UFO en The Scorpions en van zijn eigen MSG (Michael Schenker Group). Onder andere met zijn twee oud Scorpions maatjes Francis Buchholz (bas) en Herman Rarebell (drums) waarmee hij in 1979 voor het laatst op het album ‘Lovedrive’ speelde, maakt hij nu de podia onveilig. Daaraan toegevoegd zijn (niet de minste) zanger Doogie White die met vele grootheden heeft samengewerkt zoals o.a. Ritchie Blackmore’s Rainbow, Yngwie Malmsteen, MSG , Tank, La Paz en Cornerstone en op keyboards en gitaar Wayne Findlay, ook bekend van MSG . Wayne, die eerder dit jaar ook een project is gestart samen met Ex-DIO gitarist Craig Goldy en voormalig frontman van QUIET RIOT, Mark Huff. Een mooi stelletje muziekmakers bij elkaar die dan wellicht wat op leeftijd zijn geraakt maar aan talent en performance niet hebben ingeboet in de loop der jaren.
Na het intro trapt de band af met één van de bekendste nummers van UFO ‘Doctor Doctor’ wat er gelijk in knalt bij het publiek gevolgd door ‘Where The Wild Winds Blow’ , één van de overigens slechts drie tracks in totaal die ten gehore worden gebracht van het ‘Bridge The Gap’ album. ‘Rock ’n Roll Symphony’ en ‘Lord of the Lost and Lonely’ waren de andere twee. ‘Assault Attack’(MSG), ‘On&On’ (MSG), ‘Natural Thing’(UFO), ‘Victim of Illusion’(MSG), ‘Lovedrive’(MSG), ‘Coast to Coast (scorpions), ‘Another Piece of Meat’ (MSG), ‘Before The Devil nows you’re Dead’ (MSG), ‘Shoot Shoot’ (MSG), ‘Into the Arena’ (MSG), ‘Blackout’ (Scorpions), ‘To hot to Handle’ (UFO), ‘Rock you like a Hurricane’ (Scorpions), ‘Rock Bottom’ (UFO) , het enige nummer waarop Michael mee zingt, waren onder andere de oude vertrouwde krakers die voorbij kwamen. Of dit bewust is gedaan als cadeautje voor het Nederlandse publiek en omdat wij hier zo verzot op zijn weet ik niet. Ik had de indruk dat het gros van het publiek (oud) Scorpions fans was. In ieder geval werd er regelmatig mee gezongen door het publiek. Heel grappig om nummers van The Scorpions te horen door zanger Doogie White met een Schots in plaats van Duits accent. Even wennen aan de oren hoor. Doogie “redt” bepaalde songs met een hoge uithaal die hij zeker nog in huis heeft maar je kunt merken dat het uithoudingsvermogen iets minder is. Dit wordt creatief opgelost door het publiek op te zwepen en te laten mee klappen en zingen. Gelukkig maar, want een beetje “dood” vond ik het toch wel. Daar had ik iets meer van verwacht, ben zelf ook op leeftijd maar bij een dergelijk concert gaat het toch kriebelen, wat resulteert in een enigszins stijve nek vandaag, dat dan weer wel. Michael Schenker zelf (die ik er altijd van heb verdacht licht autistisch te zijn), doet zoals altijd zijn eigen ding, nog steeds met zijn petje achterstevoren op zijn hoofd. Regelmatig tippelt hij naar de achterkant van het podium om van gitaar te wisselen en hij tovert de meest blitse exemplaren tevoorschijn. Zelfs eentje met zijn eigen afbeelding in jongere jaren, zelfingenomen of niet, wel gaaf om te zien. Een paar jonge meiden vooraan het podium kijken vol adoratie naar hem op en de oude rakker geniet daar toch zichtbaar van. Hij is wel streng voor zijn roadies die hij en passant op hun donder en aanwijzingen geeft, maar dat zal voor het gros van het aanwezige publiek onopgemerkt zijn gebleven. Geweldig om de oude Scorpions bassist Francis met veel plezier over het podium te zien huppelen. Deze man heeft echt geen gevoel voor ritme qua “dansen” betreft, misschien dat hij daarom ooit besloten heeft bassist te worden in een band? Hij is wel het enige bandlid wie “gewoon” een mooie oude rocker is en beslist geen showman. Als het einde van de show nadert wordt er niet, zoals door mij verwacht, geroepen om een “zugabe”, maar scandeert het publiek een suf “hey,hey,hey” waarop de band terug komt om nog één nummer te brengen, het ‘Lights Out in London’ van UFO. Daarna is het echt afgelopen en nemen zij met een grote buiging afscheid van het publiek. So much voor een avondje nostalgisch rocken en we kunnen tevreden zijn, het publiek heeft gekregen waar het voor kwam. Voordat we in de auto stappen om naar huis te gaan doen we nog even een drankje in de gezellige bar van de Boerderij, breng ik nog een bezoekje aan het toilet waar een aardig jong Haags meisje mij met een “Dankuwèh mevroah” bedankt voor mijn muntje van 50 cent. Bedankt, tot een volgende keer.
Foto’s (c) Rob Sneltjes/Maxazine