Je wordt geboren in Paramaribo, groeit op in Rotterdam en zingt jezelf op de radar van het prestigieuze Blue Note label. Het klinkt als een sprookje, maar ik zie het meer als een beloning voor keihard werken, heel veel risico lopen maar vooral geloven in jezelf. Daar waar veel sterren haast als vanzelfsprekend in hun vroege tienerjaren een instrument oppakken begint deze fase voor Sabrina pas rond haar twintigste. Naast haar reguliere baan als jongerenwerker begint ze het fundament voor haar latere carrière te leggen, o.a. in R&B en reggae bands. Daarna volgen gitaarlessen en neemt ze de pen ter hand: een singer-songwriter is geboren! Vijf jaar later moet ze haar baan opzeggen om zich full time te kunnen wijden aan haar nieuwe carrière. Over wat er daarna gebeurde kunnen de meesten slechts dromen. Ontdekt worden door Blue Note, optreden op North Sea Jazz, de Edison Jazzism Publieksprijs winnen, een album opnemen met het Metropole Orkest onder leiding van Vince Mendoza en voor dat album ook nog de Radio 6 Soul & Jazz Award winnen voor beste album van 2013…
Dit voorjaar ging de theatertour van dat album, ‘Lean on Me – The songs of Bill Withers’ in reprise en vanavond staat ze hier, in de mooie zaal “Cloud 9” van het nieuwe Tivoli/Vredenburg in Utrecht. Ze opent op gitaar met een ingetogen ‘Ain’t no sunshine’, gezeten op een houten kruk. Met zachte stem vertelt ze over de achtergrond van haar keuzes voor dit album en, natuurlijk, over haar band met het werk van Bill Withers. Tussen ‘I don’t want you on my mind’, ‘Stories’, ‘Sweet Wanomie’, ‘Grandma’s Hands’ en ‘Can’t write’ left handed’ wordt duidelijk waarom. Ook Withers’ carrière kwam niet bepaald uit de lucht vallen. Als jongste kind van een mijnwerker uit Slab Fork en later monteur van vliegtuigtoiletten eindigen in een muziekcarrière waarin je nummers gecoverd worden door o.a. Barbra Streisand, Michael Jackson, Liza Minelli, Tom Jones en Joe Cocker. Het is echter vooral de weg ernaar toe die, door Sabrina’s vertellingen, anekdotes en vertolkingen van zijn muziek, haar performance extra bijzonder maakt. De eerste helft van de avond blijft met ‘Lonely town, lonely street’, ‘Better of dead’ en ‘Harlem’ vooral ingetogen, waarbij het ook het begeleidende LeslieNielsen trio perfect maatwerk levert. Less is more, denk ik regelmatig, als Salle de Jonge (drums), Niels Spee (hammond, bass synth) en Bas van der Wal (gitaar) een deken van mooi getimede accenten draperen over Sabrina’s gevoelige zang.
Tijdens de pauze wordt een foto van een berustende Bill Withers op het projectiescherm achter het podium getoond. De tweede helft wordt geopend met ‘Just the two of us’ met de originele muziek op band. En dat laatste was een prelude voor Sabrina’s samenwerking met het Metropole Orkest dat virtueel aanwezig was in Tivoli, geprojecteerd op de achterwand, beginnend met ‘Kissing my love’. Daarna is het toch echt gedaan met de rust, want een crescendo van een paar nummers volgt, eindigend met een stuwende versie van ‘Do it good’. Het contrast met het optreden vóór de pauze kan niet groter zijn, in alle opzichten. Starke, nu gekleed in stijlvol wit laat duidelijk zien en horen dat ze met hetzelfde gemak ook flink kan vlammen, en betrekt daar niet alleen de band maar ook het publiek bij. De stemming is nu definitief omgeslagen van luisteren en genieten naar stevig uit je dak gaan, wat met name op het balkon van Cloud 9 te merken was aan de stijgende temperatuur. Wat een veelzijdige dame is hier aan het werk! ‘Use me’, ‘Who is she’ en ‘Let it be’ brengen de performance van de èrg prettige combinatie Starke/LeslieNielsen tot een einde, beloond door een welverdiend stevig applaus. Als toetje wordt tenslotte nog ‘Lean on me’ en ‘Lovely day’ geserveerd waarna een zichtbaar tevreden publiek, duidelijk onder de indruk van wat het zojuist heeft meegemaakt, huiswaarts mag keren.
Het eerste dat ik ga doen als ik thuis ben, is de CD bestellen. Sabrina Starke? We ain’t seen nothin’ yet..
