De pas gerenoveerde Landgraafse Oefenbunker werd op vrijdagavond 24 oktober aan een serieuze test onderworpen door niemand minder dan Elle Bandita en haar band. Nederlands enige, echte rockchick maakte in 2009 op Conincx Pop met haar explosieve rockshow een onuitwisbare indruk op mij. Helaas kwam ze daarna bijna niet meer in het zuiden, waardoor ze daar toch een beetje in de vergetelheid is geraakt. “Het is 250 kilometer rijden”, zoals ze zelf zei tussen enkele songs door, als reactie op een ietwat koele ontvangst. Voor uw reporter waren het er slechts 11 naar de Oefenbunker en voor een tweede kennismaking met haar zette ik vol verwachting koers naar Landgraaf.
Het voortbestaan van De Oefenbunker heeft aan een zijden draadje gehangen, maar door de inzet van vele vrijwilligers en enkele subsidie bijdragen werd dit ontwikkelingsinstituut van regionale talenten voor sluiting behoed. De noodzakelijke verbouwing heeft zijn vruchten afgeworpen zoals deze avond bleek: een beter, hoger podium, prima geluid, goed licht en een overijverige rookmachine die zijn werk meer dan goed deed. Eén van de talenten die van de oefenruimtes gebruik maken is de band Heller en hen viel de eer ten deel om voor Miss Bandita te openen.
De bandnaam doet een donkere Doom metal band vermoeden, maar niets is minder waar, want Heller betekent in de meeste Limburgse dialecten gewoon: Harder. De band opereert in het garage rockcircuit en zet met eigen werken als ‘You Got It’ en ‘Forever’ een verdienstelijke, stevige show neer. Prima opener voor Bandita en band. Na een korte ombouwpauze opent zij met ‘Suzie Never Sleeps’ van haar dit jaar verschenen titelloze album. Dat dit album gepromoot dient te worden blijkt wel als ik met een scheef oog op de setlist kijk waar maar liefst negen nummers van deze CD op staan.
Wie gehoopt had op een avondje ongetemde ADHD punk rock kwam, op ‘Dark Room’ na, bedrogen uit. Elle lijkt een stuk rustiger geworden en dat vind je ook terug in de songs. Die zijn dieper uitgewerkt zoals ‘Swan Song’ en ‘Death Of Love’, waarin zij soms als – hou je vast – Kate Bush klinkt. Op ‘In Code’ klinkt ze dan weer als een jonge Patty Smith en zelfs een beetje funky op ‘Wonderfull Sight’. Over het algemeen heerst er een “Dat is effe wennen” gevoel bij het publiek en dat lijkt ook niet goed los te komen. Waarschijnlijk had men meer op de punk rock gehoopt waarmee zij naam maakte. Dat zij in deze fase van haar leven de punk rock (tijdelijk?) aan de kant heeft geschoven, wil niet zeggen dat het podiumbeest deze avond niet vlamt.
Zij en haar band, bestaande uit: Reinier Vermeulen – Gitaar, Job van de Zande – Bas, Jeroen Jaquet – Keys, Percussie en Micha Haring – Drums, geven zich helemaal en zetten een vette sound neer. Vooral de samenwerking tussen drummer en percussionist maakt indruk, maar het hoogte punt van de show wordt bereikt als Elle de zaal in gaat en hier en daar een beetje met het publiek swaffelt, over het podium kruipt en de middelvinger de lucht in gaat. Dit is precies waar het publiek voor gekomen was. Jammer was wel dat dit pas aan het einde van de show plaats vond, een show die slechts 55 minuten duurde en geen toegift bevatte. Dat de muziek tenslotte toch wel in de smaak viel werd duidelijk bij de merchandise, waar zich al gauw een rij vormde. Daarmee heeft de lange reis naar het zuiden zich toch geloond.
