De 10e editie van de jaarlijkse Baeker Blues Side avond (of moet ik festival zeggen) wierp al lang van te voren zijn schaduw vooruit. Het programma was al ruim van te voren bekend gemaakt en de voorverkoop liep dan ook voorspoedig. Als ik dan ook op zaterdag 18 oktober Café Auwt Baek een half uur voor aanvang binnen stap, is het al gezellig druk.
The Choax blijken de ideale opener te zijn en zelfs meer dan dat! Kars van Nus (zang/harp), Jeremy Aussems (gitaar/zang), Mart Hoppenbrouwers (gitaar), Rico Hagemeijer (basgitaar) en Mathijs Roks-(drums), hebben naast hun activiteiten in andere bands, één ding met elkaar gemeen: De liefde voor de rauwe blues van The Hoax! Dat dragen zij op een spectaculaire wijze uit als The Choax, een tribute band waar zelfs de echte Hoax van onder de indruk zal zijn.
De Brabanders weten van wanten en zetten een voortreffelijke show neer, die geen moment verslapt. De setlist, waarop vrijwel alle bekende nummers van The Hoax voorbij komen, bestaat voornamelijk uit up-tempo nummers, waardoor de vaart er goed ingehouden wordt. De gitaristen zorgen voor vuurwerk in de vlammende solo’s, waarin zij elkaar afwisselen. Vlammen zijn ook nodig voor de “special effects”, want de stevig ro(c)kende band legt een aardig rook tapijtje neer.In de set hoort natuurlijk ook een slow blues thuis, in dit geval ‘Two Steps Back’. Dit schitterende nummer wordt door een “naamloos riedeltje”- zoals ze het zelf noemen – vooraf gegaan, waarbij de gitaar van Jeremy door drie man tegelijk bespeeld wordt. Deze stunt heeft een enorme aantrekkingskracht op iedereen die een camera of telefoon bij zich heeft, want het is plotseling dringen geblazen voor het podium. Met ‘High Expectations’ wordt hun set afgesloten, waarna er met ‘Bones’ nog een welverdiende toegift volgt.
Vrijwel direct hierna klinken de eerste klanken vanaf het ‘kleine podium’ waar het Chicago Street Blues duo Tommy Allen & Johnny Hewitt de ombouw pauzes opleuken. In de voorgaande edities werden de pauze-acts bij de ingang van het café geplaatst, maar die kwamen daar door de constante stroom van bezoekers en rokers niet goed tot hun recht. The Blues Duo, met Tommy op gitaar, en voet-percussie, en Johnny op de harp, beginnen hun eerste van drie sets met ‘Going Down Slow’, afkomstig van hun cd: Live at The Bronte Blues Club (aanrader). Lekker rauw gespeeld en gezongen (Tommy) gaan nummers als ‘Back Door Boogie’, ‘Woman So Good’, ‘Talk To Me Baby’ en ‘Grazy in Love’ er deze avond in als de bekende koek. Als 3e set verzorgden zij de afterparty, wat wel weer vooraan in het café plaats vond en tot diep in de nacht duurde. Voor hen die eerder naar huis moesten of er niet genoeg van kregen, had de organisatie een dag later nog een gratis toegankelijke afterparty georganiseerd op een (flinke) steenworp afstand in café De Dikke Stein.
De volgende band op het affiche is de Guy Smeets Band. Wat moet je nog over de nu 17-jarige Guy Smeets zeggen dat niet al eens gezegd of geschreven is. Ook ik heb in het verleden al kwistig met superlatieven rondgestrooid. Dat hij blijft verbazen? Ja, ook vanavond heb ik de indruk dat hij weer met zijn band gegroeid is. 2014 was sowieso een goed jaar voor deze beloftevolle band. Ze stonden op vrijwel elk groot (blues) festival, waren genomineerd voor de Dutch Blues Challenge en een debuut cd staat er aan te komen. ‘Daisy’, is een gloednieuw nummer, dat het op deze cd niet gehaald heeft, maar vanavond wel als opener dient. Het is trouwens de 2e keer dat men dit nummer live speelt. De ritme sectie, Nick Mc Grath op bas en Herm Klaassens op drums, staat weer als een huis en dat geeft Guy en Colly Franssen op Hammond, de gelegenheid om enkele gitaar/orgel duels aan te gaan.
Wat dat betreft heeft zanger Rob van der Sluis een vrij rustige avond. Het publiek laat zich in hun bewondering niet onbetuigd en iedere solo kan op en enthousiast applaus rekenen. Vooral ‘Dreams’, een nieuw nummer dat wel op de cd te vinden is, maakt indruk. Het wordt gekenmerkt door een tempo wisseling met daarin een schitterende solo. Wat ook opvalt is dat Guy losser geworden is op het podium. Dat blijkt als hij de show onderbreekt om de organisatoren: Lei Wetzelaar en Sammie Nijsten in het zonnetje te zetten.
Ook verlaat hij tijdens ‘Bluest Blues’ het podium om een rondje zaal te doen. Fraaie bewerkingen van o.a. ‘Going Down en ‘Sunshine Of Your Love’ ontbreken vanavond natuurlijk niet. Dat er om een toegift gevraagd wordt is logisch en met ‘Sugar Rush’ komt er een einde aan weer een geweldig optreden. “Waar gaat dit ooit eindigen als je dit al op deze leeftijd kunt”, is een veel gehoorde vraag onder het publiek.
Na weer een prima set van The Blues Duo, die onder de naam Tommy Allen & Johnny Hewitt aan de muzikale weg timmeren, en nadat Sammie Nijsten een dankwoord heeft uitgesproken aan alle medewerkers en andere betrokkenen aan 10 jaar Baeker Blues Side, is het tijd voor de headliner Kozmic Blue.
De Duitse band opent met ‘I Got You en dwingt meteen bewondering af met een harp duet tussen zangeres/fluitiste Maggie Mackenthun en (volgens de setlist) ene Ralph. Maggie’s rauwe stem en de naam van de band roepen associaties op met Janis Joplin. Niet verwonderlijk, want in hun thuisland trekken zij al jaren volle zalen met ‘A journey to the past with Janis’ en staan ze bekend als de beste Janis Joplin tribute band.
Vanavond spelen zij echter voornamelijk eigen werk en dat bevat niet erg veel blues invloeden. Net als op andere blues festivals zie je dan de echte blues adepten al gauw een terugtrekkende beweging maken en dat is jammer voor de organisatie als ook voor de band want die laat een prima indruk achter. Zij die echter ook openstaan voor andere muzikale stromingen- en dat was toch de meerderheid- konden genieten van bijvoorbeeld: het met Latin invloeden doorspekte en daardoor dansbare ‘Spanier’, een akoestisch onderonsje in de zaal en later een feestje met het publiek op het podium.
Waren de harp solo’s en fluit/harp duetten al bijzonder te noemen, wat solo’s aan gaat stal bassist Justus Sagemueller de show. Ik heb zelden een basgitarist gezien met zoveel passie en gedrevenheid in zijn spel. De intro van ‘Spanier’ was al prachtig, maar het absolute hoogtepunt van de show was toch zijn solo in ‘Diamonds and Glass’. Van zacht ingetogen bouwde hij zijn solo uit tot een slapping explosie waar alleen Mark King (Level 42) en Larry Graham een antwoord op hebben. De band, waarbij Gerhard Sagemueller het gitaarspel en de voet-percussie voor zijn rekening neemt, raakt steeds meer op dreef en kijkt verbaasd als spreekstalmeester Jos Potting aan geeft om te stoppen. Het is dan ook al bijna 2 uur. Nog één nummer is mogelijk en dat is- het kon niet uitblijven- een fantastische vertolking van ‘Bobby McGee’.
Hiermee kwam er een einde aan de jubileum editie van de Baeker Blues Side, hoewel het feestje in het café nog wel even door ging.
