Een weergaloos concert van Albert Hammond in De Nieuwe Nor! Als je als deelnemer van een popquiz niet op de naam van de schrijver van een bepaald liedje kunt komen,vul dan gewoon de naam van Albert Hammond in en de kans is groot dat dit het juiste antwoord is. The Air That I Breath’ – The Hollies, ‘When I Need You’ – Leo Sayer, ‘I Don’t Wanna Loose You – Tina Turner, ‘One Moment In Time’ – Whitney Houston, ‘To All The Girls I’ve Loved Before’ – Willie Nelson & Julio Iglesias en vele, vele andere hits die vooral de oudere jongeren zullen aanspreken vloeiden uit de pen van Albert Hammond. (veelal i.s.m. Mike Hazlewood en Diane Warren). Zelf had hij wereld hits met o.a. ‘It Never Rains In Southern California’, ‘I’m A Train’, ‘I’ Don’t Wanna Die In An Air Disaster en ‘The Free Electric Band’.
Misschien enigszins in de vergetelheid geraakt, was ik dan ook zeer aangenaam verrast toen ik hoorde dat hij nog steeds aan het touren was. De gelegenheid om deze 70-jarige, levende legende aan het werk te zien liet ik me dan ook niet ontnemen en toog zondagavond 28 september vol verwachtingen naar De Nieuwe Nor te Heerlen.
Onder luid applaus van een nagenoeg uitverkochte Nieuwe Nor wordt Albert verwelkomt als hij met zijn band het podium betreedt. Hij weet zich in goed gezelschap met Daniel Serrano Jiminez (keyboards, gitaar), Juanjo Melero (gitaar), Txarlie Solano (bas, zang) en Rafael Cruz (drums), dat al gauw een super band blijkt te zijn. Met ‘Everthing I Want To Do’, gevolgd door ‘Down By The River’, zit de stemming er meteen goed in. Het is de start van een show dat eigenlijk een reis is door meer dan 40 jaar pop muziek. Albert Hammond is in topvorm en opvallend goed bij stem. Hij vliegt nergens uit de bocht, ook niet met het hoog gezongen ‘Little Arrows’ (Leapy Lee ’68) en met ‘Gimme Dat Ding’ (The Pipkins ’70). Op ‘I Don’t Wanna Live Without Your Love (Chicago ’88) mag Juanjo Melero zich uitleven in een fantastische gitaarsolo.
De setlist van deze ‘Songbook Tour’ kent alleen maar hoogtepunten en dat varieert van gevoelige ballads als ‘Careless Heart’ (Roy Orbinson ’89 , Bonnie Tyler ’91) en ‘To All The Girls I’ve Loved Before’ (Willie Nelson & Julio Iglesias ’84) tot het rockende ‘Nothing’s Gonna Stop Us Now'(Starship ’87). Het speelplezier spat van het podium af en de band geniet van de reacties van het publiek dat door de aanwezigheid van enkele jongeren op een leeftijdgemiddelde van 40+ uitkomt. Verzoekjes als het prachtige Spaanstalige ‘Echame a mi la culpa’ worden dan ook ingewilligd. Bij vrijwel iedere nieuwe song wordt op een amusante manier vertelt hoe deze tot stand gekomen is. De songs worden vaak woord voor woord meegezongen, wat deze avond op een Toppers concert doet lijken, maar dan met echte muziek. ‘Waar zijn die handjes’ hoeft hij ook niet te vragen want die gaan vanzelf wel de lucht in op songs als de favoriet van zijn moeder ‘Brand New Day’ en ‘New York City Here I Come’. Het is een feest der herkenning en vele oudere jongeren voelen zich weer even tiener.
‘I Don’t Wanna Die In An Air Disaster’, ‘The Peacemaker’, ‘I’m A Train’ en ‘Don’t Turn Around’ ontbreken natuurlijk niet op de setlist, maar het dak gaat er pas echt af met de toegiften ‘The Air That I Breath’, ‘It Never Rains In Southern California’ en ‘The Free Electric Band’. Albert en band hadden er zin in deze avond en strooiden maar liefst 29 songs over het enthousiaste publiek uit waardoor de geplande anderhalf uur durende show met meer dan een half uur verlengd werd. Een fantastische show die vooral bij mij verbazing opriep over het grote aantal songs dat deze sympathieke Brit geschreven heeft en vaak door anderen tot hit gemaakt werd. Laat de pop-quizzen maar komen, ik ben er klaar voor!
