Al sinds 1993 wordt in het tweede weekend van september, tijdens het jaarlijkse fruitcorso, in Tiel een gratis toegankelijk tweedaags popfestival gehouden. In de beginjaren vooral met lokale en regionale bands, maar met het groeien van het festival beklommen ook steeds grotere, nationale en internationale artiesten de podia aan de waalkade in Tiel. Zo deden Madness, Therapy?, Bush en K’s Choice Tiel aan, maar ook nationale coryfeeën als Guus Meeuwis, Bløf, Within Temptation, Racoon, Golden Earring en Kensington stonden vaak meermalen op Appelpop.
Dit jaar wordt appelpop op 12 en 13 september in Tiel aan de Waalkade gehouden, de toegang is zoals altijd gratis. Inmiddels heeft Appelpop 3 podia, waarbij het hoofdpodium in de grote megatent ruimte biedt aan de populaire Nederlandse en internationale bands, het Go-Tan podium de plek is voor de wat alternatieve bands en jonge- en opkomende bands op het McBlossom podium gevonden kunnen worden.
Het zaterdag programma kende een aantal wijzigingen ten opzichte van de presentatie op 5 juli. Zo moest het belgische Diablo Blvd. afzeggen omdat zij op 13 september gevraagd werden in het voorprogramma te spelen van Life of Agony in New Jersey, Diablo Blvd. werd vervangen door het eveneens belgische Steak Number Eight. Dramatischer waren de last-minute wijzigingen die nodig waren na het plotselinge overlijden van Crystal Fighters drummer Andrea Marongiu. Crystal Fighters stonden geprogrammeerd als de slotact van zaterdag op het hoofdpodium, deze show wordt nu waargenomen door Di-Rect, waardoor de plek van Di-Rect op de Go-Tan stage overneemt, waarna er een plek leegviel op de McBlossom stage. En dan bel je Jacqueline Govaert, die ook al twee keer met haar toenmalige band Krezip op Pinkpop last-minute invalbeurten heeft verzorgd.
Het is prachtig zonnig weer als we via het voetveer het festival terrein aan de waalkade in Tiel naderen, wat meteen opvalt wanneer we het festivalterrein oplopen is de drukte. Dit is een heel drukbezochte editie van Appelpop, het mooie weer en de aansprekende programmering dragen hier zeker aan bij.
De eerste band die we bezig zien is Chef’Special. Ondanks dat de band maar een korte set van 45 minuten mag spelen gaan ze er stevig tegenaan en is het optreden op Appelpop de meest gedreven show van de band die ik dit jaar gezien heb. Het publiek zingt en klapt massaal mee op de zonnige mix van pop, rock, reggae en hiphop waar de band patent op lijkt te hebben. Hoogtepunten van de set zijn de cover ‘Can’t Hold Us’ de cover van Macklemore & Ryan Lewis en het ingetogen ‘In Your Arms’ dat aan de overleden Andrea Maongiu wordt opgedragen.
DeWolff wordt gevormd door een drietal jonge gasten die ondanks hun leeftijd toch al een behoorlijke muzikale carrière achter de rug hebben, een 6 tal albums en heel veel optredens in binnen- en buitenland. Op Appelpop laat DeWolff zien dat ze met al deze ervaring weet hoe een festivalshow neer te zetten: Met een set die opgebouwd is met relatief korte rockende nummers waaronder ‘Evil Mothergrabber’ van het meest recente album ‘Grand Southern Electric’ en ‘Voodoo Mademoiselle’ van ‘DeWolff IV’ wordt opgebouwd naar het psychedelische ‘Pistol’. Dit is ook meteen het hoogtepunt van de show met zijn duels tussen het Hammond orgel van Robin Piso en de gitaar van Pablo van de Poel.
“Vergeet de wafels, het nieuwste exportproduct uit België is steengoede metal”. Met deze woordenvan een journalist promootte Steak Number Eight hun zomertour. Met inmiddels drie albums in hun binnenzak waarvan vooral de laatste ‘The Hutch’ vriend en vijand ervan overtuigt dat Steak Number Eight met haar zuivere rockgitaren en de donkere stem van zanger Brent Vanneste een hele grote kan worden.
De set die Steak Number Eight op Appelpop speelt laat zien hoe veelzijdig de band is, open gitaar melodieën worden afgewisseld met loodzware riffs en bijna punk-achtige energie explosies. In die zin heeft Steak Number Eight nog het meest weg van een combinatie van Killing Joke in haar beste dagen en Mastodon. Hoogtepunten van de set waren ‘The Sea is Dying’ van ‘When the Candle Dies Out’, ‘Push Pull’ van ‘The Hutch’ en ‘Black Fall’ van ‘All is Chaos’. Het veld voor het Mc Blossom podium is niet zo vol als bij de andere twee podia, maar het aanwezige publiek is enthousiast getuige de vele ‘devil’s horns’ en de pit voor het podium bij de snellere nummers.
Bij Jacqueline Govaert staat het veld voor het Mc Blossom podium behoorlijk vol, Jacqueline en haar band moeten op het laatste moment op komen dagen om het afzeggen van Crystal Fighters op te vangen. We kennen Jacqueline Govaert natuurlijk als de frontvrouw van Krezip, maar na het afscheid van deze band is Jacqueline als singer-songwriter verder gegaan en heeft ze 2 albums op haar naam staan. Op Appelpop staat ze op het kleinste podium met een uitgebreide band, met bas, gitaar, drums en 2 achtergrondzangeressen. Zelf neemt Jacqueline plaats achter de piano. In veel van de nummers wordt het hart gevormd door de pianomelodie en vult de gitaar het nummer verder in. Jacqueline Govaert is een hartverwarmende podiumpersoonlijkheid en zonder enige moeite weet ze het publiek doodstil naar een heel klein countryliedje te laten luisteren en op een ander moment het hele publiek mee te laten zingen tijdens ‘Overrated’. Ik denk dat velen met mij het optreden van Jacqueline Govaert als dé verrassing van deze Appelpop zaterdag zien.
In 2009 maakte Caro Emerald een entree in de Nederlandse muziekwereld waarvan elke artiest droomt. De popmuziek met invloeden van jazz en muziek uit jaren ’40 en ’50 films werd meteen omarmd door het grote publiek. Haar debuutalbum ‘Deleted Scenes From the Cutting Room Floor’ stond 30 weken op nummer 1 in de Album Top 100, sterker nog, het album staat nog steeds in de hitlijst. Inmiddels is het succes van Caro Emerald niet meer alleen beperkt tot Nederland, maar ook in Engeland, Polen, Duitsland en Zwitserland bereiken haar albums platina en speelt ze met haar band voor volle zalen. Op Appelpop speelt Caro Emerald op het hoofdpodium, dat ze met haar uitgebreide band met bas, gitaar, keyboards, blazers en een dj volledig in beslag neemt. Ondanks de bigband achter haar is Caro Emerald toch het stralend middelpunt van de show. De megatent voor het hoofdpodium staat ramvol en om de tent heen staan overal mensen via de grote schermen mee te genieten van de show. Dat is wat Caro Emerald kan als geen ander, een geweldige show neerzetten met haar op de jaren 40 en 50 geënte jazzy popmuziek en zeker met een volledige band met blazers klinkt het fantastisch, en door de ingenieuze beats en de dj klinkt het geen moment oubollig. Natuurlijk passeren Caro’s grootste hits: ‘Stuck’, ‘Back it Up’ en ‘A Night Like This’ de revue, maar ook het met veel overtuiging gebrachte ‘Liquid Lunch’ maakt veel indruk.
Op festivals als Appelpop waar op meerdere podia tegelijk gespeeld wordt moet je soms moeilijke keuzes maken. Op het Go-Tan podium treedt Neerlands rock trots De Staat op terwijl op hetzelfde moment Bliksem, een belgische metalsensatie op het Mc Blossompodium speelt. Zo’n keuze is altijd arbitrair, maar ik heb De Staat al een aantal keer op zien treden en Bliksem nog nooit, dus dat geeft de doorslag waarna wij ons richting Mc Blossom podium spoeden. Bliksem is in 2009 opgericht als “thrashmetal 2.0” band door bassist Jan Rammeloo, drummer Rob Martin en gitaristen Jeroen de Vriese en Toon Huet. De mannen waren op zoek naar een frontman die Dave Mustaine of Chuck Billy zou moeten doen vergeten, tot ze tegen Peggy Meeussen aanliepen, een vrouw met een powervoice die alle goth-metal frontvrouwen doet verbleken. De band was compleet! Op Appelpop speelt de band een strakke set waarbij vooral de manier waarop de twee gitaristen elkaar opzwepen in afwisselend ritme- en solowerk opvalt. Zangeres Peggy is prettig aanwezig in de manier waarop ze het publiek bespeelt: “Die moshpit wil ik dat ge die het ganse uur volhoudt”, maar vooral door haar krachtige strot. Hoogtepunten van de show zijn wat mij betreft het stuwende ‘Disciples’, ‘These Tales of Tragedy’ en ‘Insanity’s Curse’. Een fijne, stevige afsluiter van Appelpop voor mij, als wij weer op het voetveer richting Wamel zitten begeleiden de afsluitende akkoorden van De Staat’s ‘Make Way For The Passenger’ onze overtocht.
Appelpop 2014 was druk, gezellig en er viel weer genoeg te genieten voor de muziekliefhebber in ieder genre. Mijn favorieten op de zaterdag waren Jacqueline Govaert en Steak Number Eight.
Foto’s (c) Hans Kreutzer/Maxazine
