Het dorp Bakel bestaat dit jaar 1300 jaar en om dit te vieren worden in het dorp tal van festiviteiten georganiseerd, variërend van een hoogmis tot vendelzwaaien en taartenbakken. OJC de Fuse en Streetrock hebben besloten hun steentje aan de feestvreugde bij te dragen door tijdens de jaarlijkse kermis een rockfestival met lokale bands te organiseren op het terras van OJC Fuse.
De organisatie formuleert het als volgt: “We gaan terug in de tijd, naar het jaar 2000. Het eerste jaar dat StreetRock georganiseerd werd op het terras van De Fuse. Deze editie van StreetRock gaan we dit jaar nog eens dunnetjes over doen. Het terras van OJC Fuse wordt weer omgetoverd tot festivalterrein. 6 Bakelse bands, of bands met een Bakels tintje, worden weer de boeren kar opgetrokken en zullen spelen op de heilige grond van De Fuse in het centrum van Bakel.”
Aldus geschiedde en toen ik zondagmiddag rond 4 uur de Bakelse kermis was gepasseerd stond het terrein naast OJC Fuse al behoorlijk vol met rockliefhebbers en was de bierpomp in vol bedrijf. Maar nog veel belangrijker, op het podium stond rockband BERT te spelen! BERT is vorig jaar opgericht door de ervaren drummer Bert en bassist Ture. Samen met zanger Pief en gitaristen Hein en Tiny vormen zij een hechte liveband die zich vooral op classic rock toelegt. Je mag de mannen gerust ouwe rockers noemen, maar ze geven een show weg alsof ze nog jonge goden zijn. Nummers van onder meer Thin Lizzy, the Black Crowes, Led Zeppelin, Whitesnake en the Cult worden met overgave gebracht. Het publiek waardeert dit en regelmatig gaan de vuisten omhoog en wordt een refrein meegebruld. Twee nummers sprongen er wat mij betreft uit, een bijzonder geïnspireerde versie van Neil Young’s “Rockin’ in the Free World” en een rockende uitvoering van “Helter Skelter”. Later heb ik via een band t-shirt van een meisje ontdekt dat BERT “Ben Effe Rocken Truus” betekent.
De volgende band op het podium is Kofferband Samsonite, bij deze band van jonge gasten draait alles om “Rock ’n Loll”. De naam van de band zegt het al; lol is net zo belangrijk als de muziek en vooral zanger Rick ontpopt zich als een lolbroek op het podium. Zo komt hij op met een houten slee, “voor het geval het publiek Slayer gaat roepen”. De benjamin van de band, gitarist Joey komt op uit de hoes van de bassdrum. De band speelt vooral puntige rocksongs, variërend van de pretpunk van the Offspring tot de Britpop van Kaiser Chiefs en de nu-metal van 3 Doors Down en Blink-182. Ook wordt er gesprongen (letterlijk en met een springtouw) op Go Back to the Zoo. Het aanstekelijk enthousiasme van het podium slaat over op het publiek en menig refrein wordt uit volle borst meegeschreeuwd.
Dan is het tijd voor Imetallica. Juist ja, een Metallica tributeband, maar niet zomaar één: Imetallica bestaat inmiddels ruim 10 jaar en richt zich op “de HARDSTE, VETSTE, UITDAGENDSTE en meest HEAVY nummers uit de omvangrijke geschiedenis van de legendarische Amerikaanse Metalband”, oldschool Metallica dus met nadruk op de eerste 5 Metallica albums, van “Kill ‘m all” uit 1981 tot “The Black Album” uit 1991. De band opent overweldigend hard met “Motorbreath” en na het spijkerharde ”The Four Horsemen” maakt zanger John Klaus (we komen de man later nog eens tegen) duidelijk dat diegenen die Metallica alleen met “Nothing Else Matters” associëren bedrogen uit gaan komen, de harde snelle thrash nummers uit Metallica’s beginjaren zetten de toon. Dat Imetallica een ervaren gezelschap goeie muzikanten is laten ze vooral zien in het het rustig opbouwende “Fade to Black” en “For Whom the Bell Tolls” met een hoofdrol voor bassist Arno. Imetallica zet een strakke show neer waarin vooral zanger John en slaggitarist Willem veelvuldig contact zoeken met het publiek. Bassist Arno steelt de show met zijn wapperende rode haren. De veelal oudere rockers in het publiek vinden het allemaal prachtig en de teksten worden veelal letterlijk meegezongen. De show eindigt overdonderend met “One”, misschien wel de allergrootste hit van Metallica.
DNA-Live & Loud is een rockband uit Venlo, de connectie met Bakel is zangeres Nicole. DNA speelt als enige band bij Rocko Bagoloso vooral eigen nummers, wat tussen al het covergeweld een beetje wegvalt. DNA speelt strakke- gitaarriffgedreven rockmuziek, zangeres Nicole heeft een krachtige strot en een behoorlijke podiumpersoonlijkheid. Ik vind DNA zonder meer muzikaal de meest interessante band van de avond, maar omdat het feest der erkenning uitblijft bij het publiek tijdens de eigen liedjes van DNA is de respons een beetje lauw.
De hoofdact van Rocko Bagoloso is Prinz Klauz, met, daar hebben we hem weer, John Klaus als zanger. Prinz Klauz is een ervaren band die, zoals ze zelf zeggen: “Powerrock voor een groter publiek” maakt. Zanger John is absoluut de blikvanger van de band, die constant de interactie met het publiek zoekt, met devil’s horns, grapjes en samenzang. Maar de band is meer dan een uitbundige zanger, het is bovenal een vreselijk strakke rockband die even gemakkelijk een nummer van Muse speelt als “Toxicity” van System of a Down. In Bakel begint Prinz Klauz overdonderend met “Sonne” van Rammstein, daarna wordt even gemakkelijk overgeschakeld naar een gouwe ouwe van Saxon. Zanger John daagt een groepje uit het publiek uit om plaats te nemen in “d’n bak” zoals hij de tegenoverliggende kermisattractie aanduidt, onderwijl wordt bijna terloops “The Best Song in the World” en een stukje Muse gespeeld. Een muzikaal hoogtepunt is “Dead Man’s Curse” van Volbeat. Daarna verlaat de band het podium terwijl het enthousiaste publiek om meer schreeuwt. Zanger John vraagt: “Wilde gullie meer? Lappen!” Waarna “Ace of Spades” wordt ingezet en na het eerste refrein ook weer gestopt. “Da’s alles wa ge krijgt voor 20 cent”. Het nummer wordt afgemaakt en achter het podium wordt een groot vuurwerk afgestoken. Afsluiter van de geweldige show is: “Paranoid” van Black Sabbath.
Rocko Bagoloso was een mooi feestje met een zestal bandjes met allemaal een bepaalde relatie met Bakel, mooi om te zien dat alle bands welwillend ontvangen worden door het publiek wat duidelijk zin in een feestje heeft. Absolute ster van de dag is natuurlijk John Klaus, die zowel met Imetallica als met Prinz Klauz het publiek geweldig weet te vermaken. Ik zou niet tot het volgende eeuwfeest wachten als ik Streetrock en Fuse was om de volgende te organiseren.
Foto’s (c) Joost Wijdeven/Maxazine
