Afgelopen Donderdag 4 september was het zover. Het al lang van tevoren en binnen rap tempo uitverkochte poppodium P60 in Amstelveen kon zich opmaken voor een concert van de nog steeds immens populaire Nederpopband De Dijk. Bij aankomst op het Stadsplein 100a in Amstelveen, een locatie die overigens zowel met het openbaar vervoer als per auto uitstekend te bereiken is, bleek dat het eerste groepje “oudere jongeren” zich al had verzameld voor de ingang. Met een capaciteit van zo’n 650 man kun je maar beter het zekere voor het onzekere nemen wanneer je vooraan wilt staan toch?!
De uiterst charmante, beleefde, hartelijke maar duidelijk zijn vak kennende portier/gastheer werd er niet warm of koud onder en wekte de indruk dat hij helemaal klaar was voor deze grote opkomst. Zijn enthousiasme kan ik me wel voorstellen. De “Dijkers”, inmiddels toch overwegend geen pubers meer, zijn over het algemeen relaxed publiek en een vrolijke mengelmoes van mensen die komen voor een gezellige avond.
Om de eerste drukte en het gedrang wat te ontlopen en ook lekker op mijn gemak wat te kunnen observeren kies ik in eerste instantie een plekje op het balkon van de sfeervolle zaal. Daar ben ik getuige van een ritueel dat je voorafgaand aan elk concert van De Dijk kunt zien. Een dame met spierwitte lange haren, die er een stuk jonger uitziet dan zij in werkelijkheid zal zijn, zweeft over het podium als een engel. Ze gaat gekleed in een kort zwart jurkje wat haar zeker niet misstaat, maar wel strak genoeg zit is om haar te dwingen sjiek en elegant door de knieën te gaan zodra ze moet bukken. Zorgvuldig checkt zij of alles op het podium er klaar voor staat. Met zuivere precisie zet zij flesjes water klaar voor de band, legt handdoekjes neer voor iedereen en plakt op de juiste plekken de setlist met zorgvuldig door midden gescheurde stukken ducktape vast. Pas als zij haar werk gedaan heeft zal De Dijk het podium kunnen betreden. `Wat een vrouw, wat een vrouw niet kan doen……`
Uiteindelijk besloot ik het er toch maar op te wagen om het concert mee te gaan beleven beneden in de afgeladen zaal, lekker in de buurt van de bar voor het geval ik enorme dorst zou krijgen van het meezingen en de drukkende hitte. Geen spijt van deze keuze al was het wel wat dringen. Maar zoals eerder gezegd, ik bevond me tussen vriendelijke en relaxte mensen. Het barpersoneel was vlot en oplettend en serveerde met een glimlach dus dit is helemaal goed gekomen.
Letterlijk en figuurlijk opgewarmd, geholpen door het meezingen met `Iedereen is van de Wereld` van De Scene wat vooraf door de speakers klinkt, barst een applaus los als De Dijk het podium betreed. De verwachting is over het algemeen dezelfde, een avond vol mooie muziek, dans, meezingen maar ook luisteren naar treffende teksten. De Dijk biedt het allemaal maar……welke nummers krijgen we vanavond te horen? Met `Laat het vanavond gebeuren` trapt de band af, een logische opener die uiteraard volop wordt meegezongen, gevolgd door `Vroeger laat` en het gevoelige `Niemand in de stad`. `Ik jou en jij mij`, `De zevende hemel` en `Wakker in een vreemde wereld` komen hier achteraan.
Dan “verklapt” zanger Huub van der Lubbe dat er eind september een nieuw album uit gaat komen wat de titel `Allemansplein` zal gaan krijgen, en dat zij hier graag een paar nummers van willen spelen. `Alles komt goed`, `Mensen zijn mensen` en `Niet de lef` worden ten gehore gebracht. Niet voor iedereen even splinternieuw en voor het eerst gehoord, maar wel typische “Dijksongs” qua compositie, die na een paar keer gehoord te hebben liefdevol zullen worden opgenomen in de harten van “De Dijkers”.
Natuurlijk is er ook volop gelegenheid om “los” te gaan op de wat bekendere nummers zoals `Als ze er niet is` , `Als het golft` (waarbij een groot gedeelte van het publiek daadwerkelijk “inhaakt” en heen en weer zwiert) , `Laat het niet over zijn`, `Ik kan het niet alleen` en `Wat een vrouw`. En passant het mooie `Mijn van straat geredde roos`, maar ook het nieuwe `Zelf de regen` en `Schedel en knekels` moeten “gekeurd” door het publiek waardoor het zowaar toch wel enigszins op een ware “try-out” begint te lijken.
Huub van der Lubbe en consorten weten wat ze kunnen en brengen kwaliteit, genietend van de solo’s van gitarist Jan-Bart (JB) Meijers, die momenteel nog meer bekendheid krijgt door zijn samenwerking met Ilse de Lange in het project `The Common Linnets` en saxofonist Roland Brunt, die alle passie die hij in zich heeft er uit perst in machtig mooie solo’s waarvoor hij ook de ruimte krijgt. Een beetje jammer dat de techniek/geluidskwaliteit soms wat achter bleef maar dit deed niets af aan de sfeer.
Een hoofdschotel is niet compleet zonder een heerlijk nagerecht, dus De Dijk trakteert ons op een heerlijk toetje van `De blues verlaat je nooit`, `Dansen op een vulkaan`, `Onderuit`, `Zwerver` met als kers op de taart die zeker niet mag ontbreken `Groot hart`, wat allang niet meer klinkt zoals de originele versie van weleer wat een “dijk van een hit” was, maar waar al diverse keren een vernieuwende twist aan is gegeven.
Persoonlijk zal ik altijd een groot hart hebben voor de muziek en teksten van De Dijk. Maar om ze te “beleven” in een gezellige ambiance zoals P60 geeft er toch weer iets extra’s aan. “De Dijkers” hebben gekregen waar ze voor gekomen waren. Op naar het volgende “feestje” met De Dijk.
Foto’s (c) Rob Sneltjes/Maxazine
