In Heerlen vond op 9 en 10 augustus de 17e editie van het BOOCH-festival plaats. BOOCH is een gratis festival in hartje Heerlen dat bekend staat om zijn experimentele en vernieuwende aanpak om een brug te slaan tussen verschillende jongerenculturen, m.a.w. een festival met muziek en cultuur, voor elk wat wils. Deze formule werkt, want dit weekend rolde al de 17e editie van de podia.
Naast de mainstage en tent op de Bongerd, is het Pancratius plein omgetoverd tot het Sex, Drugs en Rock-‘n- Roll plein waar op de zaterdag enkele dj’s hun opwachting maken. Nadat er ’s middags een kinder-festival had plaats gevonden, (een kweekschool voor een nieuwe generatie festivalgangers?) wordt de 17e editie van BOOCH om klokslag 20.00 uur geopend door Soulsister Dance Revolution met het nummer ‘Submarine’. De jonge Haagse band gaat gelukkig niet kopje onder, integendeel. Ze spelen een lekkere set van stevige alternatieve indie rock met o.a. hun single ‘Hold The Line’, maar trekken toch helaas niet veel belangstellenden.
Het uitgaansleven moet blijkbaar nog op gang komen en daardoor trekken hun stadgenoten Taymir iets meer publiek, al zijn dat voornamelijk veel jonge meisjes. Met hun aanstekelijke 60er jaren beat weten zij toch al iets stemming te weeg te brengen. Na festivals als Pinkpop, Paaspop, Indian Summer en Zwarte Cross kunnen zij nu ook BOOCH op hun cv bijschrijven.
Hoofdact en publiekstrekker is deze avond toch wel Dog Eat Dog. De legendarische rap-metal/hardcore formatie uit de US of A tourt momenteel door Europa om het twintigjarige jubileum van hun meest succesvolle album ‘All Boro Kings’ te vieren. De show is een must see voor de fans want er worden uiteraard veel nummers van dit album gespeeld. De Bongerd staat dan ook vol en men kan genieten van een voortreffelijke show. De band heeft er zin in en laat het publiek meebrullen met songs als ‘Who’s The King’ en ‘Walk With Me’. Hun grootste hit en klassieker ‘No Fronts’ wordt tot het laatst bewaard en als een soort toegift volgt een nieuwe song, die nog niet helemaal af is, waardoor de show abrupt eindigt.
Als laatste act mag Doop vs Subp Yao het publiek vermaken, maar dan ben ik al op weg naar huis, wetende dat er nog een lange zondag zal volgen. De zondag is eigenlijk dé dag voor mij met veel ‘harde’ bands en dat begint meteen al met het verrassende Drunken Dreams, dat Heerlen mag wakker schudden. Dat doen ze met ‘Renegade’ en frontvrouwe Iris Goessens van deze jonge Limburgse band bewijst dat je niet per se als Sharon den Adel of Simone Simons hoeft te zingen om indruk te maken. Met grunten kom je ook ver. Op de setlist van eigen nummers, die afgesloten wordt met ‘Hero’, staat ook het Trivium nummer ‘Dying in Your Arms’. Heerlen is wakker!
In de tent is Recession Youth met hun show gestart met ook alweer lekker stevig werk. Halverwege de show besluit de zanger afscheid te nemen van zijn vrijgezellenbestaan en vraagt zijn vriendin op het podium ten huwelijk. De titels van de nummers die zij speelden heb ik helaas niet kunnen achterhalen. Een van de trekpleisters op het affiche was voor mij de Duitse formatie 21Octayne. Het project van Axxis-gtarist Marco Wriedt en Rhapsody-drummer Alex Landenburg is in de Melodic-Hardrock scene momenteel erg hot. Met bassist Andrew Lauer en Hagen Grohe, zanger bij het Joe Perry (Aerosmith) Project, brachten ze onlangs hun debuutalbum ‘Into the Open’ uit. Al vanaf de opener ‘The Heart (Save Me)’ maakt de band een zeer goede indruk en als later ook nog de titeltrack ‘Into The Open’ volgt, is het duidelijk waarom dit album zo succesvol is. Jammer dat na 40 minuten met ‘Come Alive’ al een einde aan hun set komt.
Diablo Blvd timmert in België al een tijdje aan de weg en stond al op grote festivals als Graspop en Pukkelpop. Nummers als ‘Beyond the Veil’, ‘Builders of Empires’ en ‘Fear is for the Enemy’ zetten meteen de toon voor een spectaculaire heavy rockshow. In hun muziek hoor je invloeden van Danzig, The Cult, Guns ’N Roses en Black Label Society terug. De Antwerpse rockers zetten alles op een doorbraak in Nederland en daarvoor zet frontman Alex Agnew zelfs zijn carriẽre als stand-up comedian op een laag pitje. Dat dit een kans van slagen heeft bewijzen ze nog maar eens met nummers als ‘Saint of Killers’ en ‘Follow the Deadlights’. Een goede, maar helaas natte show wordt beëindigd met ‘Black Heart Bleed’.
Voor de nodige rust na al dit gitaargeweld zorgen in de tent het Heerlense reggae gezelschap Povereign en daarna op het hoofdpodium Xamanek, een groep Chilenen afkomstig uit Luik. Met hen komt ook de zon weer terug en terwijl ik me tegoed doe aan een broodje “Werme Schink” (warme ham), kan ik genieten van de vreugde die deze Zuid-Amerikaanse ritmes bij het publiek te weeg brengen. In afwachting van Vanderbuyst breng ik een bezoekje aan het Pancratius plein om ook een beetje cultuur op te snuiven. In deze oase van rust komen singer-songwriters zoals de Zusjes de Bie goed tot hun recht en weet Marco Roelofs boeiende anekdotes te vertellen uit zijn tijd bij de Heideroosjes.
Vanderbuyst doet waar Vanderbuyst goed in is en maken hun status, als dé Hard Rock Band van Nederland waar. Zij trakteren het publiek op authentieke, vlammende hardrock zoals die in de jaren ’70 en ’80 gemaakt werd door bands als UFO, Thin Lizzy, Van Halen en Deep Purple. Op de setlist o.a. ‘Shakira’, ‘Flying Dutchman’ (de titeltrack van hun laatste CD) en de afsluiter ‘Pillar to Post’. Vanderbuyst kan bogen op een trouwe aanhang, dat blijkt als enkele meegereisde fans uit Friesland door hen worden begroet.
In de tent klinken de fraaie klanken van het nachtegaaltje van de dag en kan men zich in een andere wereld laten meevoeren met Liana, bestaande uit de zusjes Lena en Lia Gocer. Voor Born From Pain is het een thuiswedstrijd en het valt op dat zij, ondanks de regen en hun niet echt toegankelijke muziek die ze zelf als cross-over/metalcore omschrijven, bijna het hele plein vol krijgen. Als fotograaf ben je blij dat er een foto-pitt is waar je een beetje veilig bent voor de buren uit de mosh-pitt, want het is bij ‘American Treason’ en ‘Rise Or Die’ al meteen raak. De ver uit hardste band van het festival heeft er zin in en geeft zich voor 200%. ‘Dead and the City’, dat over Heerlen gaat, wordt door de fans luidkeels meegebruld evenals ‘Stop Al Nothing’. Ook op de setlist ‘Dance with the Devil’, een nummer van hun nieuwe album dat in oktober uitkomt. Tot teleurstelling van de fans, mag de band ondanks het “We want more” geroep i.v.m. het strakke tijdschema geen toegift geven.
De verrassing van het festival, daar was vrijwel iedereen het wel over eens, kwam uit Engeland en heette Heymoonshaker. Met een geraffineerde mix van Rock & Roll, Blues en Beats zorgden Andy Balcon – vocals/guitar en Dave Chow – mouth percussion, voor de ene verbazing na de andere en was hun boeiende show al afgelopen voor dat je er erg in had. In de 40 minuten zuivere speeltijd kwamen o.a. ‘Best of my Love’, ‘Crowe Soio’, ‘Take the News’ en ‘Lazy Eye’ voorbij. Als mouth percussion ooit een olympische discipline wordt, heeft Engeland met Dave Chow een medaille kandidaat in huis. Niet overtuigd? Bekijk dan hun Joetoepjes!
Als afsluiter mochten de Kleine Jongens met o.a. Deff P de Bongerd onveilig maken met hun harde beats en kan de organisatie ondanks enkele regen buitjes, volgens mij, toch terug kijken op een geslaagd evenement. Ik heb me in ieder geval goed geamuseerd!
