Wat vliegt de tijd toch snel. Hoewel bij mij de zak strooizout nog steeds naast de voordeur staat -het blijft toch Nederland- vond afgelopen weekend al de Midsummer Bluesnight plaats. 5 jaar lang was café Bemelmans in Wylre the place to be, maar voor de zesde editie diende de organisatie uit te kijken en uit te wijken naar een grotere locatie. Steeds meer bluesliefhebbers wisten de weg naar Wylre te vinden waardoor men vorig jaar door een uitverkocht huis al snel nee moest verkopen tegen de laatkomers. In buurgemeente Mechelen vond men in café ‘In de Kroeën’ een grotere lokatie en met wederom een aantrekkelijk affiche was de organisatie er zaterdagavond 28 juni klaar voor om er weer een feestje van te maken.
Mike and the Mellotones hebben de eer om de zesde editie te openen, maar dat wil niet zeggen dat zij een voorprogramma van de anderen zijn, want men was er dit jaar in geslaagd om 3 gelijkwaardige bands naar Mechelen te halen, die stuk voor stuk als headliner dienst konden doen.
Mike Donkers (gitaar, zang) en the Mellotones (Rens Hardijzer-drums, Raymond Oostenrijk-bas en Steven ‘Little Steve’ van der Nat-gitaar zijn in bluesland zeker geen onbekenden. Met een 20 jarig jubileum achter de rug heeft de band vrijwel ieder podium in Nederland bespeeld en daar kan na vanavond dus ‘In de Kroeën’ aan toegevoegd worden. Sinds Little Steve de band versterkt heeft, ontstaan er dubbele gitaarsolo’s om je vingers bij af te likken, zoals vanavond al gelijk bij de opener ‘Mellotone Groove’ te horen was. De band speelt veel eigen werk, met een hoog Texas blues gehalte, maar is ook niet vies van een covertje,….maar dan wel in “Mellotone style”! Dat houd in dat alleen de tekst je soms bekend voorkomt.
Mike verlaat af en toe het podium, de ene keer om te soleren, een andere keer om vrienden te begroeten en stelt daarbij Little Steve in de gelegenheid om zijn solo kunsten te vertonen en die zijn niet gering. De band levert een voortreffelijke show af, met als persoonlijk hoogtepunt de Freddy King cover ‘Sensation’ (Sen-sa shun in Mellotone taal), en eindigd met ‘Leave Well Enough´. Als toegift volgt ‘I’m Ready’ (Fats Domino) dat door een nieuw biermerk, dat Mike and the Mellotones sponsort, als single op de markt gebracht werd onder de titel ‘Rollin’ Rha’.
Terwijl ik vol bewondering naar het opbouwen voor de set van Blackberry ’n Mr. Boo-Hoo kijk en een gesprek heb met Mike Donkers, klinken vooraan in het café akoestische Delta blues klanken. Het is al voor de derde keer dat men een beroep heeft gedaan op Jean Notermans om de ombouw pauzes op te vullen en daar bij vindt ik opvullen eigenlijk een woord waarmee Jean tekort wordt gedaan. Ook Jean heeft een behoorlijke reputatie als het op Delta blues aan komt en dat uit zich steeds meer in een persoonlijke stijl. Voor het slide-spel maakt hij gebruik van zijn zelf gemaakte bottlenecks, die van wijnflessen uit de Bordeaux afkomstig zijn. Op een of andere manier bevatten die een bijzondere klank. Helaas was ik door de drukte niet in staat om Jean fatsoenlijk voor mijn camera te krijgen.
Het Franse duo Bastien ‘Blackberry’ Alzurial en Franck ‘Mr. Boo-Hoo’ Bailly maakten 2 jaar geleden een enorme indruk op mij tijdens The Southern Bluesnight, en dat in de slechts 10 minuten die ik van hun optreden gezien heb. Ik was dan ook zeer blij dat ik vanavond de gelegenheid kreeg om een volledig optreden mee te mogen maken.
Als er een band is die de voetjes van de vloer krijgt dan is het wel dit duo, te beginnen met hun eigen voeten die als razende tekeer gaan op de platte kisten waar op zij zitten. Voorzien van enkele technische snufjes doet dit afvalhout dienst als een kingsize footstomp-box.
Mr. Boo-Hoo neemt de meeste zang voor zijn rekening en blaast zijn wangen bol op de mondharmonica terwijl Blackberry zich electrisch en akoestisch op de gitaren begeleid. Voor hun repertoire putten zij uit Mississippi/Delta blues vermengd met folk, country, rock ’n roll maar zijn er ook veel zydeco invloeden te bespeuren, niet in de laatste plaats doordat veel songs in het Frans gezongen worden, of in het Engels met een “Allo Allo” accent. Instrumentaal wordt met ‘Blacktrain’ geopend waarna ‘J’va au Bal’ en ‘Go to Lafayette’ volgen. De jas gaat dan al uit bij Mr. Boo-Hoo en meerdere kledingstukken zullen door de warmte volgen. Na het opzwepende ‘Baby Please Don’t Go’ volgt voor mij, op dat moment, het hoogtepunt met ‘Ride in the Prairie’, gewoon te gek! ‘Black Betty’ wordt door de heren in hun stijl verandert in ‘Poor Black Matie’ waarna met ‘You Kill My Busines’ het einde van de set wordt ingezet. De inmiddels volle zaal krijgt er niet genoeg van en de ‘encore’, de Voodoo song ‘Go Allez To La Louisana’, vormt het absolute hoogtepunt.
Ontsproten uit The BluesCrowns ontstond Deep & The Dudes, een Limburgse band met een schat aan ervaring als het aankomt op Chicago blues, swing blues en rhytm & blues, al of niet in een modern jasje. Hun live reputatie gaat verder dan alleen Limburg -zij stonden als enige Nederlandse band al eens op het Chicago Bluesfestival- en het is dan ook een terechte en verdiende keuze om hen als afsluiter van deze avond te laten fungeren. Daan Prevoo (zang, saxofoon, mondharmonica) kan met gitarist Paul Voestermans blind vertrouwen op een gedegen ritme sectie bestaande uit Arno Vervest op de dikke snaren van de staande bas en Sjaak Korsten achter de trommels en bekkens.
Met ‘Beautifull Girl’ wordt meteen de toon gezet voor een swingende set die door Daan Prevoo aangenaam aan elkaar wordt gepraat. Daarna volgen o.a. ‘Be Good, Be Gone’, ‘Get Back Home’ en mag het publiek meezingen op ‘Modine’.
Scheurende sax en mondharmonica, retestrak drumwerk, pakkende gitaarsolo’s en een bas die met liefde voor het instrument behandeld wordt, dat is wat je nodig hebt om het publiek, dat opvallend veel jongeren kent, te vermaken. Nummers als ‘So Lonesome Baby’, waarbij Daan met sax een rondje zaal doet, ‘Messin’ With My Bread’, ‘Two Can Play’ en ‘Low Down Lady’, om er maar een paar te noemen, doen dan de rest. De set wordt afgesloten met ‘Looking For Trouble’, maar ook al is het al ver na middernacht, zonder toegift komen ze niet weg. Met hetzelfde ‘Looking For Trouble’, maar dan in een ander tempo komt er dan echt een eind aan een in alle opzichten zeer geslaagde 6e editie van The Midsummer Bluesnight.
