In januari 1994 werd het 2e studioalbum van Live gepresenteerd en is tot op heden nog steeds een van de beste rockalbums ooit gemaakt. Niet voor niets staat Throwing Copper ook dit jaar weer op de 11e plaats in de Hemelse 100, de lijst van beste albums ooit gemaakt. Om het 20-jarig jubileum te vieren speelde de oud frontman Ed Kowalczyk het hele album integraal.
De grote zaal van de Melkweg vult zich snel met een verschillend publiek. Het grootste gedeelte hikt tegen de veertig aan of is er jammer genoeg net overheen (net als uw recensist) maar er is ook een grote groep jonge meiden te bespeuren. Enerzijds omdat de muziek nog altijd lekker rauw en tijdloos is, maar anderzijds is Kowalczyk nog steeds een smakelijke verschijning en toch wel de fitste 40-plusser in de zaal. Hij heeft nog steeds die enorme goedlachse uitstraling en een soort positieve vibe. De setting op het podium is zeer sober en behalve een vlag met de albumhoes half gedrapeerd over het podium is het duidelijk dat alles in het teken van het album staat vanavond. Dit legendarische album wordt vanavond integraal gespeeld, wat betekent dat het (net als in een cd-speler) met nummer 1 begint en met nummer 14 eindigt. Het grootste voordeel van een album op deze manier spelen is dat je van te voren weet wat er gaat komen, in dit geval is het ook meteen het grootste nadeel: de eerste 8 nummers zijn namelijk fantastisch. De grootste hits zoals Selling The Drama, I Alone, Lightning Crashes, All over you maar zeker ook Shit Town zorgen voor een warm gevoel en het publiek vindt het allemaal fantastisch. Het nadeel is namelijk dat de laatste 6 nummers (op Waitress na) een beetje minder zijn en de dynamiek missen van de eerste helft. Ook de tijd tussen de nummers duurt soms zo lang dat het een concert wordt met pieken en dalen.
Het toetje na de 14 nummers is een slimme keuze van Ed en zijn drie bandgenoten. Het miniconcert van 6 nummers na Throwing Copper was precies goed om het publiek weer even wakker te schudden. Met Overcome, Run To The Water, Dolphins Cry en zeker met publieksfavoriet Lakini’s Juice laat Kowalczyk toch maar zien dat hij uitstekend bij stem is en blijkt nog steeds in staat te zijn om zijn publiek in vervoering te brengen.
Throwing Copper is misschien wel groter dan de band Live, maar de kracht van het album is toch zeker ook Ed Kowalczyk en dat heeft hij gisteren wel bewezen. Het optreden laat zich het beste omschrijven als het restaurant waar je ooit fantastisch gegeten hebt en waar je opnieuw het menu gaat aftasten. Het voorgerecht was fantastisch, het hoofdgerecht matig maar het toetje was zo verrassend lekker dat ik er over twintig jaar weer ga eten. Hoewel het restaurant verbouwd is staat de meesterchef nog altijd zelf in de keuken.
Foto’s (c) Armelle van Helden
