Vorige maand verscheen ‘Love Hate Fate’, het tweede album van Martine Bond. Volgens kenners ook wel ‘het grootste talent uit Volendam’ genoemd. Maar liefst acht jaar duurde het voordat de opvolger van het debuutalbum ‘Bittersweet Love’ het levenslicht zou zien. ‘Martine was het plezier in muziek maken even kwijt’, luidde de verklaring van de zangeres die, zonder ook maar één noot te zingen, Beth Hart wist te overtuigen dat ze haar als voorprogramma moest kiezen voor een optreden in het Koninklijk Theater Carré.
Dat de van 3JS bekende Jan Dulles onlangs het eerste exemplaar uitreikte was geen toeval. Het zijn zomaar enkele feiten die nogal wat vraagtekens oproepen. Maxazine belde de Volendamse schone op om enige duidelijkheid te verkrijgen…
Martine heeft zojuist een optreden achter de rug in de Amsterdamse Nieuwe Anita. “Ik heb daar een akoestisch solo-optreden gedaan en het was een prima avond. Het publiek komt daar echt om te luisteren en volgens mij heb ik de aandacht gedurende het gehele optreden weten vast te houden”, aldus de zangeres. Op ‘Love Hate Fate’ is eveneens akoestisch werk te beluisteren maar tegelijkertijd is er gebruik gemaakt van een stel uitstekende en ervaren muzikanten waarmee zij zich met groots gemak op popgebied begeeft.
Het album opent dan ook met het stevige ‘On The Run’ dat enkele weken geleden als single is uitgebracht en daarnaast is er het indrukwekkende ‘NY’ waarin Martine over haar ervaringen in New York zingt. Deze uitvoering bevat een stevig geluid, lekker vol geproduceerd maar is tevens voorzien van catchy elektro-melodieën. De kans op herkenning bij beluistering hiervan is niet vreemd aangezien het al eens werd uitgevoerd in het programma van Giel Beelen waarin hij zoek is naar de beste singer/songwriter van Nederland. “Het verschil met deze versie is behoorlijk groot, eigenlijk niet te vergelijken met toen. Ik heb eigenlijk altijd als solo-artieste opgetreden en daarom vind ik het nu zo leuk om iets met een band te doen. Het is prettig omdat je dan simpelweg wat meer mogelijkheden hebt”. De genoemde mogelijkheden heden blijken in de studio ook optimaal benut te zijn. Zo horen we muzikale tussenstukken, ‘interludes’ genaamd, die de verschillende tracks aan elkaar verbinden waarbij gitaar en toetsen dikwijls de hoofdrol vervullen.
Voor het opnemen van ‘Love Hate Fate’ is gebruik gemaakt van uitstekende faciliteiten waarbij maar liefst drie producers zijn betrokken. Daarnaast kreeg Martine muzikale ondersteuning van niet de minsten. Zo zijn onder anderen Evert Zeevalkink (ex-gitarist van The New Shining/Tim Akkerman), toetsenist Gregor Hamilton (Ruth Jacott/Trijntje Oosterhuis), drummer/producer Ton Dijkman (Marco Borsato/3JS) en zanger Jan Dulles ingeschakeld. “Jan doet diverse achtergrondvocalen en samen met hem zing ik een duet in ‘Still Yours”. De track behoort tot het ingetogen materiaal van het album waarin sferisch gitaarwerk wordt afgewisseld met de harmonieuze samenzang van de twee die vocaal sterk op elkaar zijn afgestemd. Bond toont met de veelzijdige verzameling, voornamelijk zelf geschreven liedjes, aan meer te zijn dan slechts de zoveelste singer/songwriter.
Wie de zangeres al lange tijd volgt ziet Dulles als een rode draad door haar carrière lopen. “Je zou best kunnen zeggen dat Jan heel belangrijk is geweest voor mijn muzikale loopbaan. We kennen elkaar al heel lang en ik heb ook vaak als zangeres met de 3JS opgetreden. Zijn invloed is nu ook aanwezig maar dit album is toch echt ‘mijn ding’ geworden”.
Een andere belangrijke invloed blijkt de Amerikaanse Beth Hart te zijn. Een ontmoeting met haar bleek dusdanig goed te klikken dat Martine het voorprogramma mocht verzorgen tijdens een optreden in Carré. Het opmerkelijke van het verhaal is dat Hart dit besloot zonder ooit iets van de Volendamse te hebben gehoord. Nog altijd enthousiast hierover legt ze uit hoe ze dit voor elkaar kreeg. “Ik was al tien jaar een grote liefhebber van haar muziek en wilde haar altijd al dolgraag eens ontmoeten om te vertellen hoe goed ik haar vind. Via de vrouw van een kennis, een muzikant, lukte het om dit regelen. Ik had al een kaartje voor de show in Paradiso gekocht maar werd nu ook nog eens gevraagd om na de show naar de backstage-ruimte te komen. Dat heb ik uiteraard gedaan. Ik stond er wat verlegen bij en het was er geweldig druk met allemaal mensen die bij haar wilden zijn. Een goed gesprek leek er vanwege die drukte aanvankelijk niet in te zitten maar aangezien het mijn enige kans was meende ik deze te moeten grijpen. Ik werd aan haar voorgesteld en voordat ik het in de gaten had zaten we er met zijn tweetjes. Natuurlijk kende ze mijn muziek niet en ze had geen idee wat ik verder zoal deed maar het gesprek was zo leuk, de deur ging zelfs dicht. Ik kreeg het spontane idee om haar te vragen om eens de support-act te doen bij een van haar shows. Beth vond het meteen een ‘great fucking idea’ en wilde meteen haar manager erbij hebben om dit te regelen. Hij was blijkbaar wel wat gewend met haar want hij keek er niet eens van op. Ze blijkt nogal eens wat impulsief te zijn. Mij werd gevraagd een cd te sturen en enkele maanden later stond ik dus in Carré”.
De raakvlakken met Beth Hart beperken zich niet alleen tot het muzikale gebied. Beiden blijken in de privésfeer het nodige te hebben meegemaakt. Hart zocht haar toevlucht in diverse stimulantia, Bond verloor zelfs haar liefde voor de muziek.“De impact die het overlijden van mijn moeder had bleek groter dan ik dacht. Het heeft lang geduurd maar op een zeker moment heb ik toch besloten de draad weer op te pakken en dat te doen waar ik al van jongs af aan echt verslaafd aan ben, namelijk muziek maken”.
Opgegroeid in een gezin waar onder meer Engelse folk en traditionele Ierse muziek regelmatig door de huiskamer galmde, was er voor de jonge Martine geen ontkomen aan. “Ik liep nooit de deur uit zonder mijn Fisher Price-cassetterecordertje. Er was altijd muziek binnen handbereik”. Via diverse coverbandjes en gastoptredens in het lokale circuit volgde zelfs de vrouwelijke hoofdrol als Maria Magdalena in de rockopera ‘Jesus Christ Superstar’. In 2006 werd ‘Bittersweet Love’, haar debuutalbum uitgebracht. De gebeurtenissen die daarna volgden zijn verwerkt in de muziek zoals die op ‘Love Hate Fate’ te beluisteren valt. Het beste voorbeeld is de track ‘Lost In A Maze’, een aangrijpend verslag van een zeer moeilijke tijd, of ‘Rise Higher’ waaruit veel optimisme spreekt. Het zijn tevens voorbeelden waaruit de diversiteit van het album naar voren komt.
Ze heeft er duidelijk voor moeten knokken maar Bond heeft het leven weer omarmd en is blij het plezier in de muziek weer terug te hebben gevonden. Over de komende maanden is ze voorzichtig. Het zal er ook van afhangen wat de single ‘On The Run’ gaat doen.
“Wat de toekomst zal brengen is natuurlijk moeilijk te zeggen. Een boeker zou handig zijn want ik wil graag met de band op tournee. Binnenkort speel ik in het Tros Muziekcafé, live voor Radio 2 en ook zal ik een optreden doen als support-act van de Britse zangeres Jo Harman in P3 te Purmerend, iets waar ik heel erg naar uitkijk. En voor de lange termijn…”, ze moet er even over nadenken. Misschien een idee om Martine Bond en Jan Dulles samen Nederland te laten vertegenwoordigen tijdens het Eurovisie Songfestival?
“Dat zou inderdaad heel erg leuk zijn! Wie weet”.
Foto’s (c) Sandra Gordijn