Nadat Lily Allen in 2009 het album ‘It’s Not Me, It’s You’ uitbracht, maakte de Britse bekend een pauze in te lassen. Allen kreeg een relatie met Sam Cooper, trouwde, kreeg een tweede miskraam en, wat later, twee dochter. Lily bracht ondertussen toch nog enkele singles uit, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Gelukkig, want ‘True Love’, het nummer dat ze samen met P!nk uitbracht, was een nummer dat toch niet gemist had mogen worden. Nu, 5 jaar na haar laatste echte album, is Lily Allen terug.
‘Sheezus’ leert ons een compleet andere Lily Allen kennen. Een die er hier en daar toch nog een feestje van wil maken, maar ook zeker een die een stuk volwassener is geworden in de laatste 5 jaar. Tekstueel is ‘Sheezus’ een stuk sterker dan haar voorgaande albums. Niet in de laatste plaats door Greg Kurstin (Katy Perry, P!nk, Lykke Li, Ellie Goulding), die het album samen met La Allen schreef. Alleen op ‘Insincerely Yours’ herkennen we nog het schoppende, zoals Allen voorheen deed in onder anderen ‘Fuck You’. En qua speelsheid zullen de oude fans waarschijnlijk vooral ‘Take My Place’ en ‘As Long As I Got You’ kunnen waarderen. Maar verder is ‘Sheezus’ een album van een compleet nieuws Lily Allen.
Hier en daar probeert Lily haar oude fans wat geforceerd te willen bekoren, maar overduidelijk is dat Lily Allen van een speelse begin 20-er naar een volwassen zangeres is getransformeerd. Zo ook bewijst het zwoele R&B nummer ‘Close Your Eyes’ dat Allen het speelse getierelantijn zo rustig aan gepasseerd is. Een klein minpuntje op de plaat is dat Lily Allen toch nog op en neer hopt tussen de oude en de nieuwe Lily. De oude, waarbij we toch zeker wel enkele hitpotentiëlen kunnen herkennen, of de nieuwe: waar de fans wellicht even aan moeten wennen, maar zeer zeker een toekomst hebben. Oh, en natuurlijk de overgang tussen het album en bonustrack ‘Somewhere Only We Know’, het instrumentaal geneuzel dat wellicht de slechtste track ooit is, sinds Rotterdam Termination Source ooit ‘Poing’ uitbracht. ‘Somewhere Only We Know’, de cover van de vrienden van Keane is daarentegen erg geslaagd en zeker een track als ‘URL Badman’ zal een grote rol van betekenis kunnen spelen in de overgang tussen de oude en nieuwe stijl van Lily Allen.
Lily Allen experimenteert er op ‘Sheezus’ (inderdaad een knipoog naar Kanye West’s ‘Yeezus’) naarstig op los. En dat misstaat haar niet. Het enige is natuurlijk wel om op te letten om er geen ratjetoe van te maken. En dat gebeurd soms naar mijn mening nog net iets te veel. Een samenhangend album is het dus niet geworden, maar daar was Allen zelf ook al van overtuigd. Een album met een hele reeks lekkere tracks is het geworden. Dat dan weer wel. Tracks als ‘L8 CMMR’ en hit ‘Hard Out Here’ zijn daar dan weer het exponent van. (7/10) (Regal/Parlophone)