Zondag was het zo ver: Status Quo vereerde IJsselhallen Zwolle met een nu al legendarisch bezoek. De reünie van de Frantic Four line up is teruggekeerd tijdens de Status Quo Frantic Four Reunion Tour. Een eenmalige laatste keer, zo staat er op hun website. Maar blijkbaar hebben de mannen genoten van hun optreden in Nederland, want op 4 december staat al een volgende optreden op de agenda en wel in de Rodahal in Kerkrade. Geen luxe HMH of Ziggo Dome, maar wederom een recht toe recht aan hal. De kracht van de eenvoud net als de de muziek van Status Quo. Een stevigestijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme.Dat deze ingrediënten tijdloos zijn blijkt wel aan de mix van generaties in de enorme hal in Zwolle.
De opening werd verzorgt door de in onze moerstaal zingende hardrockband Vandale. Zij hebben het moeilijk. De band die zich vooral in de jaren tachtig profileerde, kent in zijn muziekstijl wel wat Status Quo invloeden maar helaas, de mensen komen maar voor één band: Status Quo. Zelfs het bekendste nummer van Vandale, ‘Stale Verhale’, maakt weinig los bij het publiek.
De 4 (van oorsprong) Britse mannen vormen net als in ’the good old days’ een gedegen collectief. Bassist Alan Lancaster, die net als Francis Rossi ietwat mank loopt na een potje voetbal, krijgt met enige regelmaat de vocale boventoon. Hierdoor heeft Rossi wat meer mogelijkheden om te excelleren met zijn door de jaren heen gehavende gitaar. Heel wat 40 en 50’ers mogen zich op deze druilerige zondagavond weer even 18 jaar voelen. Het enthousiasme in de volle hal met de vele Quo fans is groot. Rossi hoeft dan ook maar weinig aanzet te geven om de handen op elkaar te krijgen. Bijna nonchalant worden de seintjes gegeven richting het publiek, dat ze gretig oppikt.
Zowel voor de band als voor de fans is het een ultieme beleving. Niet alleen de samenstelling met Rick Parfitt (gitaar) en John Coghlan (drums) grijpt terug naar lang vervlogen tijden, ook de setlist doet denken aan de optredens in de jaren zeventig. Geen lange lopende bandwerk met alleen maar grote hits, maar een setlist die zo in 1977 gespeeld had kunnen zijn. Het gitaar en drumwerk is nog steeds even strak, de vocale kwaliteiten ruim voldoende en de inbreng van mondharmonicaspeler Bob Young; een heerlijke afwisseling. Het enige minpuntje was wel dat ze al na een uurtje begonnen aan de twee nummers van de toegift. ‘Caroline’ en tenslotte ‘Bye Bye Johnny’. Zodoende was het een avondje Qou waarbij letterlijk en figuurlijk de mouwen werden opgestroopt, maar dat na een kort maar krachtig optreden van 1 uur en 15 minuten alweer voorbij was.
Met een, niets ten nadele van het voorprogramma, goedkoop supportact dat een minuut of 40 het publiek mag opwarmen is 50 euro excl. reserveringskosten en 10 euro parkeerkosten voor de bezoekers toch wel een flinke uitgave voor een toch wel kort optreden. Maar ja, wat wil je als de leden allen richting de pensioengerechtigde leeftijd gaan. Maar daar zijn ze – als het aan het publiek ligt – nog lang niet aan toe!
