Het toneelstuk Little Voice vertelt het verhaal van een alleenstaande moeder die met haar dochter Mus in een achterstandswijk woont. Een bijzonder maar typisch Rotterdams gezin. Moeder houdt zich bezig met mannen en alcohol, terwijl haar dochter zich de hele dag opsluit in haar kamertje met haar platenspeler. Het leventje lijk te lopen zoals het loopt. Maar alles verandert als uiteindelijk blijkt dat de ingenomen Mus een groot zangtalent blijkt te zijn. Een klein en schuchter meisje met een prachtige stem die ontdekt wordt door de entertainment wereld. Dat is het verhaal achter de bijzondere toneelvoorstelling Little Voice.
Bij aanvang van de voorstelling maken we kennis het Rotterdamse gezin. Moeder Marie (Ellen Pieters) en haar dochter Mus (Suzan Seegers), twee totaal verschillende mensen die samen in een krottig huisje wonen. Moeder werkt wel, maar eigenlijk gaat ze nooit en eten en drinken is er niet in huis. Uiteraard is er voor moeders wel de nodige dosis alcohol en koffie aanwezig, die ze graag nuttigt met haar vriendin Nellie (Wivineke van Groningen). Terwijl mus alleen op haar kamer plaatjes draait die ze van haar vader heeft geërfd, is Marie meer bezig met het zoeken van een nieuwe man. Als ze uiteindelijk thuiskomt met de wazige muziekmanager Ed Desmet (Han Oldigs), blijkt na verloop van tijd dat Ed minder oog voor haar heeft dan dat zij zelf denkt. Ed blijkt namelijk meer interesse te hebben in haar mensenschuwe dochter Mus, die volgens Ed fantastisch goed kan zingen. Als later blijkt dat Mus ook daadwerkelijk talentvol blijkt te zijn, zien zowel hij als Marie het geld al binnenstromen. Maar hoe krijg je een angstig, mensenschuw en schuchter meisje uiteindelijk toch op het podium?
Little Voice voelt een beetje aan als een ouderwetse toneelbewerking in een modern jasje. De voorstelling moet het vooral hebben van de sterke typetjes. De personages zijn lekker overdreven en hebben vaak ook een ludieke
ondertoon. Een goed voorbeeld is de vunzige theaterbaas (Laus Steenbeeke), die Ed uiteindelijk voorstelt aan Marie en Mus. Zijn typetje is mooi weggezet, een man met weinig tijd die op het podium ineens alle tijd heeft om slechte grappen te maken. Ook Wim (Michael de Vriend) de telefoonreparateur, die als een blok valt voor Mus, is een van de typetjes waar ludieke dialogen uit voort vloeien. Toch gaan de grootste complimenten naar Suzan Seegers, die vakkundig de gehele voorstelling haar nogal lastige rol weet vast te houden. Zelfs als zij uiteindelijk met een dijk van een stem liedjes als ‘Goldfinger’ of ‘Spiegelbeeld’ van Willeke Alberti zingt, zelfs dan blijft zij in de rol van de schuchtere mus. Haar uitstraling, zang en spel is gewoon subliem!
Het typische aan de voorstelling is dat hij eigenlijk pas na de pauze echt op gang komt. Het eerste bedrijf voor de pauze is langdradig en lang niet altijd vermakelijk waardoor de uitbundige typetjes soms zelfs gaan vervelen. Het is dan ook een groot verschil met de tweede helft van de voorstelling, die juist erg krachtig is en dan ook flinke plotwendingen kent. Heel erg sterk aan Little Voice is de overdracht van het gevoelsmatige deel wat Mus ervaart. Aan het einde van de voorstelling leef je daadwerkelijk mee en zit het grootste deel van de zaal op het puntje van zijn stoel. Maar toch wordt er dan weer een ludieke draai aangegeven door een van de acteurs. Waardoor het heftige, emotionele of gevoelige moment verdwijnt als sneeuw voor de zon. Is dat vervelend? Nee, juist dat maakt Little Voice een krachtig toneelstuk!
Little Voice is zeker een van de toneelvoorstellingen die je als toneelliefhebber niet mag missen. Je moet je wel echt kunnen overgeven aan de structuur en sfeer die de voorstelling kent, de een zal dit als prettig ervaren en de andere zal het juist afstoten. Maar zodra je gewoon lekker achterover gaat zitten en alles over je heen laat komen, dan is Little Voice een prima voorstelling.