De W2 te Den Bosch had The Answer in 2006 al op het podium staan. En in 2011 gaven de Ieren hier zelfs de enige clubshow in Nederland. Vanwege een tour rond het nieuwe album New Horizon staat The Answer vandaag weer in de gave zaal van de W2. En 30-tal kaartje kopers mogen aanwezig zijn bij een zeer korte akoestisch sessie. Een leuke actie die wat mij betreft met slechts 3 nummers iets te kort duurt. De voortreffelijke vocalen van Cormac Neeson maken echter zoveel indruk dat je een speld kan horen vallen. Het enthousiaste onthaal tussen de songs in geeft aan dat het wel eens een mooie avond kan gaan worden. Hierna is het wachten op de start van support act Tracer.
Tracer is een 3 koppige power rock band met een flinke stoner feel en blijkt voor een aantal aanwezigen geen onbekende. Vooraan, bijna tegen het podium genesteld, zingen er een aantal alles volledig mee. Een vette pompende bass, knallende drums en voortreffelijk gitaar spel knallen de zaal in. Ook de andere laten zich eenvoudig overtuigen door de rock van Tracer. Met het grootste gemak weet zanger Michael Brown iedereen aan het zingen te krijgen. Ruim 50 minuten later heeft deze support act indruk gemaakt en zal het voor velen weleens tot een nadere kennismaking kunnen leiden. Het nieuwste album, El Pistolero, is in ieder geval een luisterbeurt waard.
Rond 21.30 is het in de W2 gezellig druk en is iedereen klaar voor The Answer. De band heeft weer een mooie mix van oud en jong aan publiek weten te trekken. Als de heren het podium betreden en met de titeltrack van het nieuwe album openen, breekt er al gejuich los. Vervolgens wordt iedereen meegezogen in de energiestroom die door de zaal trekt. Come Follow Me dendert van het podium en begint langzamerhand het predicaat ‘The Answer kraker’ te krijgen. Ook de fans van het eerste uur zijn nu bij de les. De W2 is na slechts 2 songs veroverd. De vraag: Den Bosch…, are your ready?? De reactie is er direct, yeahhh.. Op het moment dat het publiek meezingt met de nieuwste songs heeft de charismatische Cormac Neeson weinig meer te wensen over. Een dik uur lang knallen de Ierse rockers met een tomeloze energie de muziek uit hun instrumenten. Heel even hebben we een rustpuntje met het nummer Nowhere Freeway. Het wordt opgedragen aan een dame helemaal vooraan bij het podium. Ze is zichtbaar verrast en geraakt, voor haar een mooi moment. Met On and On gaat de beuk er weer in. En met maar liefst 5 songs van het debuut album Rise, uit 2006, laten de heren horen dat het ondanks de ontwikkelingen nog steeds gaat om lekker rocken met de daarbij horende energie die de mannen ten toon spreiden. Met het laatste nummer Preachin’ zit het er na een dik uur rock and roll al weer op. En daar zit precies de pijnplek voor deze band. Als je 4 albums hebt gemaakt en jezelf presenteert als headliner zijn 13 songs wel erg magertjes. Desondanks zal ik er de volgende keer weer gewoon bij zijn. Het is namelijk altijd fijn om een uur een dosis rockenergie over je heen te krijgen ook al duurt het slechts een uur.
