Het zou de avond der avonden worden volgens Jo Mast de organisator van Mol Goes Blues. Er werd inderdaad al veel gesproken en geschreven over deze avond. Dat het een succes avond zou worden stond al op voorhand vast. Het P.C. te Mol Donk was al een week op voorhand uitverkocht. Los van het muzikale ging het vooral over de Schotse klederdracht. Er was een weddenschap tussen Nicolien Koop en Alan Nimmo om minstens vijftig toeschouwers te vinden die in kilt naar het optreden van King King wilde komen. En de brouwer van Jo Mast had een vat bier beloofd als dat aantal kilts behaald werd. En wees gerust er waren zaterdag avond veel meer dan vijftig mensen aanwezig die een kilt aangetrokken hadden. Dus dat vat bier was al verdiend. Over de verrassing van Alan Nimmo later in dit verslag meer.
Los van deze prettig gestoorde nevenactiviteit was er natuurlijk het voornaamste gedeelte, de muziek. In het P.C. van Mol- Donk zouden maar liefst drie prima bands op het podium staan. Eerst onze Belgische trots The BluesBones, daarna het Stevie Nimmo Trio (dat nog maar hun tweede optreden zou doen in deze bezetting) en dan King King die sinds hun doortocht op Blues Peer een paar jaar geleden, geweldig hot zijn in het United Kingdom en het Europese vaste land. Zelfs in Canada werden ze op handen gedragen een paar maanden geleden bij hun eerste Canadese tour. Maar laat ons beginnen bij het begin. De avond begon met een heel sentimenteel moment. Organisator Jo Mast werd op het podium geroepen en hij kreeg uit de handen van Jack Kok een mooie vergrote foto van The BluesBones. Jo was er echt van aangedaan. The BluesBones is Jo zijn band, hij leeft voor die jongens en gaf hen in het begin alle kansen en die kansen heeft het vijftal gegrepen en ze blijven maar populairder worden. Ook gitarist Stef Paglia bedankte Jo voor alle steun die zij gekregen hebben van hem en voor alles wat Jo doet voor de bluesmuziek in het algemeen. Rond negen uur klonk dan de eerste muziek door de boxen met ‘Depression’. Misschien geen al te beste keuze want van depressie was in de parochie zaal geen sprake. Een mooie versie van ‘She’s Got The Devil In Her’ met de Barry White imitatie van Nico volgde. Achttien maanden geleden stonden ze voor de eerste keer bij Jo op het podium voor een publiek optreden. Sindsdien hebben de jongens een enorme evolutie doorgemaakt en zijn ze veel zelfbewuster geworden van hun kunnen. Er staat werkelijk een echte hechte en goede band op het podium met heel wat potentie. Over ‘Believe Me’ zijn al zoveel lofwoorden geschreven, dat ik dat deze keer niet meer ga doen. Het is een zeer sterk en mooi nummer, dat elke keer weer de mensen raakt. Na het tragere werk maakten The BluesBones terug tijd voor wat steviger werk met de ‘The Witchdoctor’. Funky bluesrock waarin eerst Andy, en daarna Stef een solo voor hun rekening namen. Zoals op elk optreden waren de stille, maar o zo belangrijke krachten Ronald Burssens op de basgitaar en Dominique Christens op drums weer beregoed. Tijdens ‘Voodoo Guitar’ leek de zon en vakantie even terug te komen naar België. Wat een knap nummer. Wanneer Stef op de rand van het podium de intro van het swingende en aanstekelijke ‘Cruisin” inzette was de hele zaal dadelijk in beweging en dat zou gedurende de gehele song zo blijven. Het laatste nummer was een Jimi Hendrix cover. In ‘Little Wing’ kon Stef Paglia in kilt de vrije gang gaan op zijn gitaar. En dat dit bewonderende blikken opleverde is men bij The BluesBones al gewoon.Stef is een schitterende gitarist en geweldige kerel. Kijk maar naar het bijgevoegde filmpje wat hij allemaal uit zijn zes snarig instrument toverde. Zelfs Steven Nimmo kwam uit de backstage om vol bewondering toe te kijken naar zoveel moois. Stevie zou trouwens later tijdens zijn optreden zijn bewondering voor Stef niet onder stoelen en banken steken. Hij zei dat het lang geleden was dat hij een jonge gast zo goed zien spelen had. En ook de luchtgitaar van Nico was weer heel intensief. Het publiek was The BluesBones heel dankbaar en ze kregen dan ook een welverdiend dik applaus. Spijtig dat het bisnummer ‘Whiskey Drinking Woman’, dat Nico schreef voor zijn vrouw, wegens tijdsgebrek niet meer kon gespeeld worden. Maar niet getreurd er stonden nog twee bands te wachten.
Na een korte pauze was het tijd voor het nieuwe project van Stevie Nimmo. In Mol was het pas het tweede optreden van het Stevie Nimmo Trio. Vooraf zei de sympathieke Schot dat hij vrij recent een album uitgebracht had waarvan veel mensen het bestaan niet of nog niet kenden, maar dat ‘Wynds Of Life’ wel degelijk bestond. En dat ze in Mol vooral nummers uit dat nieuwe album, vermengd met wat oudere nummers en een paar covers zouden spelen. Stevie beschikt over een zuivere krachtige stem en zo was ook ‘Rattlesnake Shake’ waarmee hij zijn optreden inzette. De mooie vette sound van de Gibson scheurde door de zaal. Drummer Graig Bacon gaf stevig en strak het ritme aan, terwijl Mat Beable stevig aan de bassnaren rukte. Mat was al de basgitarist ten tijde van The Nimmo Brothers. Dat Stevie Nimmo vol energie zit en heel hongerig is in deze nieuwe bezetting liet hij horen in ‘I’m Still Hungry’. Wat kan deze Schotse beer de Gibson toch lekker laten klinken. In 2009 kreeg Stevie het slechte nieuws dat hij kanker had. In ‘I’m Still Hungry’ zingt hij, dat hij nog niet gebroken is en dat hij nog steeds veel zin en honger heeft na zijn gevecht tegen deze ziekte. Na zijn lof voor BluesBone Stef volgde een nieuw nummer ‘Change’. Daarmee ging Nimmo de iets rustiger toer op, ook ‘Make It Up To You’ uit Stevie’s solo album ‘Wynds Of Life’ was een rustig nummer met een fantastische melodie. Dat het nog rustiger kon bewees Stevie in het heel intens mooie ‘Running On Back To You’. Spijtig dat de zaal zo luidruchtig was toen de virtuoos alleen op zijn gitaar aan het tokkelen was. Een slowblues van de puurste soort is zeker ‘Gambler’s Road’. Stevie beheerst de kunst als geen ander om de muziek te dimmen en daarna weer te laten exploderen en dat leidde zaterdag tot een paar fantastische momenten. Ook zijn stem vond ik in Mol heel sterk, vol en warm en naar mijn mening met veel meer gevoel in dan vroeger. Het was weer tijd om een paar prima songs uit ‘The Wynds Of Life’ te brengen. Voor de meeste mensen die zaterdag in Mol waren, is elke dag goed voor de blues. Dat merkte Stevie ook en hij zong dan het gepaste nummer ‘Good Day For The Blues’. Ook hier weer liet Nimmo zijn gitaar op betoverende wijze zingen. Ook het laatste nummer ‘Eye Of The Storm’ was om van te snoepen. Dit is muziek waarvan je zowel thuis rustig in je luie zetel kan genieten, maar ook live echt kan mee meeleven. Natuurlijk heeft Stevie met Graig Bacon en Mat Beable, twee supergasten naast hem, maar je moet het toch maar doen wat Stevie zaterdag allemaal deed. Stevie is echt een top muzikant.Een bisnummer mocht en kon niet ontbreken. Graig kwam als eerste op het podium terug en begon gedreven het ritme aan te geven. Mat volgde en dan was het aan Nimmo om met zijn gitaar duidelijk te maken om welke song het ging. Van zodra het publiek dit doorhad, steeg een daverend applaus op. Deze overbekende cover ‘Going Down’ van Freddie King kent natuurlijk iedereen. Ik denk dat het Stevie Nimmo Trio veel fans gewonnen heeft na dit schitterende optreden in Mol Donk. Velen dachten dat de goedlachse Schot verloren was voor de muziek, maar deze herboren Stevie Nimmo is beter en sterker dan vroeger. Hou dit Stevie Nimmo Trio maar in de gaten.
Na Stevie Nimmo was het dan de beurt aan broer Alan Nimmo in zijn kilt, met in zijn zog Lindsay Coulson, Bob Fridzema en Wayne Proctor. Elke zaal waar ze momenteel optreden is op voorhand uitverkocht en dat was in Mol Donk niet anders. King King is vandaag hotter dan hot. Hun aanstekelige muziek spreekt jong en oud aan. Vanaf de eerste noot die King King zaterdag speelde in Mol ging er een schokgolf door de zaal. Het startschot was gegeven, en de volgende vijfentachtig minuten zou de zaal niet meer stilstaan, behalve op de paar tragere nummers die op de setlist stonden. King King is een perfect afgestelde en goed geoliede machine. Frontman Alan Nimmo weet zijn enthousiasme goed over te brengen naar het publiek. Alle nummers op de setlist kwamen uit de twee succesvolle albums die de band momenteel op haar naam heeft. ‘Take My Hand’ en ‘Standing In The Shadows’ verkopen na de optredens, allebei nog steeds als zoete broodjes. Er werd geopend met ‘More Than I Can Take’ waarin het uitmuntend orgelspel van Bob Fridzema al duidelijk tot uiting kwam. Het oudste nummer op de setlist is het swingende ‘Six In The Morning’ uit hun eerste EP. Als je die EP vergelijkt met het recentste album van King King dan valt meteen die steeds herkenbare en succesvolle sound op. Ook hier mocht Bob Fridzema met de warme volle klanken van zijn Hammond de hoofdrol weer opeisen. Het bleef stomen tijdens ‘Don’t You Get The feeling’. Alan liet zijn gitaar schreeuwen op deze fantastische sound. De frontman was geweldig opgetogen over de aanwezigheid van zoveel kilts in de zaal en liet dat ook regelmatig blijken. Dit samenhorigheid gevoel deed deze Schotse bonk glunderen. Eventjes stoom aflaten moet hij gedacht hebben toen hij ‘Long History Of Love’ aan het Belgische en Nederlandse publiek te horen gaf. Dit tien minuten liefdesverhaal weet steeds veel mensen te ontroeren, ook zonder twijfel verleden zaterdag in Mol. Maar veel tijd om op adem te komen kreeg men niet van Alan, Lindsay, Wayne en Bob. Want het uitdagende en meeslepende ritme van ‘A Heart Whithout A Soul’ galmde al uit de boxen. Het werd op een fantastische manier afgesloten door een heel korte maar knappe drumsolo van meester drummer Wayne Proctor. Redelijk wat galm op de gitaar, dat kon niets anders betekenen dan ‘Take My Hand’ het titelnummer uit King King’s debuut album. Lindsay Coulson, eindelijk ook nog eens in kilt was weer in grote doen en had er duidelijk zin in. Op deze Schotse avond mocht de cover ‘Jealousy’ van Frankie Miller zeker niet ontbreken. King King heeft van deze cover een dijk van een nummer gemaakt. Frankie Miller zal zeker tevreden zijn als hij deze versie hoort. Zoals dikwijls bij King King steelden Alan met zijn gitaar en Bob op de toetsen de show. De eindsprint werd ingezet met ‘Lose Control’, en de halve zaal deed dat samen met King King. Op dat moment dacht ik dat dit het hoogtepunt van de avond zou worden, maar daar was ik totaal verkeerd in, bleek achteraf. Het blijft één van de beste songs van deze Schotse band. De sfeer en de dynamiek bleef ook tijdens ‘All Your Life’ verder heersen. Van Bob Fridzema en zijn Hammond kan ik nooit genoeg krijgen. Ook in Mol was hij subliem. Maar ook Wayne Proctor was meesterlijk op de drums. Geen wonder dat men in de UK zit te vechten om hem achter het drumstel of achter de knoppen in de studio te hebben. Want Wayne is ook een top producer. Op de bas kan men geen solidere rots hebben dan Lindsay Coulson, geen franjes maar prima werk aan die bas snaren. Lindsay is ook de man die samen met Alan de meeste nummers voor King King schrijft. Frontman Alan Nimmo is de ideale man op de ideale plaats. Hij is King King. Op het einde van ‘All Your Life’ kwam de verrassing die Alan Nimmo beloofd had aan Nicolien Koop- Waterschoot als er minstens vijftig personen met een kilt in de zaal zouden zijn. Niet minder dan broer Stevie kwam de groep vervoegen. En deze gebeurtenis zal nog bij heel veel mensen, heel lang in het geheugen blijven. Niet om zijn bijdrage in ‘All Your Life’ maar wel om zijn bijdrage in het slotnummer van deze onvergetelijke avond. ‘Old Love’ is bijna altijd goed voor een kippenvel moment, maar zaterdag duurde dit pracht nummer liefst twintig minuten. Zowel Alan, als Stevie namen het vocale voor hun rekening. Maar toen als toppunt, die twee Schotse broers met elkaar een broederlijk duel aangingen op de gitaar om de mooiste klanken uit hun zes snarig instrument te krijgen, bleef niemand onberoerd. Je zag de mensen elkaar vol ongeloof aankijken, met de vraag in hun ogen van is dit werkelijk waar wat we hier horen. In plaats van dit unieke moment te filmen stond ik ook met open mond en vol ongeloof te staren naar het podium. Zo uitzinnig mooi, dat het bijna onmogelijk is om dit zelfde moment nog eens ooit over te doen. Er kwam nog een swingende ‘Goodtime Charlie’ aan, maar na die geweldige ‘Old Love’ kon het niet meer beter. Iedereen in Mol was voldaan na zoveel muzikale hoogstandjes. Enigste minpuntje aan het optreden van King King vond ik, en ook veel fans die verleden week in de bosuil waren, het feit dat het juist dezelfde setlist was en dat een beetje variatie niet slecht zou zijn.
Jo Mast en zijn organisatie mag tevreden terugblikken op een meer dan geslaagde avond. Jo nam op het einde zelf het woord om iedereen die aanwezig was te bedanken en hen uit te nodigen op de derde Mol Goes Blues nacht die zal doorgaan op 18 januari 2014. Op het programma dan The Robert Smith Band, Fried Bourbon en The Nimmo Brothers. Eigenlijk moesten wij allemaal Jo bedankt hebben want dankzij Jo, al de vrijwilligers, The BluesBones, Stevie Nimmo Trio en King King kregen al de aanwezigen een gedroomde avond.
