Voorafgaand aan het optreden van Jo Harman en haar band op 1 november 2013 in De Boerderij in Zoetermeer had ik de gelegenheid voor een kort interview. Toen ik arriveerde waren Jo en haar entourage net klaar met eten. We namen plaats aan een tafeltje in het podiumcafé. Ik had voor haar een doosje bonbons meegenomen (als heer weet ik de dames te paaien) en na de bekende wat zwakke protesten over dat het niet goed was voor haar lijn werd dit toch in dank aangenomen.
Ik begin met de opmerking dat het mij is opgevallen dat zij sinds het uitbrengen van haar cd “Dirt On My Tongue” eigenlijk constant met optredens bezig is. Is zij niet in Groot-Brittannië aan de slag dan toch wel in Nederland of België voor enkele shows en weer snel terug naar haar eigen land om binnen enkele weken weer op het vasteland onderweg te zijn. Heeft ze geen zin om eens iets wat anders te gaan doen? Of een tijdje gewoon lekker helemaal niets?
Jo Harman antwoordt dat de batterij toch wel een beetje aan het leeg raken is. Er is wat optredens betreft niet echt een vaste lijn of een geplande tournee, maar er wordt heel wat heen en weer gereisd om de cd en zichzelf onder de aandacht te brengen. Maar ze is van plan om in november enkele weken vrij te nemen. Dan is het tijd om uit te rusten, nieuwe songs te schrijven en taarten te bakken. Vooral veel taarten te bakken.
Voordat dit album verscheen is er al een live-cd en live-dvd uitgebracht. Dat is een ongewone volgorde en ik vraag haar wat daar de reden van is. Zij antwoordt dat dit is gedaan om het publiek na een optreden een herinnering mee te geven. De cd en dvd zijn bij een klein independent label uitgegeven en in eigen beheer verkocht. Bovendien wilde zij rustig aan eigen songs werken voor de studio-cd en er is flink wat tijd genomen om dit zo goed mogelijk te doen.
Vanavond staat Jo met haar band in een wat kleinere zaal. Maar zij speelt ook op grote festivals met veel publiek. Ik vraag haar waar haar voorkeur naar uitgaat. Jo vertelt dat zij festivals erg leuk vindt omdat ze dan in een keer een groot publiek kan bereiken, maar haar voorkeur gaat toch uit naar de wat kleinere zalen. Het is intiemer en de interactie met het publiek is groter. Jo zegt dat ze nogal graag kletst en dat doet ze tijdens optredens ook. Dan gaat ze ook met plezier in op de reacties die ze dan uit het publiek krijgt.
Op mijn vraag hoe een kleine meisje uit Devon zo beïnvloed is geraakt door blues, soul en gospel antwoordt zij zonder nadenken omdat ze Aretha Franklin zo’n fantastische zangeres vond. En andere soulzangeressen als Mavis Staples en Gladys Knight. Bovendien luisterde ze veel naar de platen van haar vader, die zowel muziek van de Beatles, de Rolling Stones en dergelijk had, maar ook veel folkmuziek. En dat van vooral onbekendere folkartiesten.
Het is mij opgevallen dat haast iedere keer dat ik haar zie optreden zij met andere muzikanten werkt. Als gitaristen heb ik bijvoorbeeld al Mike Davies en Scott McKeon gezien, terwijl vanavond Terry Lewis deel van haar band uitmaakt. Ik vraag haar of zij zo moeilijk is om mee samen te werken. Jo schiet in de lach en zegt gekscherend dat zij inderdaad en onmogelijk type is en behoorlijk lastig kan zijn. Maar dan vertelt zij dat zij samenwerkt met muzikanten, die ook elk hun eigen werk en carrière hebben. Zij is in de gelukkige omstandigheid dat zij kan putten uit een behoorlijk grote poel van goede muzikanten, zodat het altijd wel mogelijk is een band samen te stellen.
Ik ben benieuwd waar Jo haar inspiratie vandaan haalt. Het zijn gebeurtenissen uit haar leven die haar inspireren, vertelt ze. Het kan het einde van een relatie zijn, maar ook het overlijden van haar vader in 2006 en de problemen die haar broer ermee heeft gehad. Door de laatstgenoemde gebeurtenis is haar eigen compositie “Sweet Man Moses” ontstaan.
Door dit antwoord en de herinnering aan haar vader raakt Jo zichtbaar geëmotioneerd. Het is duidelijk een gebeurtenis die haar diep heeft geraakt.
Nu het eerste album in de winkels ligt en Jo druk bezig is met optredens vraag ik haar of ze plannen heeft voor de toekomst. En of ze al nieuwe songs heeft voor een tweede album? Ze vertelt dat ze tot haar schande moet bekennen dat ze nog geen concrete nummers klaar heeft liggen, omdat ze daar door de huidige drukte niet echt tijd voor heeft gehad. Maar tijdens haar vakantie deze maand wil ze zich daar toch serieus mee bezig houden. Gitarist Mike Davies heeft een grote bijdrage gehad aan “Dirt On My Tongue” en ze kan zich een dergelijke samenwerking opnieuw voorstellen. Zij wil het liefst aan de slag met nieuw eigen materiaal.
Op mijn vraag of zij niet bang is voor het zogenaamde “second album syndrome” reageert zij dat zij er als de dood voor is. Na een goed eerste album zullen de verwachtingen hooggespannen zijn en Jo wil zeker weten dat haar nieuwe cd minimaal net zo goed, maar liever nog beter is het eerste. Na deze vraag was de tijd voor het interview voorbij. Wij nemen afscheid van elkaar en ik bedank haar voor het prettige en openhartige gesprek. Met het doosje bonbons in haar handen vertrekt Jo om zich voor te bereiden op het optreden.