Op 31 mei 2013 was Ryan McGarvey al eens te gast voor een akoestisch optreden in Variete Freigeist in het Duitse Viersen. Ik ben niet echt een fan van een volledig akoestisch optreden, maar die dag werd ik toch verrast door Ryan McGarvey, Justin McLaughlin en Logan Miles Nix. Omdat dat concert toen zo een geweldige meevaller was, werd beslist om Ryan McGarvey terug een akoestisch optreden te laten geven in dezelfde zaal. Anderlecht speelde tegen PSG dezelfde avond, maar in plaats van een rustig avondje voor de buis verkoos ik toch om naar Viersen te rijden voor het optreden van Ryan. De zaal Variete Freigeist was zo goed als uitverkocht en net als vorige keer was het podium omgebouwd tot een gezellig salonnetje.
McGarvey begon solo aan set één. Alleen een akoestische Red Hill gitaar was zijn gezel. Hij begon met ‘Four Graces’ uit zijn laatste album ‘Redifined’ en ‘Baby, I Want It All’. Geen opwarmertjes maar dadelijk het echte snelle vinger werk. Dan even geswitcht naar de tweede gitaar die hij bij had, namelijk een akoestische Bourgeois gitaar waarmee hij ‘Always And Forever’ één van zijn nieuwe songs bracht. Vanaf het vijfde nummer kwamen Logan Miles Nix op een Pearl Cajun en Justin McLaughlin met zijn elektrische Lakland bas gitaar hun frontman vervoegen. Opvallend was dat het gelukkig vrij stil was tijdens het concert. Er waren weinig praters en de meesten kwamen echt om naar de muziek te luisteren en dat is zeker bij een akoestisch concert heel belangrijk. De set werd vervolgd door nummers uit de twee albums van Ryan. Vervolgens passeerden ‘Right In All The Wrong Ways’, ‘Starry Night’ en ‘Watch Yourself’ de revue. Deze nummers zijn op het album en op de normale concerten, vrij stevig, met veel galm. In deze bezetting valt het op hoe mooi deze nummers wel zijn als ze zo puur gespeeld worden. Vooral ‘Starry Night’ klonk echt indrukwekkend mooi. Een nummer dat je zelden hoort op een concert is ‘Second Time Around’ uit het debuut album ‘Forward In Reverse’. Een trage song die heel ingetogen gezongen werd. Nog een nummer waar je kippenvel van krijgt is ‘So Close To Heaven’. Hier hoor je ook dat McGarvey ook een zeer goed tekstschrijver is. Na vijftig minuten was het tijd om de eerste set af te sluiten. Dus werd nog eventjes het ritme opgetrokken met het instrumentale ‘Texas Special’. Onder luid applaus verlieten Ryan, Justin en Logan hun gezellige salon.
Set twee werd ingezet met het heel gevoelige ‘Give My Heart To You’. Hopelijk komt dit nummer samen met ‘Be Your Man’, ‘Memphis’ en ‘Not Enough Whiskey’ op het volgende album van Ryan. Naar ik hoorde uit heel goede bron zou die nieuwe cd er zeker moeten zijn tegen dat Ryan McGarvey einde april 2014 opnieuw naar Europa komt voor zijn zesde Europese tour. Er is zelfs sprake van twee albums een gewoon studio album, maar ook een akoestische studio cd. ‘Downright Insane’ had akoestisch ook nog veel kracht, net als ‘Joyride’ met zijn stomende en opwindende ritme, en krachtig refrein dat dadelijk opriep tot meezingen. Ook ‘My Sweet Angel’ heeft een stralend refrein en het geheel klonk akoestisch heel erg mooi. Men zegt dikwijls dat men de beste gitaristen pas herkent als men ze op een akoestische gitaar bezig hoort. Wie dit concert gehoord heeft zal zeker beamen dat Ryan McGarvey wereldtop is. Ik geloof al van 2007, sinds ik ‘Forward In Reverse’ gehoord had in deze jongeman en hoe meer ik hem bezig zie en hoor, hoe meer ik geloof dat hij het zal maken. Het was een plezier om Logan Miles Nix bezig te zien zijn cajun tijdens ‘Blues Knockin’ At My Door’.
Zijn handen alleen waren niet genoeg, met zijn voeten wrijfde hij opwaarts tegen zijn muziekdoos. Justin kon zich niet echt uitleven op zijn elektrische vijf snaren bas, maar alles wat hij deed was wel top. Het nieuwe nummer ‘Memphis’ viel erg goed in de smaak van het aanwezige publiek, en leverde een dik verdiend applaus op. De ode aan Jimi Hendrix ‘Hey Jimi’ was steeds een vaste waarde op de setlist van Ryan, jammer dat het dit jaar zeer weinig gespeeld werd. Het was dan ook echt leuk om het nog eens te horen. Ryan wist het publiek helemaal voor zich te winnen door zijn opdwepende en indrukwekkende gitaarspel. Het publiek ging massaal ritmisch mee in de handen klappen. Bekijk de video maar, het was echt een mooie versie en vijftien minuten puur luister plezier, maar spijtig genoeg ook het laatste nummer van de avond. De toegift van vanavond was net als op de elektrische concerten ‘Mystic Dream’. Echt knap was de solo die Logan Miles Nix gaf op zijn Cajun. Het einde kwam spijtig genoeg weer te vroeg, maar onderweg naar huis heb ik in gedachten toch nog anderhalf uur genoten van dit geweldige concert.
