Het was weer zo ver, Anita en Jan, de sympathieke eigenaars van V.O.F. De Poort hadden weer gezorgd voor een mooie programmering op hun jubileum editie van de Blues Party Mook. Drie bands zouden in de mooie zaal weer het beste van zichzelf geven. Alles was weer perfect geregeld en het beloofde een prachtige avond te worden. Om 21.00 uur werd er afgetrapt door de plaatselijke band Red White & Blues. Het podium stond goed vol want deze band bestaat maar liefst uit zeven muzikanten.
Ze speelden alleen maar covers, maar wel op hun eigen wijze. Doordat er ook een trompettist en saxofonist in de band zit, kunnen deze jongens veel stijlen van muziek aan. Hun setlist voor deze Blues Party bevatte veel klassiekers. De jongens begonnen er sterk met ‘Futher On Up The Road’ and het funky ‘Standing On A Shaky Ground’. Zanger Harm beschikt over een aardige stem en in ‘Fool For Your Stockings’ en ‘The Thrill Is Gone’ lieten gitarist Tijs en keyboard speler Jorick horen dat ze hun instrument duidelijk beheersten. De ritme sectie met Marcel op drums en ouderdomsdeken Peter op bas deden wat ze moesten doen. En tijdens de soul nummers bliezen Hansax en Gert-Jan hun longen uit hun lijf op respectievelijk de saxofoon en de trompet. Nog een paar aardige nummers die de revue passeerden waren ‘Roadhouse’ en ‘Tore Down’. Hun versie van Prince zijn klassieker ‘Kiss’ vond ik ondermaats. Na een sterk half uur begon het toch wat te sputteren. Maar het publiek was opgewarmd, sommigen hadden zich al warm gedanst, dus taak volbracht.
Van Joost De Lange had ik al zoveel goeds gehoord, dat ik werkelijk benieuwd was naar het optreden van hem. De laatste cd ‘Crazy Times’ was prima, maar live is toch nog iets anders. Deze Zeeuwse band is ontstaan in juni 2010 en heeft al drie albums op hun naam. ‘Outlaw’ in 2010, ‘Change It’ in 2011 en ‘Crazy Times’ dat in maart van dit jaar verscheen. Dus keuze genoeg voor de jongens om een mooie setlist van eigen nummers en een paar covers samen te stellen. Tot mijn verrassing was Dennis Van De Bor er wegens andere verplichtingen niet bij. Met drie gaat ook moeten Joost, Robbin en Roland gedacht hebben want het enthousiasme droop zo van hen af. Dadelijk de beuk erin met ‘Dust My Broom’ van Robert Johnson. De originele versie was een delta blues nummer en men kan dit niet vergelijken met de power versie die Joost De Lange brachten. Dadelijk Liet Joost de zaal genieten van zijn schreeuwende gitaar. Ook in de volgende cover liet Joost zijn gitaar spreken. Robbin Van Der Bor plukte danig aan zijn Fender vijf snaren bas en ook Roland Baak liet zich al dadelijk opmerken door zijn stevig slagwerk. Veel steviger dan het originele folk liedje van Bob Dylan.
Het eerste eigen nummer kwam er met ‘Brand New Shoes’. Een knap rock nummer met een knap refrein. De band noemt officieel Joost De Lange Rock/ Blues Experience, maar de band speelt hoofdzakelijk stevige rock. Uit het nieuwste album komt ‘Turn Me On’. I like to rock, i like to roll zong frontman Joost en dat is juist wat de band deed op het podium. Het publiek in zaal V.O.F. De Poort was duidelijk onder de indruk van de power en de energie van deze Nederlandse jongens. ‘Turn Me On’ heeft dezelfde ingrediënten als zijn voorganger. Een klassieker die het altijd en overal doet is ‘Red House’, dus mocht deze song ook vanavond niet ontbreken. De mensen in Mook wisten al dat ze weer stevig gitaar werk mochten verwachten van Joost, en ja hoor ook deze keer stelde hij de mensen niet teleur. Uitmuntend en gevarieerd werk van Rolland Baak op zijn drums. Ik hou van die drumstokjes op de rand van de snare drum, terwijl Robbin mooie baslijnen uit zijn instrument toverde. Uit hun debuut album speelde de drie Zeeuwse jongens het instrumentale ‘Outlaw’.
Als eerbetoon aan één van zijn grote helden Stevie Ray Vaughan volgde dan nog ‘The House Is Rocking’. Bazin Anita gaf alvast het goede voorbeeld tijdens deze stomende rock song. Dit soort nummers kent iedereen en dan is succes verzekert. Muziek van de bovenste plank is het eigen nummer ‘You’Ve Got It All’ uit het album ‘Change It’. Joost speelde in dit ruigere rock nummer één van de betere solo’s. Enigste minpunt vond ik dat Robbin beter niet meegezongen had en alleen bas gespeeld want daar is hij echt wel goed in. Het laatste nummer was de Freddie King klassieker ‘Going Down’. Geen superlange versie maar doodgewoon een erg goede. Op aanvraag van Joost, ging de halve zaal door de knieën bij het zingen van down, down, down. Ook de toegift was er eentje van Stevie Ray Vaughan. Je mag twee keer raden. Natuurlijk mocht ‘Pride Of Joy’ niet ontbreken. Als dat nog niet gebeurd was dan had Joost nu wel iedereen in de zaal overtuigd van zijn kunnen. Joost De Lange Rock/ Blues Experience is nog maar het bewijs dat er in Nederland echt wel goede bands zijn. En persoonlijk vind ik dat deze bands alle kansen moeten krijgen.
De hoofd act op deze tiende Blues Party in Mook was Ryan McGarvey. Deze jonge gitaar god uit Albuquerque zou er samen met zijn bassist Justin McLaughlin en drummer Logan Miles Nix nog eens een flinke lap op geven tijdens hun laatste optreden in Nederland dit jaar. Intussen heeft Ryan McGarvey al een hele schare vaste fans, die hem zoveel mogelijk volgen. Er waren er in Mook verscheidene die er meer dan honderdvijftig kilometer met de auto voor over hadden om hun idool te horen en te zien. En Ryan hield woord, de vlam sloeg dadelijk in de pan met ‘Right In All The Wrong Ways’ gevolgd door ‘Joyride’. Na deze twee opwindende uptempo nummers was het tijd om het wat rustiger aan te doen. Met ‘Not Enough Whiskey’ rolde er een parel van een slow blues nummer uit de boxen. Krachtig gezongen, gecombineerd met subliem gitaarspel, het was om stil van te worden. En stil was het ook in V.O.F. De Poort, dankbaar voor zoveel moois. De band kreeg dan ook een dubbel en dik verdiend applaus. Met ‘Blues Knockin’ At My Door’, één van de beste nummers uit het laatste album ‘Redifined’ werd het weer wat heftiger.
Ook nieuwe nummers kwamen aan bod. ‘Memphis’ is er eentje van. Justin en Logan zorgden voor dat strakke en krachtige ritme, waarop frontman Ryan naar hartelust zijn kunnen mocht tentoon spreiden. Dit deed hij nog eens in het instrumentale ‘Texas Special’. Razend vlugge vinger bewegingen over de gehele gitaar hals. Het slow blues nummer ‘Crying Over You’ startte met een beklijvende solo. Men vergelijkt Ryan soms wel eens met Joe Bonamassa en zeker in dit nummer komt die gelijkenis erg tot uiting. Hopelijk kan Ryan McGarvey dezelfde carière maken als Joe. Het nieuwe nummer ‘Be Your Man’ is voor mij een song die nooit meer mag ontbreken op de setlist van Ryan. Dit nummer heeft alles wat een nummer moet hebben, afwisseling, mooi opgebouwd, indrukwekkende gitaar, ook de solo’s van Justin op zijn Lakland bas en Logan op zijn drums waren pure klasse. Een mooi vervolg op deze ‘Be Your Man’ was de toegift ‘Mystic Dream’. Psychedelische blues rock die alleen van top muzikanten kan komen. Zowel Ryan, als Justin, als Logan moesten hier hun kunnen tonen, maar alles leek hen zo gemakkelijk af te gaan. Top optreden van Ryan McGarvey. Elke keer dat ik naar een concert ga van hem verrast hij mij in positieve zin.
Ik denk als ik zeg dat de tiende editie van de Blues Party in Mook geslaagd was, dan heb ik zeker niet gelogen. Het was weer een feest met prima bands. Ik kijk nu al uit naar de elfde editie. Ben benieuwd waarmee Jan en Anita ons volgend jaar gaan verrassen. Het was ondertussen zondag morgen half drie toen we terug vertrokken richting België. Hugo en ik hadden heel wat na te praten op onze honderdzeventig kilometer lange terug reis.
Foto’s (c) Walter Vanheuckelom
Video’s: Walter Vanheuckelom
