De optredens bij Jo in het Gompelhof mogen dan verleden tijd zijn, sinds 28 september 2013 is de blues terug in Mol. De sympathieke Jo Mast kan het organiseren van concerten niet laten. Hij is de man achter het project Mol Goes Blues, een organisatie die regelmatig een concert wil organiseren in Mol. Voor het eerste concert van deze organisatie waren al dadelijk twee internationale toppers gepland. De Amerikaan Eric Steckel en de Finse Erja Lyytinen zouden samen op de planken staan in Mol, tot er een bericht kwam dat Erja zwanger was van een tweeling en niet meer mocht vliegen. Het logische gevolg was dat Erja haar volledige tour annuleerde en dat Jo op zoek moest naar een vervanger. Die vervanger vond Jo in Mr P.C. And The Uploaders. Deze band heeft misschien niet de internationale uitstraling van Erja Lyytinen, maar ze mogen terug blikken op een zeer degelijk optreden. Patrick Cuyvers en zijn jongens hadden er duidelijk zin in en die positieve energie en enthousiasme straalde ook uit naar het publiek. Ze speelden zonder veel tussen pauzes covers van uiteen lopende artiesten. Het genre ging van blues, over rock naar boogie woogie. De blikvangers in de band zijn duidelijk frontman, zanger en toetsenist Patrick Cuyvers en saxofonist Marc Swerts. Maar ook Danny Zels op de basgitaar, Fonny T op gitaar en Eddy Baker zijn doorwinterde muzikanten die hun sporen al lang verdiend hebben in diverse bands. Nummers die er toch wel bovenuit staken waren het boogie woogie nummer ‘Actin’ Like A Fool’. ook ‘Trouble’ en ‘Playing With Fire’ konden redelijk wat publiek bekoren en daar waren de sublieme solo’s van Marc Swerts op zijn saxofoon zeker niet vreemd aan. Ook ‘I Want You’ en ‘Take It Like A Man’ verdienden en kregen een mooi applaus. Zanger Patrick zingt heel gemakkelijk en beschikt over een zeer degelijke stem. De vijf jongens amuseerden zich zo goed dat ze de tijd vergaten. Het publiek vroeg om meer maar dat kwam er spijtig genoeg niet wegens tijdsgebrek.
Dan was het de beurt aan Eric Steckel, Barend Courbois en Henk Punter. Normaal was er nog een toetsenist bij de band, maar door een voor mij onbekende reden ontbrak deze man in Achterbos. Eric Steckel is in Mol geen onbekende. Hij was reeds een paar maal te gast bij Jo in het Gompelhof. De band startte dadelijk erg stevig met een jam, waarbij alle drie de jongens de ruimte kregen om hun spieren los te werken in zoverre dat nog moest gebeuren. De ritme sectie van Eric Steckel bestaat uit twee Nederlandse toppers. Drummer Henk Punter heeft zijn sporen verdiend bij diverse artiesten. Hij speelde onder andere vijf jaar in de band van Memo Conzales en was ook verschillende jaren de drummer bij King Mo. Bassist Barend Courbois is één van de beste Nederlandse basgitaristen en een bezige bij. Ook Barend speelde al met heel wat muzikanten samen, teveel om op te noemen. Maar ik wil wel Walter Trout en Omar Dykes vernoemen om in het bluesrock milieu te blijven. Hij is ook sinds 1997 de bassist in de hardrock band Vengeance. Met deze twee toppers naast hem kon gitaar virtuoos Eric Steckel schitteren en zijn geniale vingerspel meerdere malen laten bewonderen. Eric speelde één lange set van bijna twee uur. Doorgaans waren het langere nummers, want de setlist bestond maar uit elf nummers. Maar de nummers waren nooit langdradig of vervelend. Integendeel er zat veel power, levendigheid en klasse in het hele optreden. Ook werd er met een viertal nummers aandacht besteed aan het recentste kei goede album ‘Dismantle The Sun’ van Eric Steckel uit 2012. Na de jam volgden er trouwens een paar songs van dat album met de stevige meeslepende rockers ‘Love Me Or Leave Me’ en ‘Day Drinkin”. Op het podium was toen al te merken dat Henk er duidelijk veel plezier in had. Hij zat gekke bekken te trekken en drumde zeer strak en op hoog niveau. Stevie Ray Vaughan zijn instrumentale ‘Scuttle Buttin” ontbreekt zelden op de setlist van Eric. Noem het een eerbetoon aan één van zijn helden. Eric Steckel kent zijn gitaar van binnen en van buiten. Hij doet met zijn instrument wat hij maar wil. Zonder pedaal en steeds met die fijne sound van die Tom Anderson gitaar in combinatie met de Bogner versterker. Het meer dan tien minuten durende ‘The Ghetto’ is echt een parel van een nummer. In deze door Donny Hathaway song toverde Eric de fijnste gitaar solo’s uit zijn instrument en genoot duidelijk van de aandacht die hij van het publiek kreeg. Barend plukte aan zijn vijf bassnaren dat het een lieve lust was. Betoverende klasse. Ook als het er iets rustiger aan toe gaat, zoals in ’19 Years Old’ is deze band op zijn best. De gitaar solo’s van Eric blijven ook hier wel het meest bepalende onderdeel van het nummer. Henk en Barend blijven ondertussen het beste van zichzelf geven, wat het geheel natuurlijk ten goede komt. Als je maar met drie mensen op het podium staat, moet men alle drie top zijn wil je een prima concert afleveren. En zaterdag waren deze drie jongens zonder twijfel in zeer goede doen.
Met ‘Born Under A Bad Sign’ van Booker T Jones ging de band de funky weg op. En ook in dit genre voelden de drie zich als een vis in het water. Het spetterde in zaal PC Achterbos. Nadat Eric weer een indrukwekkende solo speelde, was het de beurt aan Barend Courbois om de show te stelen. Het was niet alleen mooi om te horen, maar ook om te zien hoe Barend de snaren van zijn Aristides bas beroerde. Hij kreeg achteraf ook een dik en verdiend applaus. Als men dit soort muziek speelt mag Jimi Hendrix zeker niet ontbreken, dus werd er een meer dan zestien durende instrumentale versie van ‘Little Wing’ gespeeld. Als er nog mensen waren in de zaal die twijfelden aan de gitaar capaciteiten van Eric Steckel dan waren die twijfels na dit nummer zeker verdwenen. Eric stond op het podium en schitterde als een zelfverzekerde jonge gitaar god. Ernstig genoeg geweest, tijd voor een iets speelser blues nummer ‘ Sugar Sweet’ van Muddy Waters. Afsluiten werd er ook in stijl gedaan. De veel te vroeg overleden Michael Burks zou zeer vereerd geweest zijn mocht hij ooit deze versie van zijn ‘Empty Promises’ gehoord hebben. De haren stonden recht op mijn armen, zo uitmuntend werd dit lied gebracht. Dan weer innig en rustig om even daarna weer die heel gedreven sound te creëren. Van zoveel moois krijgt een mens nooit genoeg. Het publiek liet duidelijk horen dat men het heel erg waardeerde wat Eric, Barend en Henk op het podium brachten. Na zoveel applaus kon het niet anders of er kon nog een knap bis nummer af. Het instrumentale ‘La Grange’ zou het laatste hoogtepunt worden op deze eerste Mol Goes Blues avond. Wie nog naar Eric Steckel wil tijdens deze Europese tour moet niet meer aarzelen. Er staan nog vijf optredens gepland, waarvan spijtig genoeg geen enkele meer in België. Maar in Nederland kan men nog wel naar deze jonge artiest en wel op 11 oktober in de Bosuil te Weert en 12 oktober in Westendorp.
