Het outdoor festivalseizoen nadert langzaam zijn einde en we duiken weer massaal het clubcircuit in om in een intiemere sfeer van de bands te genieten die je nu bij wijze van spreken kunt aanraken. Je staat dan vaker voor keuzes dan je lief is, want er is vaak in een straal van 10 km gelijktijdig van alles te doen. Als je dan de agenda’s van de zalen naast elkaar legt, kom je vaak dezelfde bands tegen en kunnen factoren als de hoogte van entree, consumpties, geluid en ambiance een belangrijke rol in je keuze spelen.
Dit weekend koos ik voor café/zaal De Dikke Stein te Elsloo waar een optreden van Bas Paardekooper & the Blew Crue gepland stond. Bas en zijn mannen gelden al jaren als een van de vaandeldragers van de Neder-bluesrock, maar om hun alleen als bluesband te omschrijven doe je Bas- gitaar/zang, Wouter Hoek- Keys/zang, Roel van Leeuwen- drums/zang en André de Bruin -bas/zang, te kort, veel te kort!
Bas Paardekooper and the Blew Crue – hun naam wordt meer dan eens verkeerd geschreven – onderscheiden zich door hun meer melodieuze composities van andere bluesrock bands en lieten zich inspireren door onder andere Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan, Walter Trout en Gary Moore. Vooral de invloeden van laatst genoemde zullen regelmatig in de set van deze avond opduiken.
Alvorens Bas zijn snaren mag laten trillen, krijgt Juulke Dewaide de gelegenheid om de zaal op te warmen met muziek die je ergens in de richting van Alt Country en folk moet zoeken. De frêle 17 jarige zangeres, die zichzelf begeleidt op gitaar en Autoharp, beleeft waarschijnlijk haar eerste optreden en komt ietwat onzeker over. Dat is nergens voor nodig, want met haar fragiele stem en ingetogen liedjes heeft ze de zaal al gauw stil en naarmate de set vordert lijkt zij zich beter op haar gemak te voelen. Juulke is een talentje waar we in de toekomst zeker meer van zullen horen.
Na een korte ombouwpauze beginnen Bas en band aan een 3 uur (!) durend “Dit mag je niet missen” optreden, dat van begin tot einde blijft boeien en geen zwakke momenten kent.
In de eerste set wijkt men niet veel van de volgorde van de setlist af en wordt voortvarend gestart met ‘Stranger To the Blues’. Na een instrumentaal intermezzo volgt het rauwe ‘Boogie Woman’. In de heerlijke slow blues ‘Between the Lines’, met schitterende solo’s van Bas en Wouter, zijn invloeden van Walter Trout verwerkt en op ‘Never Anough is het Wouter die zijn stembanden mag laten werken. Deze stevige rocker is een nummer dat op zijn lijf geschreven lijkt. Met een subtiele piano intro start ‘Broken Heart For Sale’, een meer dan gemiddelde ballad, die op het repertoire van Gary Moore niet misstaan zou hebben. Bas leeft zich uit in een wereld solo en onder luid applaus eindigt de band met dit nummer de eerste set.
De tweede set laat niet lang op zich wachten en start met ‘Night Time’, een nummer met tempo wisselingen. Dit nummer bevat een vrolijk orgel riedeltje dat op een gegeven moment in de intro van ‘The Final Countdown verandert. Het zijn deze kleine verrassingen die naast het serieuze werk een show zo boeiend maken en dat is voor Wouter een kolfje naar zijn hand. Hij weet sowieso naast zijn uitmuntende orgelspel, regelmatig met zijn mimiek de aandacht van het publiek te trekken. ‘Say Goodbye To the Blues’ –tot dan voor mij het hoogtepunt- en ‘Change’ kennen allebei een hoog Gary Moore gehalte en het zijn vooral de fantastische solo’s van Bas die deze herinneringen aan de grote meester oproepen.
De band werkt zich in het zweet en grijpt regelmatig naar de handdoeken. Dit belet Bas niet om tijdens het soleren met de handdoek de gitaar hals droog te wrijven.
‘Breakin’My Heart’ is een rocker dat de pan uit swingt en waarbij Wouter de zang weer voor zijn rekening neemt. Van de solo lijkt hij wel een medley te maken door stukjes van o.a. ‘Strange Kind Of Woman’ (Deep Purple) toe te voegen. Hierop volgt het ingetogen ‘Jimi’, een prachtige ballad dat Bas naar aanleiding van de geboorte van zijn zoontje schreef.
Het absolute hoogtepunt is echter ‘Her Silent Cries’. Op deze slow blues, laat Bas, zittend op de rand van het podium, een ongelofelijke solo horen die zó mooi uitgevoerd wordt, dat, als je hier geen kippenvel bij krijgt je waarschijnlijk last van dichtgeslibde aders hebt. Het is tevens het einde van de officiële set, maar zonder toegift komen ze natuurlijk niet weg.
Ze kiezen als toegift voor ‘Going Down’ en hierin herken ik ook weer fragmenten uit andere songs zoals ‘Daytripper’ (Beatles), iets wat de zaaleigenaar van De Dikke Stein, die bekend staat als een grote Stones fan, niet zo erg kan waarderen. Of de band de volledige gage heeft ontvangen zal altijd een vraag blijven. Tijdens deze ‘medley’ krijgen ook André en Roel ruimschoots de gelegenheid om te soleren waarbij Roel ongevraagd hulp van zijn bandleden krijgt.
Het zijn deze elementen die een show van deze band ook voor het oog zeer aantrekkelijk maken en waardoor ik Bas Paardekooper and the Blew Crue dus graag op mijn “Dit wil ik niet missen’’ lijst plaats.
Ik had in ieder geval geen spijt van mijn keuze!
