De steeds nog maar 23-jarige Eric Steckel is bezig aan zijn tweede Europese tour van 2013. Deze jonge snaak speelt al zoveel jaren in het club en festival circuit, zodat men soms zou denken dat hij al een oude rot is. Niets daarvan, Eric heeft zijn hele toekomst zowel privé als muzikaal nog voor zich. Martin Philippus had voor deze tour van Eric Steckel meer dan veertig optredens geregeld. Van Italië, over Zwitserland naar Nederland, Duitsland, Finland, Engeland, België en Denemarken. Op 12 oktober, het laatse optreden van deze tour is in Westendorp en Eric zal dan iets meer dan twee maanden in Europa getoerd hebben. Op 11 oktober komt hij naar de Bosuil in Weert en daar hoop ik nog een interview met hem te doen over deze Europese tour, de toekomst en over zijn laatste album ‘Dismantle The Sun’. Maar zondagnamiddag 8 september waren Eric, Barend, Henk en Willem te gast in de gezellige kroeg van Truus, namelijk in De Weegbrug.
De band en vooral Willem Van Der Schoof moest om 18.00 uur met een handicap beginnen. Het Hammond van Willem heeft redelijk wat plaats nodig en die was er niet op het podium in De Weegbrug. Daarom werd besloten om het Hammond orgel in de tourbus te laten en de keyboards en Willem naast het podium te posteren. Toen de band stipt op tijd begon met een jam was De Weegbrug al gezellig vol. De vier muzikanten kregen tijdens deze jam alle gelegenheid om zich in de kijker te spelen. Twee zaken vielen al dadelijk op. Het eerste was dat Eric Steckel een andere versterker bij zich had. Een Bogner buizen versterker die in samenwerking met de Cobra gitaar van gitaarbouwer Tom Andersen super klinkt. En Barend Courbois had twee identieke vijf snaren basgitaren van het merk Aristides bij zich. Wat is daar nu speciaal aan, hoor ik je zeggen? Deze gitaar is geen houten gitaar maar is een Arium kunststof gitaar uit één stuk gegoten. Ze klinkt erg lekker en de hele diepe noten klinken nog heel zuiver. In een kort gesprek met Barend vernam ik dat hij geweldig tevreden is over deze basgitaar. En als iemand iets van een basgitaar kent dan zijn we bij Barend Courbois wel aan het juiste adres. Maar we zijn aan het afwijken, terug naar het concert.
Na de jam kregen we het meeslepende ‘Love Me Or Leave Me’ uit het recentste super album ‘Dismantle The Sun’. Rustend op de gedreven ritme sectie kan Eric naar hartenlust zijn superieure kunnen op de gitaar tentoon spreiden. Eric Steckel zijn stem klinkt heel volwassen, al zal hij nooit een eerste prijs winnen als beste zanger, maar hij trekt meer dan zijn plan. Nog een nummer dat bijna altijd op de setlist van Eric staat is het instrumentale ‘Scuttle Buttin”, origineel van één van Eric’s voorbeelden Stevie Ray Vaughan. ‘Mary Had A Little Lamb’ wordt aan ‘Scuttle Buttin” geweven. Stomende en dampende blues krijgen we in ‘Day Drinkin’. Henk Punter beleefde duidelijk veel plezier achter zijn drumstel en gaf strak het tempo aan.
Willem zijn keyboards kwamen spijtig genoeg iets minder door de boxen. Dat Booker T Jones mede schrijver is van ‘Born Under A Bad Sign’ is duidelijk als je naar dit prachtige nummer luistert. Albert King had er in 1967 één van zijn eerste hits mee maar deze song blijft onsterfelijk. Zeer knap slagwerk van Henk. Barend die zich rot plukte op zijn vijf snaren bas en bovendien nog een superieure funky bassolo ten beste gaf zoals weinigen het hem zullen nadoen. Juist voor deze bassolo en erachter gaf de jonge meester nog maar eens zijn visite kaartje af. Soms vingervlug soms trager en zeurend maar steeds topklasse. Wie van gitaar houdt komt bij een optreden van Eric Steckel nooit bedrogen uit. Luister maar naar bijgevoegd filmpje.
Ook als het een iets rustiger nummer is zoals ’19 Years Old’, blijft de gitaar het meest bepalende instrument. Heel intens met de vingers ver de gehele gitaar hals. Het blijft mooi om te zien en om te horen. Uit het in 2008 verschenen album ‘Feels Like Home’ tovert Eric het formidabele ‘The Ghetto’ nog eens uit zijn hoed. Zeer knap werk op de keyboards van Willem Van Der Schoof. Henk en Barend die op deze tien minuten durende track alle registers open trekken. Het moet een plezier zijn voor Eric Steckel om met deze sublieme muzikanten op het podium te staan. Eric geeft natuurlijk de surplus laat daar geen twijfel over bestaan. Het is een klasbak op de gitaar. Op het bijgevoegd filmpje kan je meegenieten van dit sterke nummer. Set één wordt afgesloten met ‘Sugar Sweet’. Een nummer dat iedereen in het blues wereldje wel kent in de versie van Muddy Waters of Freddie King. De versie van Eric is heel gedreven. Eric, Barend, Henk en Willem bleven de gehele set een erg hoog niveau aanhouden.
Onder de pauze liet de jonge Eric al de aandacht die hij kreeg zich wel gevallen. Na de pauze werd meteen weer een nummer gespeeld uit het al vernoemde album ‘Feels Like Home’. Vanaf de eerste noot van ‘Just Walk Away’ zat de band weer op een zeer hoog niveau. En met het stevige ‘Mississippi River’ ging het feestje gewoon door. Prachtpartij van Willem op de toetsen en Eric die met een blijvend gemak de moeilijkste akkoorden en noten bleef spelen. Een rustiger instrumentaal nummer was aan de beurt, maar als ik zeg rustiger dan bedoel ik alleen het ritme, want de intensiteit en de gedrevenheid waarmee de vier heren hun instrument bespeelde was zeer intens. ‘Little Red Rooster’ was een echt blues nummer opgenomen in 1961 door Howlin’ Wolf maar door de grote massa gekend in de versie van The Rolling Stones.
De versie van Eric is steviger en is vlotter en heeft een meeslepend tempo. Een heel ingetogen knappe slowblues is ‘We’re Still Friends’. De haren op mijn armen kwamen omhoog van de geweldige solo die Eric gaf. Heel fel en vingervlug om daarna fluisterend te tokkelen op die snaren. Het was muisstil in De Weegbrug bij het aanhoren van zoveel moois. Lang rustig blijven kan deze band niet en dus was het weer tijd voor een instrumentaal bluesrock nummer. Volgens mij was het een jam en werd er veel geïmproviseerd. Het maakt niet uit, zolang het maar mooi klinkt en dat deed het. Afsluiten deed Eric Steckel met ‘Empty Promises’ van de veel te vroeg overleden Michael Burks.
Dit is ook een nummer dat zelden op de setlist van Eric ontbreekt en dat hij dan ook tot in de puntjes beheerst. Het is een ijzersterk nummer waarin alles op de juiste plaats zit en waar Eric nog eens tot het uiterste gaat in een zinderende solo. Maar zeker ook een dikke proficiat en veel respect voor het juiste gedreven en strakke slagwerk van Henk Punter, het waanzinnige sterke en puik gitaarspel van bassist Barend Courbois en het pakkende soms subtiele maar gaaf toetsenwerk van Willem Van Der Schoof. Het aanwezige publiek bedankte hun vier helden van de avond met een geweldig applaus.
De band zou nog terug op het podium komen voor een bisnummer en daarna was het weer inpakken om verder te trekken naar Duitsland. Wie Eric Steckel nog wil zien tijdens deze tour heeft nog wel een paar kansen. Zie hieronder de verschillende data in de Benelux.
24/09/13 QBus Leiden
27/09/13 P3 Purmerend
28/09/13 Mol Goes Blues Mol (B)
29/09/13 De Stier Eibergen
11/10/13 De Bosuil Weert
12/10/13 Westendorp Westendorp
