Als bij de naam Narada Michael Walden geen belletje gaat rinkelen is dat niets om je voor te schamen. Van de andere kant: Als bij de naam Narada Michael Walden geen belletje gaat rinkelen moet je je enorm diep gaan schamen. Michael Walden ( de bijnaam Narada kreeg hij van een Hidoestaanse guru) had in de jaren 80 wat hitjes met ‘Gimme Gimme Gimme’ en ‘Divine Emotions’, de wat ouderen onder ons kennen hem als de vervanger van Billy Cobham in het Mahavishnu Orchestra, maar je kan hem ook kennen als schrijver/producer van een enorme berg hits en albums van onder anderen Starship, Ray Charles, Sting, Diana Ross, Steve Winwood, James Brown, Al Jarreau, Aretha Franklin & George Michael, Stevie Wonder, Tom Jones, Jess Beck, The Temptations, Mariah Carey en Whitney Houston. Het is slechts een kleine selectie uit het werk van Narada.
Sinds zijn eerste album, ‘Garden of Love Light’ uit 1976, heeft Walden geëxperimenteerd in vele stylen muziek, waaronder rock, jazz, pop, R&B en natuurlijk fusion, waarmee hij als 19-jarige drummer bij het Mahavishnu Orchestra is opgevoed. Veel van die stijlen komen dan ook terug op ‘Thunder 2013′, dat wellicht een opsomming van zijn muzikale carière kan worden genoemd. Met tientallen soundtracks van beroemde films (9 1/2 Weeks, Free Willy, Beverly Hills Cop II, Licence to Kill, The Bodyguard) op zijn naam, een handje vol Grammy’s en Emmy Awards hoeft de drumlegende zich niet meer te bewijzen. Narada doet waar hij zin in heeft en gelukkig is dat precies hetgeen zijn fans leuk vinden.
‘Thunder 2013’ is zoals gezegd een beetje van alles; Een beetje funk, een beetje rock, een beetje jazz. Bij aanvang van het album komt met name de rock (‘n’ roll) naar voren. De stem en het spel van Walden geven je tesamen met het gitaarspel van Matthew Charles Huelitt een gevoel naar wat oud werk van Lenny Kravitz te luisteren, terwijl juist het aanstekelijke diepe bassgeluid van beauty Angeline Saris (die recentelijk nog mocht samenwerken met Santana en de oud-werkgever van ondergetekende, reggae-legende Ernest Ranglin) het nummer een extra dimentie meegeeft. ‘Shake the House’ voert je daarentegen mee richting een groovy bluesrock, terwijl ’40 Day’s je melancholisch meevoert als luisterend naar een ballad door Pink Floyd. De verscheidenheid heeft tevens de kwaliteit van de perfectionist aan, die bij geen enkel nummer een zelfde setting heeft gebruikt. Het diepe bass-geluid van Saris (is het een Fender Jazz Bass?) wordt afgewisseld met dat van multi-instrumentalist Jim Reitzel , T.M. Stevens en Troy Lampkins. Vreemd genoeg wordt juist Angeline Saris, die het meeste bass-werk op het album voor haar rekening neemt, gebruikt op de meest rustige nummers. En dat terwijl juist zij is ontdekt voor Whitesnake’s Uriah Duffy. En Lampkins, die zijn inspiratie doorgaans juist haalt uit het werk van Zawinul, Patitucci en Pastorius, op ‘We belong together’ juist erg onder de spreekwoordelijke duim wordt gehouden door Walden. Het zijn van die kleine dingetjes die opvallen bij het beluisteren van het album, maat het zal wel kloppen, want de drummer staat er juist om bekend zich niet te houden aan het gebruikelijke en het beste uit zijn mensen naar boven proberen te halen. Narada weet uiteindelijk precies de juiste setting te vinden bij ieder nieuw nummer. En dat met een keur van muzikanten, waaronder Frank Martin (Lady Gaga, Bruce Springsteen, Elton John, Madonna en (natuurlijk) John McLaughlin), achtergrondzangeres Nikita Germaine (Stevie Wonder, Chaka Khan, James Taylor) om er maar enkelen te noemen.
Het laatste wapenfeit van Narada Michael Walden wordt voor het eerst uitgebracht op zijn eigen nieuwe platenlabel Tarpan Records, die natuurlijk geliëerd is aan de opnamestudio die Walden in 1985 kocht en grootbracht. Het label wil Walden gebruiken om een mix uit te brengen van grote gevestigde artiesten, aangevuld met een stel upcomming talenten. Op ‘Thunder 2013’ heeft Narada duidelijk laten blijken die gevestigde orde goed te kunnen mixen met de talentvolle jongere garde, met de meesterdrummer zelf aan het hoofd van iedere track. Toch geeft Walden niet zelden de credits aan zijn muzikanten, getuige ’40 Day’s, en ‘Thunder Angel Funk’, waarop hij respectievelijk Matthew Charles Heulitt en de steeds funkiër wordende Angeline Saris sterk naar voren laat komen. Voor de drummer hoeft het niet mee, hij heeft zijn eeuwige roem al lang verdiend, op ‘Thunder 2013’ geeft hij het stokje begeleidt over aan een stelletje jongere rotten. Hoewel hij op ‘Dreams of Vinyl’ ook Nikita Germaine’s stem op perfecte wijze weet te gebruiken. Een mooie opsteker voor Germaine, met wie Walden al meer dan 20 jaar een innige muzikale relatie mee onderhoud.
‘Thunder 2013′ is een mooie samenvatting van het geheel wat Walden door de jaren heen heeft weten af te wisselen qua stijlen. Beïnvloed door Walden’s werk met Jeff Beck weet de drummer een album neer te zetten die na meerdere keren beluisteren niet verveeld. Carlos Santana zei niet voor niets over ‘Thunder 2013’: “This album rocks hard core with supreme light and raw energy divine.” Een krachtig album dat bol staat van de energie. Crossover-Fusion in optima forma. (8/10) (Tarpan Records)