Zangeres Giovanca heeft iets met de jaren 70 en begin jaren 80. Dat zie je aan haar kleurrijke vintage kleding, je hoort het in haar radioprogramma Episodes waarin ze bekende, maar ook minder bekende soultracks uit die tijd draait, en je hoort het terug in haar eigen muziek. Dat laatste krijgt nu, na de albums Subway Silence (2008) en While I’m Awake (2010), een vervolg met het voortreffelijke Satellite Love.
Geïnspireerd door soulgod Stevie Wonder, die ten tijde van zijn albumclassic Songs In The Key Of Life (1976) een heuse luistersessie voor journalisten in een boerderij organiseerde, komt Giovanca met een soortgelijke opzet: in het Amsterdamse MC Theater heeft de charismatische zangeres een select gezelschap uitgenodigd om als eerste naar haar nieuwe plaat te beluisteren. De kleine zaal van het theatercomplex is opgesierd met ronde tafeltjes en stoeltjes, riante zitkussens, een ruime bank, koffie en sapjes, een snackje, een dj, medewerkers van haar platenlabel DOX Records, collega’s van radiostation Sublime FM, journalisten, vrienden en familie. Een warme, knusse setting die prima past bij de sfeer van het nieuwe album.
Soulheldenpantheon
Waren de eerste twee cd’s van Giovanca pop georiënteerd met invloeden uit soul en jazz, op Satellite Love is het soul wat de klok slaat. En niet zomaar soul: het is die typerende warme vintage sound uit de zeventiger jaren die de boventoon voert. Bij het beluisteren zie je van begin tot eind een soulheldenpantheon instemmend en breed grijnzend ja knikken. Al in de albumopener Reginald & Desire, maar ook in de ballad Real denk je dat tijdens het vogel- en harpenorkest Minnie Riperton vanuit de wolken een gastrol komt vervullen. Sly Stone’s invloed ademt in het ijzersterke Look Of The State, terwijl How Does It Feel je herinnert aan de Braziliaanse groove en spacy toetsaanslagen van Azymuth. Tijdens Lockdown waan je jezelf in Studio 54 en kan No More als bonustrack op het album The Boss (1979) van Diana Ross worden toegevoegd.
Het zijn dergelijke nuances als in de track Bad Wishes, waarin een psychedelisch, Santana-achtige orgelsound wordt aangevuld met een puntje Curaçaose percussie om daarna over te gaan in een vroege funky Tower of Power-achtige benadering. Maar ook een typerend George Benson-achtig gitaarlickje of een Chic basloopje brengen een brede grijns van oor tot oor teweeg. En dan hebben we het nog niet over de zang van Giovanca die inmiddels uit duizenden herkenbaar is: een distinctief, rustgevend en warm klinkend instrument, zacht als de veren op de gouden diadeem die ze draagt op de albumhoesfoto.
Persoonlijk
Giovanca voert je op Satellite Love mee langs haar favoriete muzikale periode. Eigenlijk net zoals tijdens haar programma Episodes, maar nu met de gastvrouw in de glansrijke hoofdrol. De veelzijdige zangeres vertelt tijdens de luistersessie: “Het moest een persoonlijk album worden waar ik zelf blij mee kon zijn. En met persoonlijk bedoel ik ook dat ik met deze cd meer van mezelf laat zien, en mijn passie deel met de luisteraar. Ik neem je mee terug naar die heerlijke jaren 70 en begin jaren 80 waar ik soms echt heimwee naar heb. Om dat gevoel te vertalen, moest de sound helemaal kloppen. Een reden waarom ik ook langer aan dit album heb gewerkt.” De plaat heeft ontegenzeggelijk een rijk paradijselijk geluid dat binnen luttele momenten nostalgie oproept.
Wat op Satellite Love gebeurt, is van een dusdanig hoog niveau dat je jezelf afvraagt hoe Giovanca en haar team dit voor elkaar hebben gekregen. Hier spreekt de liefde voor muziek en seventies soul, zonder dat het als een goedkope kopie klinkt. Nee, op dit album zijn vaklieden aan het werk die met de wil en passie een glinsterende parel hebben gecreëerd als eerbetoon aan een boeiend muzikaal tijdperk.
Zwaargewichten
Dat team bestaat uit nationale en internationale zwaargewichten, waarvan je voelt dat het van alle kanten klikt: Giovanca schreef alle teksten, terwijl Peter Bergman met haar voor een groot deel de composities optekende; het Rotterdamse spacefunk producersduo Nelson & Djosa (Ntjam Rosie, Karsu) kroop achter de knoppen voor een sterk staaltje analoge arbeid; de Amerikaan Brandon Coleman (Esperanza Spalding, Thundercat) werd ingehuurd voor warme en vette toetsenpartijen; het Engelse ritmetandem Alex Bonfanti en Nathan Allen (Joss Stone en Amy Winehouse) werd ingevlogen om hun affiniteit met disco en soul door te geven; de Curaçaose Pernell Saturnino (Dee Dee Bridgewater, Chick Corea) levert op geraffineerde wijze percussie-invloeden van zijn eiland; de legendarische Ronald Snijders voorziet nummers van zijn dromerige dwarsfluitspel; van eigen bodem is het Rory Ronde (Wouter Hamel, New Cool Collective), een van de beste hedendaagse gitaristen, die zijn warme en meesterlijke snarenspel leent.
Dubbele lading
Speciale vermelding waardig is ook de prachtige titeltrack waar een dubbele lading achter schuilgaat. Het liedje was qua onderwerp volgens Giovanca nog ondefinieerbaar toen ze het schreef: “Soms maak je een nummer waarvan je niet direct weet waar het gevoel vandaan komt en waar het naartoe gaat, maar waarvan je wel voelt dat het klopt. In dit geval wist ik dat het over iets groots ging; iets of iemand die wel of niet bij je is, maar wel over je waakt.” Satellite Love krijgt niet lang nadat het klaar is een duidelijke betekenis als de vader van de zangeres uit haar leven wordt weg gegrepen. “Toen ik de tekst op dat moment nogmaals las, snapte ik het pas,” vertelt de muzikante. “Soms weet je bepaalde dingen al zonder dat je het beseft.”
Giovanca’s vader kan tussen de sterren niet alleen met een liefdevolle blik over zijn dochter waken, hij kan ook apetrots op dit razend knap gemaakte album dat volgens het cd-hoesje aan hem is opgedragen. Hulde!
