De veertiende editie van de Vostertfeesten zit er weer op en de organisatie mag weer terug blikken op een geslaagd festival. Vrijdag stond in het teken van de Belgische artiesten zoals Natalia, Kate Ryan, Milk Inc, Paul Michiels enz. Zaterdag en zondag was het dan de beurt voor muziek van een paar tiental jaren terug in de tijd. Volgens reacties van mensen zou zaterdag een voltreffer geweest zijn, maar dat kan ik zelf niet beamen. Het eerste wat ik zondag hoorde toen ik op het festival terrein kwam was dat Nazareth, de headliner voor zondag niet zou komen. Zanger Dan McCafferty van Nazareth had vrijdag nacht een ernstige beroerte gekregen en werd dadelijk opgenomen in de kliniek. Omdat deze afzegging pas vrijdag nacht gebeurde was het voor de organisatie onmogelijk om nog een vervanger te vinden en daarom werd aan de andere bands gevraagd om iets langer te spelen.
Zondag namiddag was het de beurt aan de Belgische tribute band Cosmo’s Foger-T om de laatste dag van de Vostertfeesten op gang te trekken. Deze band speelt muziek van één van de grootste Amerikaanse bands ooit, namelijk van Creedence Clearwater Revival. Hun specialiteit is de live sound van Creedence Clearwater Revival uit de tijd van 1971 te benaderen. Zeg maar zoals op het album ‘CCR live in Europe’ uit 1971. En daar lukt deze Cosmo’s Foger-T heel goed in. Het zijn dan ook prima muzikanten. Frontman, zanger en drummer Frankie Saenen verdiende zijn sporen bij The Scabs, één van de beste Belgische rockbands aller tijden en hij speelde ook jaren bij de The Kids. Bassist Geert Schurmans wordt in het Belgische muziekwereldje aanzien als één van de betere bas gitaristen en speelt momenteel ook bij The Scabs. De nog jonge Jo Neyskens heeft misschien niet de adelbrieven van zijn twee collega’s maar als je hem bezig hoort dan weet je dadelijk waarom Frankie en Geert, Jo gekozen hebben om samen met hen deze prachtige CCR muziek te spelen. Er was al redelijk wat volk aanwezig toen om half twee swamp geluiden de tent vulden. Cosmo’s Foger-T begon net als CCR in het sportpaleis op 24 september 1971 met de zware tonen van ‘Born On The Bayou’. Natuurlijk heel herkenbaar voor het toch wat ouder publiek, dat dadelijk mee zong met Frankie. Geert speelde de strakke baslijnen en leverde met zijn voet ook nog een mooie bijdrage door wat percussie voor zijn rekening te nemen. Wie de songs uit ‘CCR Live In Europe’ kent weet dat de nummers iets vlugger gespeeld worden dan op de originele singles of elpees, en dat was vandaag niet anders. De ene hit na de andere klonk door de boxen. ‘Fortunate Son’ kende heel wat bijval bij het publiek. Het refrein van ‘Have You Ever Seen The Rain’ werd op aanvraag van Frankie luidkeels mee gezongen. Gezongen en gedanst werd er met ‘Proud Mary’. In ‘Run Through The Jungle’ was het heel knap hoe Frankie het gebrek aan een mondharmonica opving. Deze laatste song ging perfect over in ‘I Put A Spell On You’. Met dit nummer kreeg de band een eerste denderend applaus. Geert bleef knappe bas partijen spelen en Jo gaf ons de ene na de andere knappe gitaar solo. De tijd vloog voorbij en er kwam dan ook te vlug een einde aan dit schitterend optreden. De jongens kregen een meer dan verdiend applaus en kwamen terug om ‘Down On The Corner’ en het iets minder bekende ‘Pagan Baby’ te brengen. Deze laatste song is een heel knap nummer maar bij het grote publiek niet bekend. Mooie ritmeveranderingen, strakke bas, indrukwekkende drums en de solo’s van Jo om duimen en vingers af te likken. De laatste festival dag was goed ingezet.
Daarna was het de beurt aan de eenenzeventig jarige Alvin Stardust uit het Verenigd Koninkrijk. Geen glitter pakjes en geen vetkuif meer, maar toch zag Alvin er nog schitterend uit. Hij was vergezeld van zijn drie vaste muzikanten. Glyn Davis op gitaar, Dave Clarke op bas en Dan Guest op drums vormen een stevige en prima band. Tussen 1973 en pakweg 1983 was Alvin Stardust regelmatig te vinden in de top van de hitlijsten. Zijn eerste echte grote hit was ‘My Coo Ca Choo’ in 1973. En dat dit nummer nog door vele mensen gekend is bleek tijdens het optreden van Alvin op de Vostertfeesten. Gevolgd door nog een paar grote hits van hem zoals, ‘Pretend’ en ‘Jealous Mind’. Tussendoor werden er ook wat rock’n roll covers ten gehore gebracht onder andere ‘C’Mon Everybody’ en het luidkeels mee gezongen ‘I Love Rock’N Roll’. Alvin en zijn band brachten ook nog een mooie medley met ‘Jailhouse Rock’, Be Bop A Lula’ en het Beatles nummer ‘I Saw Her Standing There’. Het was niet de echt swingende Alvin Stardust maar gezien zijn leeftijd bewoog hij zich nog heel vlot. Alvin ging zich voor de bisnummers nog even omkleden en kwam terug als een cowboy. Hij nam afscheid met ‘Johnny B Good’ en wierp daarna zijn handschoenen naar de vrouwelijke fans die heel tuk waren op deze trofee.
Met Kast Off Kinks kregen we een Britse tribute band van de The Kinks. Niets slechts over The Kinks, de broertjes Davies hebben prachtige muziek gemaakt. Drummer Mick Avory is de enige die ooit bij de echte Kinks gespeeld heeft. Maar deze tribute band miste bezieling, ze straalden weinig enthousiasme uit. Natuurlijk veel herkenbare nummers zoals ‘Victoria’, ‘Apeman’, ‘Keep Me Waiting’. Maar het was pas naar het einde toe wanneer ze begonnen met de echte grote hits dat deze groep wat respons kreeg van het publiek. Jammer eigenlijk want The Kinks verdienen veel meer eer dan wat deze band op het podium bracht. Mick Avory kwam even vanachter zijn drumstel om ‘Deticated Follower Of fashion’ te zingen. ‘Dead End Street’ klonk behoorlijk net als ‘Lazy Sunday Afternoon’. Het publiek ging uit de bol met ‘Lola’ en ‘You Really Got Me’. En voor mij één van de mooiste nummers van The Kinks, ‘Waterloo Sunset’ was een afknapper.
Chris Tompson opende dadelijk met een kraker van formaat. Een heel mooie en lange versie van ‘Davy’s On The Road Again’. Dit nummer kennen we allemaal wel van Manfred Mann’s Earth Band. µ Vanwaar de keuze voor dit nummer? Wie de achtergrond van Chris Tompson kent weet dat hij jaren de zanger geweest is bij Manfred Mann’s Earth Band. Chris nam zeven albums op met deze band en was van 1974 tot 1999 zanger bij deze populaire formatie. Nadien werkte Chris samen met tal van bekende namen, teveel om op te noemen. Ook bracht hij een tiental albums uit onder zijn eigen naam. Chris had een sterke band achter zich waarin vooral de drummer en de keyboardspeler de uitblinkers waren. Chris had veel interactie met het publiek en dat werd enorm gewaardeerd. Dat Chris Tompson veel respect heeft voor The Boss Bruce Springsteen hoorden we ook in de verschillende covers die Chris van deze geweldige muzikant en songschrijver brengt. Er waren mooie versies van ‘Spirit In The Night’ en van ‘For you’. Chris zong ‘I Came For You’ iets rustiger en meer ingetogen dan in de Manfred Mann’s periode. Nog twee nummers waarmee het dak er bijna afging waren een superlange versie van ‘Mighty Quinn’ waarin Chris het publiek mee in betrok en het grandioze ‘Blinded By The Light’. Na dit fantastische optreden kwam organisator Xavier Weijtjens op het podium om te vertellen dat deze Chris Tompson ook op de editie 2014 van de Vostertfeesten van de partij zal zijn, en dit werd op een luid applaus onthaald.
Vraag iemand om voor de vuist weg vijf nummers van Albert Hammond op te noemen en er zullen weinig mensen zijn die dat kunnen, buiten de echte fans natuurlijk. Maar deze man speelde zondag avond tachtig minuten als een jukebox. Na het tweede nummer excuseerde Albert zich al omdat veel mensen hem vertelden dat hij veel covers zou zingen, maar dat hij er ook niets aan kon doen dat die nummers door hem werden geschreven. Wie wist voor dit optreden dat ‘When I Need You’ van Leo Sayer geschreven was door Albert Hammond? Of ‘I Don’T Wanna Lose You’ van Tina Turner? Of ‘Nothing’s Gonna Stop Us Now’ van Starship? Of ‘The Air That I Breathe’ de superhit van The Hollies? Ze komen allemaal van de hand van de kerel die zondag avond op het podium stond op de Vostertfeesten. Tel daar zijn eigen hits nog bij en je komt aan een indrukwekkende reeks van bekende nummers. Bijna iedereen kende de nummers van Albert en er werd dan ook van in het begin veel en luid mee gezongen. Beginnen deed Albert met ‘Everything I Want To Do’ gevolgd door ‘Down By The River’. De stem van Albert Hammond is nog steeds prima. Via de voornoemde covers en ‘The Free Electric Band’, ‘I’m A Train’, ‘I Don’t Wanna Die In An Air Disaster’ en ‘It Never Rains In Southern California’ kreeg het talrijk opgekomen publiek waar voor zijn geld en Albert zelf genoot met volle teugen op dat podium in Bree. Albert kwam, zag en won de harten van het publiek en kreeg daarvoor een daverend applaus in de plaats. Leuk om te weten is ook dat de opvolging verzekerd is want Albert Hammond Jr is gitarist bij de band The Strokes.
http://www.youtube.com/watch?v=8RHDY1VOyog
Nu was het alleen nog wachten op de band die heel wat aanhangers had en die op deze Vostertfeesten in 2012 al de pannen van het dak speelden. En dit jaar zouden ze nog beter doen hadden ze beloofd. De band waarover we het hebben is niemand minder dan Uriah Heep. Het werd drummen op de voorste rijen tegen de tijd dat de jongens zouden beginnen spelen. Ze kwamen één voor één het podium op met frontman Bernie Shaw als laatste. Het geluid was heel wat decibels hoger dan bij de vorige optredens. Van bij het begin dreunden de zware bas tonen door merg en been. Bernie bespeelde al dadelijk zijn publiek terwijl hij het hele podium in beslag nam. Er werd gestart met nummers als ‘Overload’, ‘Sunrise’ en ‘Stealin’ en wat onbekende nummers. Drummer Russell Gilbrook teisterde zijn Natal drums met dubbele bas drum of was het zijn laatste concert. Het publiek danste en de armen waren constant in de lucht. Het is niet mijn soort muziek en het was al zeker veel te luid, maar gelukkig verschillen smaken want het overgrote deel van het aanwezige publiek had het duidelijk naar hun zin. En dat is toch de bedoeling, of niet? Naarmate het concert vorderde en het publiek behoorlijk opgewarmd geraakte kwam het betere en oudere werk met ‘Look At Yourself’,’Gypsy’ en ‘Lady In Black’. Zanger Bernie Shaw daagde het publiek ook uit om mee te zingen. Het einde van het concert kwam voor velen weer te vroeg en er werd luid op we want more geroepen. En het publiek kreeg wat het wilde, meer en zelfs veel meer. Tijdens ‘Free’N’Easy’ nodigde Bernie al de dames uit op met de band te komen swingen op het podium. Dat kwam niet in dovemans oren terecht want er slaagden ongeveer twintig dames om een plaats te bemachtigen naast hun idolen. Ze beleefden een fantastische avond. Als laatste toegift speelden Mick, Bernie, Phil, Russell en Davey de grootste hit die Uriah Heep ooit gehad heeft. Bij deze ‘Easy Livin’ ging het dak er bijna af. Het was voor Uriah Heep een zegetocht over de ganse lijn, wat hun een oorverdovend applaus opleverde. Spijtig genoeg geen filmpjes van Uriah Heep en alleen maar foto’s omdat men maar tijdens de drie eerste nummers opnamen mocht maken. Volgend jaar wordt het een jubileum editie want dan krijgen we de vijftiende editie van de Vostertfeesten.
