Rond 9 uur in de ochtend maakt de zon het slapen onmogelijk. Er flitsen wat flarden van de vorige dag en nacht voorbij, terwijl langzaam de vraag opdoemt of het niet een keer wat rustiger had gekund. De tijd waarin fysiek herstel met ongekende snelheid verloopt ligt al lang in het verleden. Een rondje over de camping leert dat dit lot vele anderen is beschoren. Enkele vroege vogels zijn al bepakt en bezakt, maar het merendeel is voor hun tent aan het uitpuffen, of doet tegen beter weten in een verwoede poging nog wat slaap te vatten.
Ontwaken op een festival vereist altijd wat weerbaarheid maar gelukkig zijn het al gauw de goede vooruitzichten die zwaarder wegen. De tweede Bospop dag belooft weer een zonnige te worden, met een stevig gitaar georiënteerd programma. Over dat stevige niks gelogen trouwens; bij aankomst op het festival terrein klinkt de krachtige, melodieuze rock-metal van de Nederlandse Smalltown Nobodies al over het veld. Van een rustig eerste bandje geen sprake dit jaar. Aangevoerd door zanger Lain Barbier schudt de band het reeds aanwezige publiek direct wakker en dat bevalt prima.
De tentstage wordt geopend door BlowYaTop. die voor een muur van rode Fender versterkers direct laten horen wat ze te bieden hebben. In de sound is goed te horen dat BlowYaTop ooit begon als ZZ Top tribute band. Een recht-toe-recht-aan bluesy rock&roll set is het resultaat, met ruimte genoeg voor soleerwerk van gitarist Mark Vergoossen. Zanger en bassist Eric Fox kondigt halverwege aan dat het optreden wordt vastgelegd voor een dvd-release. Een gewaagde keuze voor de tweede band op een festival maar desalniettemin één die goed uitpakt want aan enthousiast publiek geen gebrek.
Terwijl het publiek blijft binnenstromen, de zondag was tenslotte ook uitverkocht, beginnen op het hoofdpodium twee zussen en hun broer aan hun set. Familieband Kitty, Daisy & Lewis speelt een vrolijke, vlotte mix van jaren ’50-achtige roots, met daarin een behoorlijke dosis folk en rockabilly. De drie zijn duidelijk muzikaal opgevoed want ze wisselen na bijna ieder nummer van instrument. Met een Jamaicaanse trompettist voor de swing is het goed vertoeven op het hoofdveld en vooral Canned Heat’s cover Going Up The Country valt in goede aarde.
De vrolijke swing maakt gauw plaats voor het geweld van Within Temptation. Deze ervaren en hoog aangeschreven Nederlandse band staat altijd garant voor veel publiek dat weet wat het kan verwachten. Een verhoogd podium, een enorme show, vuurwerk en een overdonderende show. De klassieke formule, waarbij het rustige en hoge gezang van zangeres Sharon den Adel overgaat in bombastisch geweld is er één die nog altijd aanstekelijk werkt.
Van de symfonische metal van Within Temptation gaan we direct over in de blues-rock van de Amerikaanse formatie The Fabulous Thunderbirds. Gebaseerd op de typische twelve bar blues spelen de Thunderbirds een aanstekelijke en up-tempo set, inclusief toetsen. Kim Wilson blijkt naast een uitstekend zanger een getalenteerd harpist, en dat laat hij horen ook. Zijn harmonica solo’s snijden minutenlang door de tent en dat valt erg goed bij de vele aanwezige blues liefhebbers.
Inmiddels hebben George Thorogood & The Destroyers zich op het hoofdpodium gevestigd om te openen met Johnny B. Goode. De typerende, zware stem van bad-ass George zingt over vrouwen, drank en sigaretten. Zelfs een braaf nummer als Who Do You Love krijgt een vuige lading gezongen door Thorogood. Uitstekend begeleid door The Destroyers volgt er een kort Johnny Cash tribute, maar het grootste applaus volgt uiteraard na het onmiskenbare Bad To The Bone.
Terwijl we ons gauw naar de tent begeven om een plekje te bemachtigen is de stevige, gitaar georiënteerde, harde bluesrock van Thunder al in volle gang. Met zanger Danny Bowes in de gelederen beschikt deze Britse band over een unieke aanjager, terwijl ook drummer Gary James en gitarist Luke Morley op uitzonderlijk hoog niveau presteren. Wat volgt is misschien wel dé verrassing van Bospop. Thunder geeft alles wat het in huis heeft en de toeschouwers geven dat in tienvoud terug. Als Danny het publiek opdeelt in twee delen en het mee laat zingen stijgt de temperatuur naar ongekende hoogte en lijkt de tent te exploderen.
Als een-na-laatste band op het grote podium meldt de Golden Earring zich in Weert. Deze van oorsprong Haagse formatie met iconische status is al decennia Nederlands’ trots op het gebied van de rock. Sessiemuzikant Bertus levert bovendien op saxofoon een fijne bijdrage. Ruimte is er voor de hits die iedereen kent, van Another 45 Miles To Go tot Long Blond Animal. Echter, op het relatief nieuwe Still Got The Keys To My First Cadillac na zijn de tijden waarin de Earring écht nieuwe dingen deed verstreken. Het solo op dubbele bas, geleverd door Rinus, leidt naar het intro van het altijd op de setlist aanwezige Radar Love. Het trucje dat drummer Cesar uitvoert, waarbij hij zijn drumstokken weggooit en verder gaat met zijn handen, is zo oud als de tijd zelf.
Het ludieke ‘zijn we eigenlijk in Limburg of in Brabant?’ van Barry valt niet bij iedereen even goed, toch kan de Earring nog altijd rekenen op enthousiaste support van een vol veld en dat komt omdat ze nog altijd gewoon goed zijn. Vooral George Kooymans op gitaar is en blijft een genot om naar te luisteren en Cesar blijft een drummer van wereldformaat. Voeg daaraan toe dat iedereen de nummers goed kent en een feestje is niet ver weg. Wat de Earring wel serieus kwalijk valt te nemen is dat ze een kwartier te vroeg van het podium verdwijnen.
Aan Steven Wilson de eer om de tent af te sluiten. Deze Britse muzikale duizendpoot is vooral bekend vanwege zijn rol in Porcupine Tree, maar is actief op veel meer vlakken. Zo fungeert Steven in meerdere genres als toetsenist, vocalist, zanger en producer. Hij brengt Bospop een experimentele, sferische set die goed past in de progressieve rock. Zijn dromerige nummers die soms in hevig geweld uitbarsten zijn misschien wat veel gevraagd van een festival publiek op het einde van de dag. Toch houdt hij, mede dankzij indrukwekkende visuals, het publiek vast als geen ander en bezorgt hij een zeer bijzonder optreden op hoog niveau.
Het veld is inmiddels bomvol voor de afsluiter van het festival: het wereldberoemde Texaanse ZZ Top. Het onmiskenbare geluid, het onverwoestbare imago en de typerende moves van het trio zijn dan ook hun sterkste eigenschappen. Het is niet voor niets dat een €1 mln. bod van Gilette om de baarden af te scheren ruiterlijk werd afgewezen. Op Bospop speelt ZZ Top wat het publiek van ze verwacht: bekende hits als Gimme All Your Lovin’, Legs, La Grange en Tush.
Wat wel opvalt aan ZZ Top is dat er juist geen bijzonderheden waar te nemen zijn. Het verlangen naar een onbekend solo of een uitstapje naar wat anders dan het overbekende werk staat in contrast met de enorme kracht van eenvoud. En dat is misschien maar beter ook. ZZ Top doet waar het altijd goed in is geweest. Jimi Hendrix cover Foxy Lady oogst luid gejuich en na afsluiter Presley’s Jailhouse Rock heeft het Bospop publiek gekregen waar het voor kwam.
En dat besluit een succesvol en sfeervol Bospop 2013, dat twee dagen badend in de zon een enorm aantal steengoede bands voorbij heeft zien komen. Geen minpuntjes? Jawel. Bij een uitverkocht festival zou het handig zijn aan beide kanten over toiletten te beschikken. Daarnaast: een publiek dat net terugkomt van een dag lang rock en blues kun je in de 24-uurs tent simpelweg niet blootstellen aan dance muziek. Wil Bospop écht van a tot z classic rock ademen dan is dat een zeker niet te missen onderdeel.
Los daarvan is Bospop een festival dat haar identiteit en plaats succesvol heeft hervonden, op een manier die hopelijk toekomst biedt. Dat het pas voor de tweede keer in haar lange geschiedenis in de voorverkoop was uitverkocht zegt ook eigenlijk al genoeg. Goed weer, goede faciliteiten, een uitstekende sfeer en bovenal een ijzersterke line-up hebben Bospop 2013 de gedroomde doorstart gegeven die het zo nodig had.
