Het is alweer 33 jaar geleden toen op het Weertse Sportpark Boshoven een kleinschalig festival startte. Bospop is in 1980 begonnen op een doe-het-zelf podium voor regionale (amateur)bands. Dat het die status al lang achter zich heeft gelaten is af te leiden uit de line-up door de jaren heen. Sting, Deep Purple, Neil Young, Iron Maiden, Motorhead en Joe Cocker: zomaar een greep uit bands die met elkaar gemeen hebben dat ze ooit Weert hebben aangedaan.
Enkele jaren geleden vond de organisatie het tijd voor nog een schaalvergroting en breidde Bospop uit naar een groter terrein, buiten de stad. In de drie edities die daarop volgden bleek dat echter te hoog gegrepen. Er werd verlies gedraaid en Bospop in die vorm wachtte een onzeker lot. Daarnaast was er, althans volgens de opwellende melancholiek in de wandelgangen, ingeboet op de alom bekende gezelligheid en intieme sfeer die kleinschaligheid kan bieden.
In de schimmige wereld van de muziekindustrie werd besloten het verlies te nemen en Bospop terug te sturen naar de plek waar het ooit allemaal begon. Bovendien zou men weer terugkeren naar de classic rock. Berichten die menig trouw Bospop hart sneller liet kloppen. Terug naar Sportpark Boshoven, waar het festivalterrein vrijwel direct grenst aan de camping, en waar je gewoon kunt douchen in de kleedkamer van de lokale voetbalclub. Bospop is back home.
Ook al is de schaal wat aangepast, Bospop blijft een volwaardig tweedaags festival met twee podia, een enorme camping inclusief 24-uurs zone en een bomvol programma. De uitverkochte status zorgt voor zulke lange rijen bij de entree dat we opener The Jacks aan ons voorbij moeten laten gaan. Direct door naar de tent dus, waar The Pink Floyd Sound al aftrapt. Dat Pink Floyd het altijd goed doet bij classic rock liefhebbers blijkt maar weer eens aan de overvolle tent. De Nederlandse coverband heeft ook visueel wat te bieden, zo is achter het podium het typerende ronde scherm gemonteerd.
Hierop worden sfeerbeelden getoond die de dromerige klanken kracht bijzetten. Na het psychedelische Astronomy Domine volgen een aantal toppers van Dark Side Of The Moon en zorgt zangeres Imke Heitzer voor het eerste kippenvelmoment met haar vocale solo tijdens The Great Gig In The Sky. The Pink Floyd Sound is een klasse coverband maar is nog niet zo ver als bijvoorbeeld The Australian Pink Floyd Show. Toch wordt het doodstil met Shine On You Crazy Diamond, en gaat de tent lekker los met afsluiter Run Like Hell.
Direct hierna volgt de volgende coverband The Dutch Eagles. Een band die, anders dan de naam doet vermoeden, niet alleen Eagles covers speelt, al is het wel de kern van de set die de Haarlemse muzikanten neerzetten. Leadzanger en bassist Jaco van der Steen beschikt over een uitstekende stem die prettig meerstemmig wordt aangevuld door de rest van de band. Nummers als Witchy Woman, Life In The Fast Lane en Heartache Tonight worden dan ook door velen woord voor woord meegezongen. Gek genoeg ontbreekt klassieker der klassiekers Hotel California.
Het uitverkochte terrein zorgt voor drukte, al is het nog betrekkelijk eenvoudig vooraan bij de podia te komen. Zo belanden we via de afgesloten zijde van de tent vrijwel aan het podium bij de Monophonics. Deze jonge band is afkomstig uit de muzikaal rijke omgeving van San Francisco, en speelt een combinatie van stevige soul, rock en funk. Op het podium staan twee blazers, twee gitaristen, een drummer en een toetsenist / vocalist. Een combinatie die heel wat in zijn mars blijkt te hebben.
De goed ingespeelde band speelt een set met lange nummers, die klein beginnen en groots eindigen. Met een mix van covers, zoals Bang Bang en California Dreamin’, en vooral eigen werk nemen de Monophonics het publiek mee in een optreden dat bol staat van de energie, die al gauw overslaat op de rest van de tent. Overigens is het misschien wat overdreven dat gejuich van het publiek vanaf het podium door ieder bandlid met een iphone vastgelegd dient te worden. Een klein minpuntje in een uitstekend optreden.
Het volgende optreden op het podium in de tent komt van JJ Grey & Mofro, een band die in Nederland flink aan de weg timmert door eerdere optredens op onder andere Ribs & Blues en North Sea Jazz. De southern rock die draait om de overweldigende stem van de bescheiden JJ komt uitstekend tot zijn recht in nummers als Country Ghetto en Orange Blossoms. Backing band Mofro krijgt in Home Cake alle ruimte om te laten horen hoe belangrijk hun bijdrage is. Als even later afgesloten wordt met Lochloosa is de tent doodstil en heeft JJ Grey & Mofro zijn fanschare wederom kunnen uitbreiden.
Dan is het tijd voor Dana Fuchs, die met haar gloednieuwe album Bliss Avenue op zak een krachtig optreden komt geven. Haar rauwe stem, energieke motoriek en persoonlijke nummers doen veel toeschouwers versteld staan. Dana legt, oneindig in de weer met haar microfoonsnoer, wel erg de nadruk op het aardig voor elkaar zijn. Desalniettemin blijkt haar nieuwe plaat al gauw in goede aarde te vallen, mede door de hulp van de heerlijk spelende gitarist / harpist Jon Diamond. Toch is het hoogtepunt het op verzoek gespeelde, wat oudere, Misery.
Op het hoofdpodium begint aansluitend voormalig Supertramp lid Roger Hodgson, in navolging van het grote succes van zijn Bospop optreden twee jaar eerder. Met een podium vol planten speelt Roger, grotendeels vanachter zijn keyboard, een relatief rustige set. Met aan het einde de grotere Supertramp hits zoals Dreamer, Fool’s Overture en Give A Little Bit bouwt hij toch nog het feestje waar iedereen zo op hoopte. Uit het enthousiaste publiek is zonder moeite af te leiden dat de gemiddelde leeftijd van een Bospop bezoeker samenvalt met de periode waarin Supertramp groot werd.
Dan begint het zo langzamerhand toch echt tijd te worden voor het grootste en meest geanticipeerde optreden van de dag: Crosby, Stills & Nash. De carrière van het trio, vooruit geduwd door hun Woodstock optreden in ‘69, wervelt langs ontelbare optredens. Na een leven lang on the road melden ze zich in Weert, op een afgeladen Bospop, om af te trappen met het welbekende Carry On, gevolgd door Our House. Al gauw blijkt dat de superformatie niet van plan is het rustig aan te doen, de aftrap is in ieder geval rockier dan vooraf gedacht.
Zoals altijd bij ouder wordende bands is het afwachten wat er nog over is van de vroegere glorie en vooruit; Stills heeft op zijn stem in moeten leveren, al weet hij dat op te vangen door veruit het grootste deel van het gitaarwerk op zich te nemen. Nash is op dreef en praat tussen de nummers de boel aan elkaar. En Crosby, ach, Crosby. Terwijl Nash met zijn lichaam moet aanzetten om de boel harmonieus te houden kost dit Crosby geen enkele moeite. Achteloos met de handen in de zakken, alsof hij op de bus wacht, bezorgt zijn fantastische stem collectief kippenvel.
Er is ruimte voor vele hits zoals Déjà Vu, Love The One You’re With en Almost Cut My Hair. Stills die zich op het voorpodium laat gaan op gitaar, met achter hem sessiemuzikanten van Gilmour en Springsteen, is ronduit ontroerend. Encore Teach Your Children wordt door meer dan 10.000 mensen als één meegezongen, waaruit blijkt dat veel nummers in de loop der decennia niets aan kracht hebben ingeboet. Zo sluit de eerste festivaldag van Bospop, en kunnen de vele, vele bezoekers tevreden het nachtelijke festivalleven induiken.
