Dinsdagavond 9 juli besloten we om nog eens richting Verviers te rijden, naar de Spirit Of 66 één van de betere clubs in België. Het was erg warm en het beloofde s’avonds tijdens het optreden van de Servische Ana Popovic nog warmer te worden. Ze kwam om haar album ‘Can You Stand The Heat’ te promoten. En deze vraag konden we wel letterlijk nemen in het heel goed gevulde Spirit Of 66. Voor deze gelegenheid had Ana een speciale band bij zich. Naast Ana stonden er maar liefst acht muzikanten naast haar op het podium. The Mo’ Better Love Band onder leiding van Tony Coleman, drummer en tevens producer van het laatste album van Ana Popovic. Coleman kennen we beter als de drummer van BB King. Het optreden in de Spirit Of 66 was het enige optreden van Ana Popovic & The Mo’ Better Love Band op Belgische bodem. Eigenlijk had ik Ana met deze bezetting op een groot festival als Blues Peer verwacht. Gelukkig had Francis Geron, Ana haar entourage kunnen overhalen om naar Verviers te komen. Met deze beslissing heeft hij veel Belgische fans gelukkig gemaakt.
Rond twintig uur dertig kwam de band het podium en begon het publiek al op te warmen met een lange intro, tot Tony Coleman de ster en tevens frontvrouw aankondigde met de woorden, put your hands together for the one and only Ana Popovic. En daar kwam ze dan op hoge hakken en in een nauwsluitend kort kleedje onder geweldig applaus, elegant het podium op. Dadelijk de Fender rond haar schouders en de show kon beginnen met de titelsong ‘Can You Stand The Heat’. Veel soul en funk tijdens de opener. Prachtig werk op de saxofoon van Kirk Smothers en op de trompet van Curtis Pulliam. Ook de backing vocals leverden een pracht prestatie af. Sharisse en Shantelle Norman vormden een mooie meerwaarde. Ana bewees ook dat ze een topmuzikante is, ze is een prima gitariste en beschikt over een speciale maar prachtige stem. De gitaar van Ana klinkt ongelofelijk goed in ‘Object Of Obsession’, net als de funky basgitaar van John Williams. Voor al de vrouwen in de zaal had Ana een wijze raad, geef de mannen regelmatig een ‘Boy’s Night Out’. Het is een heel funky uptempo nummer, waarbij Ana een spetterende vettige gitaarsolo de zaal inslingert. Ook toetsenist Frank Ray Jr mag al zijn kunnen tonen, hij liet het zich geen tweemaal zeggen. Zijn vingers vlogen over de hele keyboards, hij speelde een perfecte solo. Ook de blazers lieten zich weer van hun beste kant horen. Deze song is zowel live als op het album één van de beste nummers.
Tussendoor vertelde Ana dat ze heel graag in België speelde en dat ze heel blij was om hier te gast te zijn. Als intro voor ‘Every Kinda People’ stelde Ana eerst haar sublieme band voor. Een zachte groove klinkt door de zaal, een rustiger moment al klinkt de Fender Stratocaster van Ana weer bijzonder mooi. Tot een paar jaar geleden zag ik Ana Popovic elk jaar groeien, maar de laatste twee jaar is ze aan een zo hoog niveau gekomen wat betreft haar nummers en haar gitaarspel dat er nog weinig vooruitgang mogelijk is. Ze is gewoonweg de top op elk gebied. Op het album ‘Can You Stand The Heat’ kwam Lucky Peterson, Ana vergezellen op haar ‘Hot Southern Night’. Lucky was er hier spijtig genoeg niet bij, maar Ana had met Tony Coleman een goede vervanger voor het vocale. Joseph Ward Revisto zou het gitaarduel met Ana wel aangaan. Geen gemakkelijke opgave maar de man mag terug kijken op een knappe prestatie. Tony Coleman straalt heel wat presence en vakmanschap uit achter zijn drumstel. Dat Ana en Tony het uitstekend met elkaar kunnen vinden zag je heel dikwijls op het podium en in het interview dat ik met haar had voor de show liet Ana haar bewondering en respect voor deze sympathieke man ook regelmatig blijken.
Een waar gebeurd verhaal van Tony Coleman uit zijn kinderjaren was ‘Blues For Mrs.Pauline’. Kirk op sax en Curtis met zijn trompet leverden weer een knap staaltje werk af. Heel het optreden blijft vol met funk en soul invloeden. Een huilende Fender krijgen we ‘Leave Well Enough Alone’. In het instrumentale ‘Tribe’ krijgen meerdere muzikanten hun moment van glorie. Het publiek weet het allemaal erg te waarderen want ze krijgen elk een geweldig applaus. Nog een prachtnummer met een aanstekelijk refrein is ‘Mo’ Better Love’ met Ana die slide speelt. Tenslotte worden er nog twee covers gespeeld die ook op het album ‘Can You Stand The Heat’ te vinden zijn. Het eerste ‘Rain Fall Down’ is een Rolling Stones nummer. Ana heeft daar een zeer mooie versie van gemaakt. John Williams plukt de ziel uit zijn lijf op zijn bas en Tony Coleman drumt sober maar heel strak en efficiênt. Ana heeft er duidelijk veel zin in en speelt de ene na de andere beklijvende solo. De gitaar en de keyboards swingen de pan uit, in Albert King zijn ‘Can’T You See What You’Re Doing To Me’. Ana verliet het podium maar de band bleef nog even doorspelen.
Ondanks de hitte in de Spirit Of 66 wilde nog niemand naar buiten, het publiek wilde alleen maar meer van Ana Popovic & The Mo’ Better Love Band. En ze kregen meer onder aanvoering van drummer Tony Coleman die het tempo aangaf bleef het publiek maar aandringen naar meer. En Ana kwam terug, en hoe? Niet voor één bisnummer, niet voor twee bisnummers. Het enthousiaste publiek van de Spirit Of 66 kreeg liefst vijf bisnummers. Het eerste had zowel Ana als Tony al opgenomen in vroegere tijden lang voor hun samenwerking. Het meeslepende ‘ How’ D You Learn To Shake Like This’ met Frank Ray Jr op de keyboards in de hoofdrol. Ana had bijna haar volledige album gespeeld en nu had ze tijd om wat ouder werk te spelen. Subliem slide werk van Ana Popovic in het swingende ‘Count Me In’ uit haar voorlaatste album ‘Unconditional’. Uit haar album ‘Still Making History’ werd dan weer ‘Hold On’ gekozen. Maar het mooiste nummer van de hele avond was misschien wel de slowblues ‘One Room Country Schack’.
Wat Frank Ray Jr in dit nummer weer uit die toetsen toverde was pure klasse. Daarna was het de beurt aan Ana Popovic zelf om het orgelpunt te plaatsen. Ze speelde een onvergetelijke solo en haalde zo het uiterste uit haar gitaar. John Williams plukte weer als gek aan zijn bas, klanken zo diep dat je ze goed in je buik voelde. De man achteraan het podium achter het drumstel begeleidde strak, glimlachte en zag en hoorde dat het super was. Het was tien minuten puur genieten. En Ana en haar acht vrienden zouden nog één keer terugkomen. Deze keer nam een van de zussen Norman het vocale voor haar rekening. Heel funky werd er afscheid genomen van het Belgische publiek. En dat het publiek genoten had zag je na meer dan een half uur na de show nog aan de merchandise stand. Blijkbaar wilde iedereen een cd, handtekening en een foto met Ana Popovic. De leider van The Mo’ Better Love Band, Tony Coleman zat toen al lang buiten aan een tafeltje te genieten van een grote pint Belgisch bier en van frisse lucht.
